Van de pandemie tot discriminatie: we lijken overal een mening over te (moeten) hebben. Mis jij ook de nuance in het debat? In de nieuwste VIVA 30, die nu in de winkels ligt, onderzoekt journalist Jessica van Zanten hoe je je staande houdt in onze meningenmaatschappij.

Als Nederlanders staan we erom bekend dat we niet op ons mondje zijn gevallen, maar de afgelopen maanden hebben we het verkondigen van onze mening tot een kunst verheven. Van de pandemie tot aan George Flloyd, de uitgesproken meningen vliegen over en weer en worden rondgestrooid alsof het niets is. Maar moet je overal wat van vinden? En zo ja, moet je dat dan online delen? Wat als het niet goed is? Wat als je er niets over deelt, ben je dan slecht?

Achter één ding komt Van Zanten al snel tijdens haar research:’ Je eigen mening uitbraken, geeft bewezen meer beloning dan je mond houden en vragen stellen.’ Is dit waarom we ons zo snel laten horen? Naast interessante inzichten deelt Van Zanten ook tips om je staande te houden in de meningenmaatschappij.

De Groene Gids

Voor wie de wereld niet zuurder, maar mooier wil maken. Duurzaam is hot & happening en daarom presenteert VIVA: de Groene Gids. Met maar liefst 55 duurzame adresjes voor online én of offline shoppen. Van de favoriete adressen voor sustainable snacks tot aan adressen voor een duurzaam interieur: we got you covered. 

VIVA400

Ook heel leuk: in deze 30ste editie van 2020 trappen we de vernieuwde VIVA400 af! Aan het eind van het jaar reikt VIVA voor de dertiende keer de VIVA400-awards uit. Daarmee zetten we ambitieuze en ondernemende vrouwen in de spotlights. Want zij zijn een grote inspiratiebron voor anderen door wat ze doen, door de successen die ze hebben behaald en door wat ze (nog meer) willen bereiken. Ben of ken jij een vrouw die in dit rijtje thuishoort of sterker nog: er absoluut niet in mag ontbreken? Meld jezelf of haar dan aan via VIVA400.nl.

Dit en nog veel meer in de nieuwste VIVA 30! Wist je dat je de editie heel makkelijk los kunt bestellen via deze link?

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht 17 miljoen experts: hoe overleef je de meningenmaatschappij? (dit en meer in de nieuwste VIVA) verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Ilse (30) was al dertien jaar verslaafd aan drugs toen ze erachter kwam dat ze in verwachting was. ‘Het was dé kans om uit deze wereld te stappen en een nieuw leven te beginnen.’

‘Een paar uur voordat ik twee blauwe strepen zag verschijnen op de zwangerschapstest had ik nog cocaïne gebruikt. Dat deed ik elke dag. Blowen en coke gebruiken. Al dertien jaar lang. Soms alleen, soms samen met vrienden. Het was nooit in me opgekomen dat ik zwanger zou kunnen raken. Niet alleen omdat ik anticonceptie gebruikte, maar ook omdat ik in de veronderstelling was dat ik mijn hele lichaam kapot had gemaakt met mijn intensieve drugsgebruik. Ik schrok dan ook enorm toen ik erachter kwam dat ik al elf weken in verwachting bleek te zijn. Ik was bang, maar tegelijkertijd ook zo blij. Dit was mijn kans om uit deze wereld te stappen. Te kiezen voor een ander, gelukkiger leven samen met een kindje.’

Andere wereld

‘Ik was dertien toen ik voor het eerst drugs gebruikte. Samen met een meisje dat ik op straat had ontmoet. Ik zwierf veel rond en ging om met mensen die veel ouder waren dan ik. Veelal dak- en thuislozen. Drugsgebruik was heel normaal in die groep, iedereen deed het. Het duurde dan ook niet lang voordat ik met ze meedeed. Het begon met blowen, maar al snel kreeg ik ook cocaïne aangeboden. Ik was meteen gefascineerd door het spul waar iedereen zo lyrisch over was. Na die eerste keer snapte ik waarom. Het was alsof ik in een andere wereld terechtkwam. Ik werd vrolijker, relaxter en al mijn problemen verdwenen als sneeuw voor de zon.

Als brugklasser ben ik meerdere malen aangerand door mijn gymleraar. Iets wat ik nooit echt heb verwerkt. Mijn ouders wisten het, maar ik wilde er met niemand over praten. Dacht altijd dat het mijn eigen schuld was. Ik zag er immers veel ouder uit dan een meisje van dertien. Doordat ik er thuis niet over sprak, liepen de spanningen steeds hoger op. Ik had vaak ruzie met mijn ouders en ontvluchtte het huis. Als ik bij de groep was en drugs gebruikte, was het net alsof er niets aan de hand was. In het begin hadden mijn ouders niets door. Ik gebruikte altijd buitenshuis en als ik een keer iets te veel had geblowd, sprong ik thuis meteen onder de douche zodat mijn ouders dachten dat mijn ogen rood waren van het douchen. In die tijd viel mijn drugsgebruik ook nog wel mee. Ik gebruikte af en toe eens wat als ik me niet zo lekker voelde. Maar langzaam werd het steeds meer. Mijn lichaam had de drugs nodig om goed te kunnen functioneren. Na een jaar kon ik niet meer zonder. Ik moest en zou elke dag drugs gebruiken.’

‘Om mijn drugsgebruik te bekostigen, had ik seks voor geld’

Eerst cocaïne, dan seks

‘In het begin kon in mijn drugsgebruik nog bekostigen met het bijbaantje dat ik had in de horeca, maar na verloop van tijd was dat niet meer voldoende. Ik zocht naar andere manieren om snel meer geld te verdienen. De gekste scenario’s gingen door mijn hoofd. Het idee om geld te vragen voor seks ontstond na een gesprek met een vriendin. Ik was dertien toen ik voor het eerst seks had en had intussen al veel oudere vriendjes gehad. Waarom zou ik dat gratis doen als ik daar ook geld voor kan vragen, schoot door mijn hoofd. Ik was veertien toen ik besloot het een keer te proberen met een kennis. Na die eerste keer volgde al snel een tweede en voordat ik het wist, had ik bijna elke avond seks voor geld. Vies voelde ik me niet, het was mijn eigen keus en ik wist waarvoor ik het deed. Wel gebruikte ik altijd eerst cocaïne voordat ik seks had. Dan voelde ik me zelfverzekerd, relaxed en had ik ook niet zo door wat ik aan het doen was.

Mijn ouders hebben dit nooit geweten. Thuis hield ik de schijn op en deed ik net alsof alles goed ging. Ik ging elke ochtend braaf naar school, kwam thuis eten en ’s avonds ging ik naar ‘vriendinnen’. In werkelijkheid hing ik op straat, had ik seks met mannen. Vaak in de auto of bij ze thuis. Ik plande het altijd zo dat ik wel weer op tijd thuis was zodat mijn ouders niets zouden merken. Eigenlijk pas rond mijn achttiende, toen ik de straat had verruild voor de tippelzone in Den Haag, kwam mijn vader erachter. Aan het eind van elke dag moest ik een briefje inleveren waarop stond dat ik de huur van de ruimte die ik had gebruikt, had betaald. Eén keer was ik dat vergeten. Dat briefje vond mijn vader. Mijn ouders waren woest en intens verdrietig. Hoe kon ik zoiets doen? En waarom? Ze hebben van alles geprobeerd, maar ze konden me niet op andere gedachten brengen. Bovendien was ik al achttien waardoor ze met hun rug tegen de muur stonden. Natuurlijk deed het mij wel iets, maar tegelijkertijd zat ik zo diep in die wereld dat eruit stappen voor mij geen optie meer was.’

