Ik zie mezelf nog rennen. Of, nou ja, rennen. Het had meer weg van strompelen in looppas en een beetje doodgaan vanbinnen. Het was zeven jaar geleden en ik had besloten dat hardlopen mijn nieuwe hobby was. Vond ik het leuk? Nee. Wilde ik ermee doorgaan? Nee. Vond ik dat ik dat moest doen? Ja. Want mijn eerdere pogingen tot sporten waren gestrand in een sportschool met van die blije, strakke types die dan zogenaamd nonchalant opmerkten: ‘Hé, nou, joh, jou heb ik een tijd niet gezien.’ Was ik weer eens drie weken niet geweest, dan durfde ik niet meer. En, heel eerlijk, zo veel moeite kostte het me dan ook weer niet om gewoon thuis op de bank te blijven en te hopen dat binnenkort uit onderzoek zou blijven dat sport een levensgevaarlijke bezigheid was en buikvet juist goed voor de mensch.
Maar uiteraard kwam dat onderzoek er niet. En ik had wel een bruiloft op de planning staan (mijn eigen) waar buik- en ander overtollig vet mijn jurk zou ontsieren, dus er moest iets gebeuren. Hardlopen leek me wel wat, want: zo vanuit bed hup het bos in, hond mee, geen blije sportschool-types. Ik had alleen even gerekend buiten de opbouwfase van ontploffende longen, oververhitting, kuitkramp en algehele wens ter plekke neer te vallen. Ongeveer drie miljoen keer overwoog ik om op te geven, maar na een tijdje gingen die longen en kuiten meewerken en vond ik het niet meer verschrikkelijk (wat heel nadrukkelijk iets anders is dan leuk). Met mensen die dingen zeiden als: ‘Ik moet echt sporten, anders voel ik me incompleet en ongelukkig,’ had ik bijzonder weinig op.
Tot ik kinderen kreeg. En elk moment thuis er een met diezelfde kinderen is. Dat is fijn en heerlijk, maar soms piepen mijn oren van het doorlopende ‘mamaaaaaa’ en wil ik gewoon heel even in stilte iets zens doen om – let op, verschrikkelijk woord waar ik vroeger de rillingen van kreeg – even op te laden. En dan ga ik dus hardlopen. Wie mij jaren geleden, toen ik met allesoverheersende lijfpijn door het bos strompelde, had verteld dat ik dit ooit zou zeggen, had ik, als mijn longfunctie het enigszins had toegelaten, ter plekke uitgelachen. Maar toch is het zo. Ik heb één vast rondje, het is acht kilometer lang, ik heb geen enkele wens het te verlengen, want na precies 46 minuten hollen, rust in m’n hoofd, muziek in m’n oren en wind in m’n haar, kan ik er weer tegen. Moederschap doet vreemde dingen met me, echt.
Fotografie Henrike Grijsen | Styling Maureen Kengen | Visagie Jana Boekholt
Mariëtte Middelbeek (34) is chef redactie van VIVA Mama en moeder van Casper (3) en Nora (1).
Het bericht Mariëtte Middelbeek: ‘Vond ik het leuk? Nee. Wilde ik ermee doorgaan? Nee.’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.