Dave von Raven (36), de vrolijke Rotterdammer-in-pak en zanger van The Kik is inmiddels zo vaak op tv dat hij het BN’er-schap officieel heeft bereikt. En dat bevalt hem prima: ‘Mensen willen nu een praatje, fotootje, handtekeningetje. Hartstikke leuk’.
Tekst Fleur Meijer | Foto’s Anke van der Meer
Stel, er verschijnt een engel aan je bed die zegt: Dave, ik geef je de kans terug te gaan naar het verleden. Je mag drie momenten uitkiezen. Waar ga je naartoe en wat ga je doen?
Zonder een seconde na te denken: ‘Naar The Beatles in Blokker, 1964. Het plaatsje in Noord-Holland hè, niet de winkel. Hier traden ze op, in een veilinghal. Ja echt. Ze hebben maar van 1963 tot 1966 getourd hè. Nou, en dan kan ik vooraan gaan staan. Maar ik zorg er liever voor dat ik zelf in de band kan. Dus ik ga eerst terug naar Liverpool, 1958, om vrienden te worden met John Lennon. Kan ik daarna door naar Blokker.’
En de derde?
‘M’n eigen jeugd. We woonden natuurlijk in Rotterdam, in een volksbuurt in een flatje zo groot als een postzegel. Het waren ouderwetse jarenvijftigwoningen: vanaf de slaapkamer van m’n ouders was de overloop naar de keuken en badkamer, die waren allemaal open. Als je wilde douchen, moest je twee gordijntjes ophangen. En op het balkon hadden we een grote zinken teil, daar kon ik als kleine jongen dan in badderen. Heb ik nog foto’s van, met zo’n houten borstel, weet je wel. En de hele dag buiten spelen hè. Als het tijd was om naar huis te gaan, rook je dat vanzelf, rond zessen hing overal de geur van draadjesvlees.’
Ik zie nu jarenvijftigbeelden voor me. Terwijl je toch echt in 1981 geboren bent.
‘Ja nou ja, zo was het wel toen. Ik heb gewoon een heel goede jeugd gehad. M’n ouders stonden altijd voor me klaar. Een vader die overdag werkte, moeder die tussen de middag thuis klaar zat met sneetjes brood. Het waren mooie, veilige kinderjaren. Perfect gewoon. Die zou ik zo over willen doen.’
Wanneer begon jouw liefde voor beatmuziek?
‘Op m’n twaalfde. Ik kreeg een verzamelplaat van The Beatles in handen, die had m’n vader gekocht. Ik hoorde die drums op She loves you en was meteen verkocht voor het leven. Wat een openbaring. Op mijn basisschool liepen toen jongens rond met cassettebandjes met technotrance en happy hardcore, maar daar vond ik geen reet aan. Deed ik mijn best ook niet voor, want ik had mijn eigen smaak al gevonden. Daarna ben ik plaatjes gaan zoeken op de markt, verzamelen, inlezen, je kent ’t wel.’
En wanneer begon je je zo te kleden?
‘Vanaf m’n zestiende. Ging ik naar tweedehandswinkels in Rotterdam, maar dat was nog best lastig, ze hadden vooral jarenzeventigspul en ik wilde jarenzestigkleding. Dus zocht ik naar een soort compromis, maar dat zag er niet uit: wijde pijpenbroeken in de verkeerde maat, dat werk. Pas jaren later, toen internet kwam, werd ik gered. Kon ik tenminste kleren uit het buitenland bestellen.’
Heb je nooit overwogen om je dan maar ‘normaal’ te kleden?
‘Nee joh. Ik wist al meteen dat dit mijn stijl en smaak was, en dat ik daar trouw aan wilde blijven. Wat niet wegneemt dat het af en toe wel lastig was om anders te zijn dan de rest. Als op je zestiende iedereen denkt dat je homo bent terwijl je dat niet bent, is dat echt niet per se leuk. Ze riepen me zelfs na op straat. Omdat ik vrijwillig een grote bril en pakken droeg, was ik vast homo. Terwijl ik gewoon fan ben van een decennium en alles mooi vind wat daarbij hoort: kleding, auto’s, tv’s, radio’s.’
Val je ook op vrouwen in jarenzestigstijl?
‘Nee, nee, dat niet. Ze hadden in ’66 ook van dat korte haar hè. Het waren net jongetjes. En om nou ook specifiek een vrouw te zoeken met dezelfde stijl… Je moet gewoon iemand kiezen van wie je houdt, hè.’
Het hele interview met Dave von Raven lees je in VIVA 3-2018. De editie ligt van 17 t/m 23 januari in de winkel of kan je hieronder online bestellen.
»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «
Meer Magazine Viva
Het bericht Dave von Raven: ‘Omdat ik vrijwillig een grote bril en pakken droeg, riepen ze me na op straat en was ik vast homo’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend, sexy.