Langzaam afbouwen

‘Na een aantal jaren op de tippelzone, tijdens een avondje stappen in de kroeg, leerde ik de vader van mijn dochter kennen. Een heel lieve, zachtaardige man die mij op handen droeg. Ondanks dat hij mijn werk als prostituee én mijn drugsgebruik absoluut niet goedkeurde en hoopte dat ik ermee zou stoppen, bleef hij wel bij me. We waren verliefd, sliepen bijna elke avond bij elkaar. Over samenwonen hadden we het eigenlijk nog niet gehad, laat staan over kinderen. Hoewel we stapelgek op elkaar waren, kwam de zwangerschap voor ons allebei als een enorme schok. We waren nog maar zo kort samen en ineens zouden we ouders worden. Ik was bang. Bang dat het kindje iets zou mankeren door mijn drugsgebruik, maar ook dat ik geen goede moeder zou zijn. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat dit mijn kans was om uit deze wereld te stappen. Diep vanbinnen wilde ik dat al veel langer, ik had het ook weleens geprobeerd, maar dat leven was zó vertrouwd en veilig, dat het me nooit was gelukt. Die positieve zwangerschapstest veranderde alles.

‘In mijn hart wilde ik niets liever dan stoppen, maar mijn lijf schreeuwde om drugs’

In overleg met de huisarts besloot ik mijn drugsgebruik langzaam af te bouwen. In één keer stoppen zou te gevaarlijk zijn voor mij en het kindje. Dat was veel moeilijker dan ik dacht. In mijn hart wilde ik niets liever dan stoppen, maar mijn lijf schreeuwde om drugs. Stoppen met mijn werk als prostituee kon ik ook niet meteen. Hoe moest ik dan de huur betalen? Voor de zekerheid heb ik nog wel een DNA-test laten doen, maar die wees gelukkig uit dat mijn vriend de vader was. Desondanks waren er veel spanningen in onze relatie. Vooral omdat mijn vriend ook dolgraag wilde dat ik meteen zou stoppen met de drugs en mijn werk. We hadden bijna elke dag knallende ruzie en besloten uiteindelijk om een pauze in te lassen. Om mezelf én ons kindje te redden, heb ik me met 22 weken zwangerschap vrijwillig laten opnemen in een afkickkliniek. Jeugdzorg dreigde me uit de ouderlijke macht te zetten als ik niet zou afkicken en ook mijn ouders verzekerden me dat ze ervoor zouden zorgen dat mijn kind in een pleeggezin terecht zou komen als ik niet van de drugs af zou blijven. Als er íets was wat ik niet wilde, was het mijn kindje verliezen. Ik móest en zou voor haar vechten.’

Een nieuw leven

‘Na drie weken in de kliniek werd ik overgeplaatst naar een gezinshuis, speciaal voor ouders met een verslaving. Dat vond ik verschrikkelijk. Niet eens zozeer vanwege het afkicken, maar vooral omdat ik daar ook in therapie moest. Er werd van me gevraagd om mezelf open te stellen, emoties te tonen. Dat kon ik helemaal niet. In al die jaren had ik zo’n hoge muur om mezelf heen gebouwd, daar kon niemand doorheen. Pas toen mijn dochter werd geboren, brokkelde die muur heel langzaam af. Ik voelde ineens zo veel liefde, zo veel warmte. Dat had ik mijn hele leven nog nooit gevoeld. Het was net alsof er een nieuwe wereld voor me openging. Vanaf dat moment wist ik dat ik nooit meer terug wilde naar het leven dat ik al die jaren had geleid. Samen met mijn dochter, die na een aantal onderzoeken kerngezond bleek te zijn, mocht ik terug naar het gezinshuis. Daar heb ik ruim tien maanden gewoond.

In het begin had ik nauwelijks contact met de vader van mijn dochter, maar na anderhalf jaar hebben we geprobeerd de draad weer op te pakken samen. Helaas merkten we al snel dat het niet meer werkte tussen ons. We zaten totaal niet op één lijn en hadden constant ruzie. Aan het begin van onze relatie was ik bijna altijd onder invloed van drugs waardoor de verschillen tussen ons veel minder opvielen. Bovendien was ik door het moederschap en de therapie ook veranderd. Het matchte gewoon niet meer. Het was beter voor ons, maar vooral ook voor onze dochter, om er een punt achter te zetten. Inmiddels zijn we drie jaar verder en woon ik samen met haar in ons eigen appartement. Elke keer als ik naar mijn dochter kijk, glim ik van trots. Ze is zo’n lief, slim en pienter meisje. Ze is pas vier maar ze praat, denkt en leert echt als een zesjarige. Daarnaast ben ik heel dankbaar dat ook de band met mijn ouders en mijn zus na de geboorte van mijn dochter is hersteld. Eigenlijk besef ik nu pas hoeveel zorgen ze hebben gehad. Ik moet er niet aan denken dat mijn dochter hetzelfde pad zou bewandelen. Ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen.’

‘Toen mijn dochter geboren werd, voelde ik zo veel liefde, dat had ik nog nooit gevoeld’

Oprecht trots

‘Mensen vragen me weleens of ik het opnieuw zo zou aanpakken als ik mijn leven over zou kunnen doen. Enerzijds niet omdat het geen prettig en veilig leven was, maar anderzijds heeft het me wel gevormd tot de vrouw die ik nu ben. Ik ben oprecht trots op hoe mijn leven er nu uitziet. Ik heb een prachtige dochter, een eigen woning en ik volg een opleiding tot ervaringsdeskundige in de zorg om vrouwen die in de prostitutie werken of drugsverslaafd zijn te helpen. Juist omdat ik zelf heb ondervonden hoe belangrijk een ervaringsdeskundige is. Die weet precies wat je meemaakt, hoe jij je voelt en hoe moeilijk het is om uit die wereld te stappen. Het lijkt me heel mooi als ik mijn eigen ervaring kan gebruiken om andere vrouwen te helpen en om ze te laten zien dat er nog hoop is. Dat het ook goed kan aflopen. Sinds de opname in de kliniek heb ik nooit meer drugs aangeraakt. Gek genoeg heb ik die behoefte ook nooit meer gehad. Ik kan het me ook niet veroorloven. Als ik het weer een keer zou proberen, loop ik het risico om mijn dochter kwijt te raken. Dat zou ik nooit riskeren. Mijn dochter is letterlijk en figuurlijk mijn redding geweest. Vlak voordat ik in verwachting raakte, gebruikte ik steeds meer en meer drugs. Ik weet niet of ik er nog was geweest als ik niet zwanger was geraakt. Door haar heb ik mijn leven terug.’

Tekst: Eline Doldersum | Foto: Dirk-Jan van Dijk

Lees ook: Sigrids vriendin zat op vlucht MH17: ‘Hoe kon Tamara er ineens niet meer zijn?’

Dit verhaal komt uit VIVA-30. Wist je dat je de nieuwste VIVA ook als losse editie heel makkelijk kunt bestellen via deze link? 

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Ilse was drugsverslaafd en zwanger: ‘Mijn dochter heeft mijn leven gered’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

In Money Talks geven vrouwen een kijkje in hun kasboek. Wat verdienen zij en hoeveel geven ze maandelijks weer uit? En met welke financiële kwestie kunnen zij wel wat advies gebruiken? VIVA’s expert Renée Lamboo van porterenee.nl geeft elke week advies en kijkt deze week mee over de schouder van Silke Bongers.

Silke Bongers (30) is van nature een spender. Dankzij haar budgetplan ziet ze meteen of ze moet besparen, en bouwt ze tegelijkertijd een buffer op.

‘Als freelance projectmanager in sportevenementen help ik organisaties met het organiseren en coördineren van sportgerelateerde projecten, internationale projecten en live evenementen. Na zes maanden backpacken, werkte ik een maand als event manager in het Holland Heineken House bij de Olympische Spelen in Rio; een giga stad die sport ademde, kippenvel! Daar is het zaadje geplant om me vooral op sportevenementen te richten. Ik had zin dit sportjaar echt te knallen, maar door corona is mijn agenda nu zo goed als leeg. Gelukkig kan ik die rust goed gebruiken, omdat ik altijd maar door heb geknald. Daardoor heb ik ook een goede financiële buffer en maak ik me geen zorgen. Al heb ik inmiddels natuurlijk wel weer zin in een nieuwe uitdaging.’

De werkweek van Silke Bongers

‘Op het moment werk ik niet zo veel, zo’n tien uur per week. Ik ben vooral bezig met netwerken. Tijdens een project maak ik al snel werkweken van tachtig uur. Het is vooral organisatorisch, planmatig, coördineren en goed communiceren. Mijn sociale leven staat zo’n periode even stil, ik probeer dan zo gezond mogelijk te leven en wanneer het kan te ontspannen. Vervolgens kom ik als het even kan tijdens een lange reis van een maand of twee weer bij, voordat ik in een nieuwe klus duik. Verder ontspan ik graag door te sporten: van beachvolleybal tot suppen en krachttraining.’

Kasboekje bijhouden

‘Aan het begin van de maand maak ik een overzicht van mijn inkomsten en uitgaven en vergelijk ik die met het jaarbudget dat ik heb opgesteld. Zo zie ik in één oogopslag of ik op schema lig of moet besparen.’

Droomsalaris

‘€ 6.000 netto per maand om voldoende reserves op te bouwen, te sparen voor een huis, reizen te maken, te investeren in mezelf en mijn bedrijf en periodes zoals deze op te vangen.’

Onderhandelen volgens Silke Bongers

‘Ik vind het niet erg om een keer minder te verdienen voor een project, mits het een bepaalde prestige of ervaring met zich meebrengt waardoor ik andere projecten weer gemakkelijker kan bereiken.’

Financiële misser

‘Toen ik een poos voor een opdrachtgever in België werkte terwijl ik in Nederland woonde, kwam ik als grensarbeider in het Belgische belastingstelsel terecht. Mijn werkgever had me verzekerd dat dit me zo’n € 2.000 voordeel op zou leveren, maar het kostte me uiteindelijk bijna € 2.000. Een aardig verschil. Sindsdien doe ik altijd m’n eigen check voor ik iemands woord voor waarheid aanneem.’

Financiële meevaller

‘De winst van de verkoop van mijn appartement voordat ik naar Spanje vertrok. Daarvan heb ik de afgelopen twee jaar een fantastisch avontuur in Valencia kunnen beleven, vloeiend Spaans leren spreken en een aantal mooie reizen kunnen maken.’

Silke Bongers kun je volgen via Spotinternationalevents.com en @silke.bongers

View this post on Instagram

Goal achieved: got the cup in my hands already

. I'm super excited to be part of the Spanish/Iberian team at the GAA world games. For the ones not knowing what that is: a very strange sport which can be described as a mix between rugby, soccer, hand- and volleyball. In other words: if you are bad at making choices; this sport has it all

. I started last year by accident thinking it was an international soccer team in Valencia and stayed because I liked it (good crack as the Irish would say). And look where I am today; playing a world tournament for Spain

. This proves again that life is full of surprises

. Want to see what it's like? Follow our team @gaelicas_ibericas. A por España!

. #gaa #gaaworldgames #fortunate #bringthecuphome

@gaaworldgames

A post shared by Silke (@silke.bongers) on Jul 29, 2019 at 10:03am PDT

Inkomsten per maand van Silke Bongers

Nettosalaris € 0 – 10.000

Silke: ‘Dit varieert enorm. Voor de crisis had ik een fulltime project waarmee ik tussen de € 8.000 en € 10.000 per maand verdiende, maar op het moment staat de teller op nul en komt er niets binnen. Van nature ben ik een spender. Ga ook standaard over een budget heen, want we leven maar één keer. Vandaar dat budgetplan dat ik heb opgesteld, om ervoor te zorgen dat ik toch een aardige buffer creëer. Daar leef ik nu dus van. En mocht het ooit nodig zijn, dan kan ik altijd op mijn familie terugvallen. Ik heb weleens geld van mijn ouders geleend om bepaalde uitgaven op te vangen.’

Uitgaven per maand

• Huur € 830
• Verzekering divers € 25
• Boodschappen € 200
• Zorgverzekering € 100
• Reiskosten € 50
• Sport € 70
• Uiteten / bestellen € 125
• Beleggen € 120
• Telefoon € 15
• Kleding € 30
• Beauty € 50
• Goede doelen € 15
• Opslag meubels € 15
• Reizen € 250
• Totaal € 1895

Silke: ‘Ik wil eigenlijk besparen op de huur. Heb sinds kort een tijdelijke woning die een stuk goedkoper is dan de vorige, maar het liefst koop ik een woning waarop ik maandelijks aflos in plaats van huur betaal die ik ‘kwijt’ ben. Dat gaat als zelfstandige alleen nog wel even duren. Ik bespaar op boodschappen door die één keer per week te doen en mezelf een budget van vijftig euro te geven. Lukt bijna altijd. Qua kleding probeer ik zo min mogelijk te kopen. Er wordt veel gesproken over de nadelige gevolgen van vliegen voor het milieu, maar de kleding- en voedingsindustrie zijn minstens zo vervuilend. Daarom eet ik ook nog maar een keer per week vlees. Op die manier probeer ik mijn ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te houden.’

Tekst: Kim Buitenhuis | Foto: Anouk de kleermaeker

Lees ook: Temon Kooistra: ‘Ik hoop nog maximaal twee maanden van mijn buffer te hoeven leven’

Money Talks met Silke Bongers komt uit VIVA-2020-30. Dit nummer ligt t/m 28 juli in de winkel of kun je hier online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Het bericht Silke Bongers: ‘Ik verdien soms wel € 10.000 per maand’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Als je niet heel veel zin hebt om te koken: dit recept met slechts vijf ingrediënten vergt maar weinig inspanning. En het is nog lekker én vegan ook.

Voor vier personen

Benodigdheden

• 4 grote kruimige aardappels, schoon geschrobd en goed gedroogd
• 1 el zonnebloemolie
• 4 el vegan roomkaas
• 2 tl scherpe mosterd
• bosje bieslook, fijngehakt
• enkele druppels vegan worcestersaus (ansjovisvrij)

Bereiding

Verwarm de oven voor op 200 °C. Prik de aardappels een paar keer in met een vork en wrijf ze in met de olie. Wikkel ze in aluminiumfolie en bak ze anderhalf uur in de oven, tot ze zacht zijn. Haal ze uit de oven en vouw de folie voorzichtig iets terug. Halveer de aardappels en laat ze afkoelen. Schep het vruchtvlees voorzichtig uit de aardappelhelften en doe dit in een kom; laat wel een laagje vruchtvlees van ongeveer vijf millimeter in de schil achter. Prak het aardappelvruchtvlees samen met de roomkaas en mosterd in de kom fijn, roer dan de bieslook erdoor. Vul de uitgeholde aardappelhelften met de vulling en leg ze in een met bakpapier beklede braadslede. Bak ze twintig minuten in de oven, tot de bovenkant goudbruin kleurt. Haal ze uit de oven en sprenkel de worcestersaus erover. Breng op smaak met een flinke snuf zeezout en zwarte peper, en garneer het geheel eventueel met nog wat extra gehakte bieslook en/of bieslook-bloemen. Serveer heet.

Schijf van vijf

Veganistisch koken tijdrovend? Nee joh. In 5 ingrediënten vegan laat Katy Beskow in honderd recepten zien hoe je met slechts vijf ingrediënten een heerlijke plantaardige maaltijd in elkaar draait. Simpel, snel, lekker en ook nog eens hartstikke gezond. € 22,99 uitgeverij Becht

Productie: Michelle Wolfkamp | Tekst: Katy Beskow | Foto’s: Luke Albert

Benieuwd naar de andere recepten? Die staan in VIVA-30, deze editie ligt t/m 28 juli in de winkel of bestel ‘m hier.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Het bericht Weinig inspanning, heerlijk eten: vegan welsh rarebit verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

We doen tegenwoordig steeds vaker boodschappen online. Of je het nou te druk hebt, zelf geen boodschappen kunt doen of het gewoon lekker makkelijk vind. Online boodschappen doen is super handig en zeker bij deze drie plekken. Dit is 3x online boodschappen doen!

Picnic

In september 2015 begon Picnic in Amersfoort met vier bezorgautootjes. Inmiddels rijden er zo’n achthonderd rond door heel Nederland. Picnic werkt zo: je downloadt de app en klikt heel makkelijk alle boodschappen in je winkelmandje: van A-merk tot huismerk. Geen bezorgkosten. Let op: de app is zo populair dat er in sommige steden (lange) wachtlijsten zijn.

picnic.nl

Het beste van het beste

Ga voor kwaliteit! Crisp richt zich op supervers, lekker eten van het seizoen. Je hoeft geen groente- of visexpert te zijn om zeker te weten dat de producten op hun best zijn: Crisp zoekt ze met zorg en aandacht voor je uit.

crisp.nl

Reddingswerk

Doe maar duurzaam: met Unwasted geef je producten die niet meer worden verkocht in de supermarkt (te veel ingekocht of verstreken houdbaarheidsdatum) een tweede kans. Je kunt kiezen uit verschillende dozen met een gevarieerde mix tussen productcategorieën en merken. Unwasted bezorgt binnen 1-2 werkdagen aan huis.

unwasted.nl

What we like komt uit VIVA-2020-30. Dit nummer ligt t/m 28 juli in de winkel of kun je hier online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief.

Het bericht Altijd handig: 3x online boodschappen doen verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

We belden even met Daphne Deckers. Want: haar bestseller Alles is zoals het zou moeten zijn is verfilmd en vanaf 6 augustus te zien in de bioscoop.

Hoe ging de verfilming in zijn werk?

‘Nog geen twee weken nadat mijn boek in 2012 uit was, verkocht ik de filmrechten. Nu, acht jaar later, is-ie er pas. Hoewel Nederlandse films populair zijn, is het moeilijk om een film te maken. Je moet concurreren met Hollywoodproducties en hebt maar ongeveer 1/25e van hun budget.’

Hoe voelt het nu het eindelijk zover is?

‘Ik ben ongelofelijk trots. Al dreigde corona nog even roet in het eten te gooien: de bioscopen waren maandenlang niet open. Nu mogen er gelukkig weer mensen naar de film en de Ladies Nights zijn verdeeld over meerdere zalen. Ik hoop écht dat mijn lezers de verfilming leuk vinden. Ooit las ik een interview met Herman Koch waarin hij zei: ‘Als de film een succes is, verkoop ik meer boeken. En als de film geen succes is, was het boek beter.’ Voor mij kan het dus alleen maar goed uitpakken, haha.’

Heb je je bemoeid met de verfilming?

‘Nee. Het enige wat ik belangrijk vond is dat het in de buurt van mijn verhaal moest blijven en dat er niet opeens een heel ander einde zou komen. Verder heb ik me nergens mee bemoeid. Een film maken is niet mijn expertise, dat is een heel andere business dan een boek schrijven. Het zijn twee verschillende vormen van storytelling. Ik vertrouwde de producent, filmmakers en cast van topniveau volledig. Natuurlijk liep ik weleens rond op de set, en dat blijft bijzonder. Ik heb anderhalf jaar aan deze personages gewerkt, ze hebben anderhalf jaar lang in mijn hoofd ‘gewoond’. Nu liep ik opeens in hun huis, zag ik de acteurs mijn rollen vertolken. Ik heb het eindresultaat inmiddels gezien en ben er onwijs blij mee. Ik had het me niet beter kunnen voorstellen.’

Wat is het volgende project?

‘Ik ben nu een non-fictie aan het schrijven. Het gaat over de leuke, mooie dingen in Nederland en over duurzaamheid. Hoe we rust vinden in een onrustige wereld. Welke prachtige plaatsen ons land te bieden heeft. Ik wilde graag een blij boek schrijven. Nederland is een prachtig vakantieland, al hebben we soms pech met het weer, maar ook dat is leuk: met een beetje regen gaan mensen gezellig naar de bioscoop.’

Bekijk hier de trailer van ‘Alles is zoals het zou moeten zijn’.

Even bellen met is afkomstig uit VIVA 30-2020. Deze editie ligt t/m 28 juli in de winkel of kun je hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Daphne Deckers: ‘Ik hoop écht dat mijn lezers de verfilming leuk vinden’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Zit je met een prangende vraag of kun je wel goede raad gebruiken? In deze rubriek staan de experts voor je klaar. Deze keer beantwoordt sport- en vitaliteitsdeskundige Marije de Vries al jouw vragen.

Vraag 1

Ik ben een alleenstaande moeder met een fulltime baan. Als ik ’s avonds op de bank plof, ben ik bekaf en wil ik niets liever dan de hele avond Netflixen. Hoe kan ik toch de puf vinden om te gaan sporten?

Antwoord:

‘Thuissporten is momenteel hot en zou in jouw geval goed kunnen werken. Dan hoef je de deur niet meer uit en kun je op elk gewenst moment sporten. Maar vergis je niet: ook voor het thuissporten heb je energie en motivatie nodig. Iedereen is altijd te moe om te sporten, maar het is de vraag of je een intrinsieke motivatie hebt om te trainen of voel je die drang alleen maar door social media of doordat al je vrienden het doen? Als jij een doel voor ogen hebt, werkt het heel goed om dat doel te visualiseren en jezelf op die manier te motiveren om toch te gaan sporten. Maar omdat jij aangeeft eigenlijk niks liever te willen dan op de bank liggen en Netflixen, moet je je afvragen of je wel per se moet gaan sporten. Het gaat erom dat je in het dagelijkse leven voldoende beweegt. Aangezien je moeder bent, weet ik bijna zeker dat je meer beweegt dan ooit. Ga dus vooral lekker met je kind wandelen. En dan bedoel ik écht even flink wandelen en niet even een blokje om naar de speeltuin. Als je dat regelmatig doet en je beweegt de rest van de dag ook voldoende, hoef je na een lange werkdag echt niet ook nog eens fanatiek te gaan sporten. Geloof mij: het is prima op ’s avonds na een lange dag op de bank te ploffen. Ik kan me voorsttellen dat dat in jouw geval een hele geruststelling is.’

Vraag 2

Iedereen lijkt dol op yoga, hardlopen of de sportschool, maar ik heb een hekel aan sporten. Hoe zorg ik ervoor dat ik wel voldoende beweging krijg?

Antwoord:

‘De vraag is natuurlijk of je echt móét sporten. Uit onderzoek blijkt dat mensen die intensief sporten, soms nog minder bewegen dan iemand die niet sport. Na het sporten denken veel mensen: nou dat heb ik gedaan, nu mag ik weer op de bank ploffen. Voor je gezondheid hoef je niet per se te sporten, maar het is wél belangrijk dat je voldoende beweegt. Als jij echt een bloedhekel hebt aan sporten, is het goed om een andere manier van bewegen te vinden. De makkelijkste manier is het bewegen implementeren in je dagelijks leven. Ga bijvoorbeeld meer wandelen, kijk waar je de fiets kunt pakken, neem de trap in plaats van de lift of loop een stukje verder met je hond. Hierdoor zul je merken dat je meer energie hebt en wellicht krijg je zo ook meer plezier in het bewegen. En als dat gebeurt, is de stap naar écht sporten een stuk kleiner. Als je die stap echt wilt zetten, is ‘waarom?’ de belangrijkste vraag die jij jezelf moet stellen. Misschien wil je afvallen, een sportprestatie neerzetten of jezelf sterker voelen omdat je verschillende lichamelijke klachten hebt. Als je een duidelijk doel hebt, wordt het al veel makkelijker.

Motivatie gevonden? Neem dan eens wat verschillende proeflesjes of ga samen met vrienden sporten. Iets meer te besteden? Probeer dan een personal trainer. Ook dat kan samen met vrienden. Maar nogmaals: sporten is goed, maar het heeft geen enkele zin om intensief te sporten als je de rest van je week op je kont zit.’

Meer over Marije

Marije de Vries (39) is sport- en vitaliteitsdeskundige. Ze was jarenlang als sportinstructrice actief in de fitnessbranche en schreef boeken als Fitnessbijbel voor vrouwen en Fitgids voor werkend Nederland. Tegenwoordig is ze operationeel directeur van Fitter Nederland en helpt ze bedrijven met vitaliteitsprogramma’s om de fysieke, mentale en sociale energie van werknemers te vergroten.

Ook een vraag?

Elke week staat er een expert voor je klaar om ’m te beantwoorden. Of dat nou is op het gebied van liefde en seks, je lichaam, huid, sport, werk, voeding of wat dan ook: je kunt hier alles kwijt. Stuur je vraag naar redactie@viva.nl o.v.v. Durf te vragen.

Lees ook: Tila Pronk: ‘Het mooie van de liefde is de aanwezigheid van de vele lagen’

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief

Het bericht Marije de Vries: ‘Het gaat erom dat je in het dagelijkse leven voldoende beweegt’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Leuk hoor, zo’n relatie. Maar wat kan de ander onwaarschijnlijk irritant zijn. Erover zeuren is niet aan te raden, verwijten maken ook al niet. Wat dan wel?

Relationele irritaties

In de nieuwste editie van VIVA gaat Amanda van Schaik op zoek naar antwoorden. Ze praat onder meer met gz-psycholoog en psychotherapeut Susanne Donders, die uitlegt dat relationele irritaties volstrekt normaal zijn: ‘Met iedereen heb je een pakket verschillen. En, daaruit voortkomend, een pakket ergernissen.’

Maar hoe normaal ze ook zijn, ergernissen kunnen hoog oplopen. Uit onderzoek van MIND Korrelatie bleek dat ‘ergernissen’ nummer één is op de lijst van relatieproblemen, nog voor ‘ontrouw’ en ‘niet goed met elkaar kunnen praten’. Reden genoeg dus om te dealen met je ergernissen jegens je partner. Maar hoe doe je dat? Aan de hand van haar eigen experiment én met de hulp van specialisten geeft Amanda tips in de VIVA 31.

Money, money, money

Verder praten we met Erika Bodor (38) over haar inkomsten en uitgaven in Geldzaken. Haar gouden tip voor meer financiële zekerheid? Een businesscoach in de arm nemen om erachter te komen waar je kracht ligt en waarin je je wil specialiseren. Ook VIVA’s financieel expert Renée Lamboo deelt een tip voor iedereen die geïnteresseerd is in beleggen voor meer financiële zekerheid: ‘Als je wil beginnen met beleggen, moet je dit niet zien als een extra inkomstenbron voor de korte termijn. Het is iets voor de lange termijn. Als je je geld binnen nu en vijf jaar nodig hebt, zou ik er niet mee beleggen.’

Natacha Harlequin

Ook praten we met strafpleiter – en procesleeuwin – Natacha Harlequin (46). Zij staat immer paraat voor haar cliënten. En ze stapt zelfverzekerd door het leven. Hoe komt ze aan zoveel zelfvertrouwen? ‘Dat komt doordat mijn moeder mij vroeger als kleuter voor de spiegel zette. ‘Mooi hè, die vlechten,’ zei ze dan. ‘Die zijn van jou.’ En: ‘Mooi die oren. Kleiner dan die van de meeste mensen, maar dat maakt jou uniek.’ Niet dat ik nu vind dat ik de knapste en beste ben, maar ik ben tevreden met mezelf. Ik neem een ander ook zoals hij is.’

En natuurlijk, natúúrlijk, bespreken we nog veel meer. Met healthy aging expert Wies Verbeek hebben we het over de ‘gebreken’ die komen kijken bij ouder worden. ‘Mijn advies? Probeer er zonder te overdrijven toch goed uit te zien. Simpele dingen kunnen al heel erg helpen. Ga wat vaker naar de kapper, laat je nagels lakken, neem een bindweefselmassage of ga naar de schoonheidsspecialiste.’ En ook niet onbelangrijk: Waar zouden we zijn zonder barista’s? Ze zorgen voor ons dagelijkse shotje cafeïne en soms nog voor zo veel meer… Dit en meer in VIVA 31 2020!

Je kunt hier alvast de column van hoofdredacteur Debby Gerritsen lezen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Hoe ga je met een onwaarschijnlijk irritante partner om? verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

De wereld van ex-Jakhals en programmamaker Frank Evenblij (41) draait harder door dan ooit. Een gesprek over hollen, stilstaan én de controle willen houden.

Waar kunnen we Frank Evenblij beter interviewen dan in zijn geliefde Amsterdam? Toch de plek waar het allemaal begon als Jakhals bij De wereld draait door. De programmamaker ontpopte zich hier tot de duizendpoot die hij vandaag is: sportjournalist voor radio en televisie, in de comedywereld als presentator en grappenmaker en als interviewer in Evenblij maakt vrienden; zijn favoriete project. ‘Interviewen vind ik het leukste wat er is. Geïnterviewd worden minder,’ zegt hij dan ook meteen. ‘Ik vind het toch fijn om het gesprek te kunnen sturen. Ik ben in die zin wel een beetje een controlfreak.’

Over controle gesproken… De sportzomer, toch het summum voor jou als liefhebber en sportjournalist, viel dit jaar in het water. Hoe was dat voor jou?

‘Ik dacht wel: jemig wat nu? Het zou echt een snoepjaar worden: het Europees kampioenschap, de Tour de France, de Olympische spelen. Vooral naar het EK keek ik uit, daar zou ik op de radio elke dag verslag van doen. Er stonden ook mooie televisieprogramma’s gepland, een theatershow met Bureau sport-collega en mede-sportliefhebber Erik Dijkstra. Van de één op de andere dag viel alles weg. Ik zat ineens thuis. Corona brengt zo veel onzekerheid met zich mee. Heb ik nog wel een baan? Wordt alles ooit nog zoals het was? Die vragen, die onzekerheid, kunnen je psyche serieus in de war schoppen.’

Hoe is het met jouw psyche gesteld?

‘Heel goed, eigenlijk. Ik heb, stom gezegd, ook wel van deze periode genoten. Dat verbaasde mij ook, want ik ben een druk mannetje. Normaal gesproken komen de muren op me af als ik niet kan werken. Ik zou werk altijd verkiezen boven nietsdoen, maar nu had ik geen keuze. Lastig, want ik hou dus van controle en die viel weg. Ik werd gedwongen mezelf bezig te houden en dat lukte verbazingwekkend goed. Zo ben ik gaan wandelen, kilometers lang. Dat had ik nooit gedaan. En ik ben het huis gaan verven. Geen simpel muurtje sauzen, maar het serieuze houten buitenwerk. Pittig wel. De afgelopen maanden waren voor mij een reset en een wijze les ineen: de wereld draait gewoon door zonder televisie en even niets is ook wel fijn. Al is het wel een extra groot cadeau dat ik nu Quiz met ballen mag presenteren.’

Wat kunnen we van die quiz verwachten?

‘Het is een quiz voor het hele gezin. Het gaat over voetbal, maar je hoeft geen groot fan te zijn om het leuk te vinden. Ik ga niet vragen wie de linksback in 92 was, ofzo. Er komen voetballers langs, mannen en vrouwen, maar ook cabaretiers. Er is dus genoeg ruimte voor humor. Lachen vind ik belangrijk en ik ben ook gewoon graag grappig. Al kan ik ook serieus zijn. Zoals nu.’

Neem je een rol aan?

‘Dat niet, ik ben altijd mezelf. Al kan ik bij het ene programma meer van mezelf laten zien dan het andere. In Evenblij maakt vrienden kan ik mijn hele ziel en zaligheid kwijt. Ik zoek altijd naar de connectie tussen de mensen die ik interview en mezelf. Kan ik iets van ze leren? Waarom fascineren ze me zo? Daar kan ik al mijn kanten laten zien, grappig en serieus, bij De jakhalzen was ik wat baldadiger. Dat hoorde bij dat format, maar ook bij jonger zijn.’

Ben je veranderd?

‘Ik ben rustiger. Mijn leven is totaal anders dan tien jaar geleden. Zo heb ik nu twee kinderen en daarom ben ik vanuit de Jordaan naar Broek in Waterland verhuisd. Dat had ik tien jaar terug niet gedacht. Ik was en ben verliefd op Amsterdam, op de reuring en de gezelligheid. Daarom dacht ik ook dat het saai was, zo’n dorp, maar ik leer het steeds meer waarderen. Bovendien is het maar tien minuten rijden van de stad. En het is, denk ik, een fijne plek om op te groeien.’

Hoe was jouw jeugd?

‘Ik kom uit een warm en liefdevol gezin. Mijn broertje en ik groeiden op in Voorburg en we adoreerden onze ouders. En nog steeds. Met mijn vader voerde ik diepe gesprekken over het leven. Met mijn moeder ging het meer over de dagelijkse gang van zaken, maar ze verzorgde ons geweldig. Mijn vader is helaas overleden, maar mijn moeder spreek ik nog elke dag. Mijn broertje ook. Mijn ouders gingen op jonge leeftijd al uit elkaar, ik was vijf. Ze hadden naar mijn idee geen ruzie, maar dat merk je op die leeftijd ook niet. Ze bleven ook altijd heel close, zo bracht mijn vader ons elke dag naar school. Op mijn tiende kwamen ze weer samen, het ultieme geluk voor een kind, maar na vier maanden gaven ze er weer de brui aan. Typisch mijn ouders: ze konden niet met en niet zonder elkaar. Na die tweede breuk ging ik bij mijn vader wonen.’

Was dat een mannenhuishouden?

‘Echt wel. Door onze gesprekken en de vrijheid die hij me gaf, werd ik al heel jong volwassen. Op mijn zestiende lulde ik al als een man van veertig. Dat kwam door de mensen die ik ontmoette, want mijn vader nam me overal mee naartoe. Hij was architect en gaf les op de kunst-academie. Het was vaste prik dat ik meeging naar de kunstsociëteit, een verkapte kroeg, waar ik hele avonden rondhing met de interessantste mensen. Hij belde ook gerust naar school om te zeggen dat ik niet kwam. ‘Frank leert hier veel meer,’ zei hij dan, waarna ik mee mocht op excursie. Zo was ik in Oost-Duitsland op het moment dat de Berlijnse muur viel in 1989. Wie maakt dat nou mee? Die bijzondere momenten koester ik nu alleen nog maar meer. Het lastige is wel, dat wanneer iemand overleden is, je diegene op een voetstuk plaatst. Mijn vader kan niets fout meer doen, maar hij heeft ook zeker niet alles goed gedaan.’

Wat had hij anders moeten doen?

‘Op het gebied van lichamelijke verzorging is hij echt tekortgeschoten. Mede omdat mijn vader gewoon niet goed voor mij zorgde, ben ik te zwaar geworden. Hij kon gerust een tientje achterlaten en zeggen: ‘Zoek het maar uit’. Dan maak je niet altijd de gezondste keuzes. Het zwaar zijn zit ook in de genen, mijn broertje heeft het ook en op mijn derde was ik al te dik. Maar zijn aanpak hielp niet. Op een gegeven moment speelde ik hockey, maar langs de lijn stond hij nooit. Daar lag zijn interesse niet. Of dat niet zijn vaderlijke plicht was? Ach, met een scheiding heb je misschien ook prioriteiten. Het was ook een andere tijd. Motiverend werkte het in ieder geval niet. Ik neem het hem niet kwalijk, dat ik nu zwaar ben, maar het was wel een proces waar ik doorheen moest. Dat ik denk: man, dat had je anders moeten doen. Daar praat ik nu veel over met mijn broertje.’

Hoe ben jij nu als vader?

‘Heel verzorgend. Mijn vriendin en ik letten wel meer op, we koken ook gezond. Ik sta regelmatig langs de zijlijn bij tennis of voetbal, want ik weet hoe belangrijk dat is. Mijn dochter Bobbie van negen kan best goed voetballen. Daar ben ik apetrots op. Zo mooi vind ik dat, hoe je bijna overdreven trots op je eigen kinderen kan zijn. Mijn zoon Siem van zes is heel modebewust, trekt iedere dag weer iets opvallends uit de kast. Dat vind ik te gek. Laatst kochten we samen een smoking, met rode stropdas natuurlijk, dat vonden we allebei heel cool. Ik neem in de opvoeding ook dingen mee van mijn vader. Die goede gesprekken voer ik nu ook met mijn eigen kinderen: wat gaat er in ze om en waarom? Ik zie ze echt als een soort volwassenen, neem ze altijd serieus. Kinderen hebben me wel veranderd. Vroeger stond mijn carrière altijd op één, maar sinds zij er zijn is dat anders.’

Tekst: Kimberley van Heiningen | Foto’s: Maaike van Haaster
Met dank aan: The Roast Room

Dit is niet het volledige interview met Frank Evenblij. Benieuwd naar het gehele interview? Dat kun je lezen in de nieuwste VIVA #31, die vanaf vandaag in de winkels ligt. Weet je dat je de nieuwste VIVA ook als losse editie heel makkelijk kunt bestellen via deze link?

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Frank Evenblij: ‘De afgelopen maanden waren voor mij een reset en wijze les ineen’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Simone (38) werd doof geboren, maar pas op haar zevende bleek dat ze het  syndroom van Usher heeft, waardoor ze langzaam ook blind wordt. ‘Ik denk liever niet aan de toekomst.’

‘Mijn wereld wordt steeds een beetje kleiner. Elke keer weer moet ik een stukje van mijn zicht inleveren. En daarmee ook een stukje van mezelf. Het gaat langzaam, maar ik weet dat ik alleen maar slechter ga zien. En dat beangstigt me. Want in hoeverre kan ik mijn kinderen zien opgroeien? En kan ik straks nog wel zelfstandig mijn leven leiden? Die angst voor de toekomst is er altijd, maar tegelijkertijd is het syndroom van Usher zo vreselijk onvoorspelbaar. Het enige wat ik zeker weet, is dat ik door deze progressieve aandoening doof ben geboren en nu ook langzaam mijn zicht aan het verliezen ben. Maar niemand weet wanneer ik helemaal blind zal zijn. Eerlijk gezegd heb ik altijd gedacht dat het rond mijn veertigste allang voorbij zou zijn. Maar kijk me nu. Ik ben 38 jaar, heb twee kinderen, twee bonuskinderen én een fantastische vriend die ik in de toekomst hopelijk mijn man mag noemen. Ik heb nog zo veel om voor te leven. Er is nog zo veel wat ik wil zien.’

Struikelen over rugzakken

‘Hoewel ik doof ben geboren, moest er een schoorsteenveger aan te pas komen voordat iemand in mijn omgeving dit opmerkte. Ik was een maand of negen oud en lag vrolijk op de grond te spelen. Mijn moeder werd gewaarschuwd dat ik misschien zou schrikken van het geluid dat ze zouden maken. Het kabaal volgde, maar ik gaf geen kick. Terwijl ik doorspeelde, begon er bij mijn moeder een lampje te branden. Een bezoek aan de KNO-arts bevestigde haar vermoedens: ik was volledig doof. Toentertijd wisten ze echter nog niks over Usher. Dat kwam pas jaren later. Ik was inmiddels zeven en zat op het speciaal onderwijs voor dove kinderen. De meeste van mijn klasgenoten hadden heel goede ogen, maar bij een test werd duidelijk dat er iets mis wat met die van mij. Met de Usher-diagnose stortte de wereld van mijn ouders voor de tweede keer in, maar ik was nog zó jong, ik had geen idee wat dit voor mijn leven zou gaan betekenen. Het enige waaraan ik kon denken, was de barbie die ik na afloop van het onderzoek zou krijgen. Ik blij, maar mijn ouders waren ontroostbaar.

Hoe ouder ik werd, hoe meer het besef doordrong dat mijn toekomst onzeker was. Ik baalde vooral van mijn doofheid, want mijn slechthorende vrienden konden gehoorapparaten dragen en daarmee geluiden horen. Ik verlangde daar ook naar, maar bovenal wilde ik net zo zijn als zij. Die mogelijkheid deed zich voor dankzij de ontwikkeling van het cochleair implantaat. Dit kleine elektronische toestel zorgde ervoor dat ik voor het eerst wat geluiden waar kon nemen. Een verademing, want doordat ik een beetje kon horen, kon ik beter leren communiceren. En daardoor was ik opeens in staat om net als mijn vrienden naar het regulier onderwijs te gaan. Maar daar werd ik ook meteen geconfronteerd met mijn afhankelijkheid. Ik struikelde over alle rugzakken op de grond en ik kon niet zelfstandig met de fiets naar school, waardoor mijn moeder me elke dag moest halen en brengen. Ik werd er nooit mee gepest, maar ik vond het afschuwelijk dat ik niet zelfstandig kon zijn. Ik weet dat mijn ouders me zo veel mogelijk wilden beschermen, maar in vergelijking met mijn broertje en zusje was ik duidelijk het zorgenkindje. En dat wilde ik absoluut niet zijn.’

Keihard uitgelachen

‘In mijn tienerjaren liep ik steeds vaker tegen een muur op. In mijn geval zowel letterlijk als figuurlijk. Ik kreeg moeite met mijn beperking, omdat ik geen idee had hoe mijn toekomst eruit zou gaan zien. En dat benauwde me. Hoe moest ik plannen maken? Zou ik rond mijn dertigste al blind zijn? En welk leven zou er dan overblijven? Om dit te kunnen verwerken, sprak ik met een psycholoog. Dat hielp, maar tegelijkertijd vond ik dat ze me betuttelde. Ze vond dat ik begeleid moest gaan wonen, maar ik wilde net als iedere andere student zelfstandig op kamers. Ik ben vreselijk eigenwijs, dus dat is precies wat ik deed. Ik genoot met volle teugen van het studentenleven. Geluk in de liefde had ik destijds nog niet, maar ondanks mijn beperking datete ik zeker wél. Al vertelde ik nooit dat ik ook nog problemen met mijn ogen had. Ik was bang dat dat mannen zou afschrikken. Dat bleek ook zo te zijn, want na een date werd ik ooit keihard in mijn gezicht uitgelachen omdat mijn vader me kwam ophalen. Natuurlijk maakte dit me onzeker, maar tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik écht moest genieten van het leven zolang dat nog kon. Ik liet me er niet door beïnvloeden en deed er juist in alles een extra schepje bovenop, alsof ik zo veel mogelijk in me moest opnemen en extra moest beleven en bekijken. Tegelijkertijd legde ik de wereld om me heen met mijn fotocamera vast voor later. Dan zouden mijn kinderen in ieder geval kunnen zien dat ik ook een normaal leven had gehad.’

Kijken door een wc-rol

‘Vanaf mijn 25e merkte ik voor het eerst echt dat mijn zicht achteruitging. Niet alleen vielen er steeds grotere delen van mijn zicht weg, ik kon ook steeds minder zien in het donker. Nachtblindheid. Ik wist mijn hele leven al dat het moment zou komen, maar toch vond ik het beangstigend. Dit was het begin van een ontwikkeling die ik niet wilde meemaken. Mijn zicht kun je het best vergelijken met het kijken door een wc-rol. Ik kijk door een koker waarvan de scherpe binnenkant steeds kleiner wordt. Uiteindelijk blijft de grootte van een rietje over, totdat het helemaal zwart is. Aan dat moment wil ik zo min mogelijk denken. Ik houd mezelf zo veel mogelijk in het hier en nu. Dat moet ook wel, want anders is het geen leven. Hoewel ik altijd zo positief mogelijk probeer te zijn, blijft het een constant rouwproces waarin ik telkens weer afscheid moet nemen van dingen die ik niet meer kan. Zo heb ik tegenwoordig een stok. Ik vond dat best een dingetje, dus lange tijd heeft die in mijn tas gezeten zonder dat ik ‘m aanraakte. Zo kon ik toch alvast aan het idee wennen. Het heeft echt lang geduurd voordat ik daadwerkelijk met die stok ging lopen. Een van mijn vriendinnen hielp me over de drempel. Met een grote zonnebril op onze neuzen en beiden een stok in onze hand liepen we door de stad. Ik heb nog nooit zó hard gelachen. En vanaf dat moment ging bij mij de knop om. Ik heb schijt aan wat anderen van me vinden. Ik heb die stok nodig. Zonder hebben mensen geen idee dat ik niet goed kan zien. Dan roepen ze me na als ik per ongeluk tegen ze aanloop. Of krijg ik opmerkingen naar mijn hoofd dat ik niet zo arrogant moet doen en beter uit mijn doppen moet kijken. Met die stok hebben mensen begrip en gaan ze aan de kant. Daardoor voel ik me een stuk veiliger en zelfverzekerder.’

Wat als de baby huilt?

‘Vroeger werkte ik als kapper en admini-stratief medewerker, maar sinds vijf jaar ben ik fulltime moeder. Door mijn dubbele beperking kost alles me extra energie en tijd, dus én werken én de zorg voor mijn gezin werd me gewoon te veel. Ik heb het wel een tijdje geprobeerd, maar ik kwam er al snel achter dat ik niet kan functioneren in zo’n chaotische kapsalon. In mijn leven moet alles zo gestructureerd mogelijk zijn. In mijn huis staat alles altijd op dezelfde plek zodat ik het makkelijk terug kan vinden. Rondslingerend speelgoed is lastig, want ik struikel over alles wat buiten mijn gezichtsveld valt. En dat is steeds meer. Hoewel ik het heel belangrijk vind dat mijn kinderen gewoon kind kunnen zijn, proberen ze zo veel mogelijk rekening met me te houden. Ze weten heel goed wat ik wel en niet kan en communiceren waar het kan met gebaren. Dat maakt me heel trots.

Ik heb altijd al gedroomd van een gezin, maar natuurlijk heb ik ook twijfels gehad. Gelukkig kwam mijn huidige vriend op mijn pad. Hij is ook slechthorend en we kenden elkaar al vaag van het speciaal onderwijs. De vonk sloeg over toen we met een groep op wintersport gingen. Uiteindelijk duurde het nog zes jaar voor we bij elkaar kwamen. Hij had toen al twee kinderen, maar binnen een jaar was ik in verwachting van onze eerste dochter. Onverwacht, maar zeer gewenst. Ik was blij, maar tegelijkertijd ook bang voor het onbekende. Zou ik het wel kunnen met mijn dubbele beperking? Wat als de baby huilt en ik haar niet hoor? Wat als ik haar per ongeluk omverloop, omdat ik haar niet zie? Ik sprak verschillende moeders met Usher en zij gaven mij het zelfvertrouwen dat ik nodig had. Ja, het is soms lastig maar ik haal ook heel veel energie uit die kleintjes. Daarnaast kan ik gelukkig altijd terecht bij mijn vriend en fijne vriendinnen. Veel van hen zijn ook doof, waardoor zij snappen hoe moeilijk het kan zijn.

Mensen die kunnen horen, realiseren zich dat niet altijd, maar een simpel gesprek volgen in een groep is voor mij bijvoorbeeld al een hele opgave. Omdat het vaak te snel gaat, heb ik voor mijn gevoel geen kans om me in het gesprek te mengen. En dat doet best pijn. Om mezelf niet helemaal buiten te sluiten, neem ik op familiebijeenkomsten steeds vaker een tolk mee. Die afhankelijkheid vind ik echt afschuwelijk. Het liefst doe ik álles zelf en krijg ik van niemand hulp. Mijn vriend wil me met alle liefde overal mee helpen, maar ik roep altijd dat ik alles zelf wel kan. Ik ben vreselijk koppig, dus aanpassingen in mijn huis heb ik niet. Al heb ik die eigenlijk wel nodig. Ik denk wel serieus na over het nemen van een geleidehond, om toch een stukje zelfstandigheid te behouden. Maar ook tot die tijd probeer ik er zo veel mogelijk op uit te blijven gaan. Met mijn gezin natuurlijk, maar ik ga ook graag naar festivals. Dat klinkt misschien gek uit de mond van iemand die doof is, maar ik hoor en voel de bas. Ik kan intens genieten van dansen op de muziek.’

De dag waarop het donker wordt

‘De dag dat alles donker wordt, komt steeds dichterbij, dat realiseer ik me heel goed. Daarom denk ik niet graag aan de toekomst. Het moeilijkste vind ik dat ik weet wat ik moet missen, omdat ik het allemaal mee heb mogen maken. Maar als er iets is wat Usher mij heeft geleerd, is het wel dat je moet genieten van de kleine dingen in het leven. Je moet zorgen dat je álles uit het leven haalt. En dat blijf ik doen, zolang ik nog kan zien. En ook daarna. Hoewel de gedachte aan het verliezen van beide zintuigen me bang maakt, weet ik ook dat ik tegen die tijd weer ga genieten van andere dingen. De wind door mijn haar, een knuffel of iemand die mijn hand vasthoudt. Vierhandengebaren is daarnaast de enige manier om nog te kunnen blijven communiceren, hiervoor houd je de handen van je gesprekspartner vast en voel je de gebaren die hij of zij maakt. Een uitgebreider beeld van mijn toekomst schets ik niet graag, maar ik hoop te trouwen met de liefde van mijn leven en ik wil mijn kinderen zo lang mogelijk zien opgroeien. Stiekem droom ik er daarnaast van om mijn kleinkinderen te mogen ontmoeten. Al heb ik tegen die tijd nog maar vijf procent zicht, het zou me zó gelukkig maken. Ik weet dat mijn zicht niet beter gaat worden, maar ik blijf met heel mijn hart hopen dat er een manier komt om de groei te stoppen zodat ik nooit blind hoef te worden. Dat zou het grootst mogelijke cadeau zijn. En zo niet? Ook dan laat ik me er niet onder krijgen door het Ushersyndroom. Mijn toekomst is dan wel onzeker, maar ik laat mijn leven er absoluut niet door beïnvloeden.’

Tekst: Michelle Wolfkamp | Foto: Joost Hoving

Lees ook: Ilse was drugsverslaafd en zwanger: ‘Mijn dochter heeft mijn leven gered’

Dit verhaal komt uit VIVA-31. Wist je dat je de nieuwste VIVA ook als losse editie heel makkelijk kunt bestellen via deze link? 

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Simone heeft het syndroom van Usher: ‘Niemand weet wanneer ik helemaal blind zal zijn’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

In de rubriek Geldzaken geven vrouwen een inkijkje in hun kasboek. Wat verdienen ze en hoeveel geven ze weer uit? En over welke financiële kwestie hebben zij een vraag? VIVA’s expert Renée Lamboo van porterenee.nl geeft elke week advies en kijkt deze week mee over de schouder van Erika Bodor.

Ondernemer Erika Bodor (38) tikte laatst de € 10.000 omzet per maand aan. Nu droomt ze van hetzelfde bedrag, maar dan als nettosalaris.

‘De meeste ondernemers weten dat zichtbaarheid belangrijk is voor hun business, maar weten niet hoe ze dit aan kunnen pakken. Daar help ik bij. Ik focus vooral op startende, kleine ondernemers en zzp’ers. Zo heb ik als visibility- en businesscoach bijvoorbeeld coaches en schoonheidsspecialisten geholpen met het bouwen van hun personal brand en het vergroten van hun zichtbaarheid. Hiervoor heb ik jaren in loondienst gewerkt als operations manager bij een softwarebedrijf. Toen het werd overgenomen, haalde ik geen voldoening meer uit mijn werk. Ik kreeg een burn-out en besloot dat het tijd was voor iets anders. Ik begon als lifecoach, maar het eerste jaar verliep moeizaam. Ik nam een businesscoach in de arm en volgde cursussen om erachter te komen waar mijn kracht ligt en me te specialiseren in wat ik nu doe. Met succes: binnen drie maanden verdiende ik al meer dan ik ooit in loondienst had gedaan.’

De werkweek van Erika Bodor

‘Ik werk zo’n vijftig uur per week. Toch voel ik daarin de vrijheid van het ondernemerschap omdat ik mijn uren zelf kan indelen. Zo start ik de dag vaak relaxed. Eerst mediteren, daarna wegdromen over welke doelen en dromen ik nog wil bereiken. Dit geeft me genoeg energie om tot negen uur ’s avonds door te gaan. ’s Ochtends werk ik vooral aan mijn eigen bedrijf: zichtbaarheid, strategie, video’s en social media. Meetings en strategiesessies met klanten plan ik vaak ’s middags.’

Kasboekje bijhouden

‘Ik heb een lijst met mijn vaste lasten. Verder hou ik globaal de rest van mijn kosten bij. Zo heb ik genoeg overzicht en kan ik heel zuinig leven als het moet.’

Droomsalaris van Erika Bodor

‘Tienduizend euro netto, zodat ik een vrijstaand huis in de natuur,  een mooie luxe auto en een vakantiehuis in Spanje kan kopen.’

Onderhandelen

‘Als je van jezelf weet wat je kunt leveren, dat dit fucking goed is en dat je een bepaald bedrag waard bent, krijg je het vaak ook voor elkaar. Alleen al door de energie die je hierdoor tijdens een onderhandeling uitstraalt.’

Financiële misser

‘In maart heb ik een training gelanceerd en had ik door corona een stuk minder aan-meldingen. Gelukkig heb ik het dubbel en dwars goedgemaakt.’

Financiële meevaller

‘Twee jaar geleden werd ik verrast door een winstuitkering van duizend euro van het bedrijf waar ik al een jaar weg was.’

 Erika Bodor kun je volgen via Erikabodor.com en @iam.erikabodor

View this post on Instagram

Ken je dat moment nog dat je bij de KVK vandaan komt, helemaal euforisch want je bent nu ONDERNEMER!

⠀ ⠀ Dikke

naar die zak van een manager bij je oude baan. Vanaf nu ben je EIGEN BAAS. 'Unstoppable' van Sia staat dagelijks op repeat! ⠀ ⠀ Vol energie maak je een mooie website, je Facebook pagina schittert op de tijdlijn van jouw FB vrienden en ook op Instagram weten ze het: jij bent ONDERNEMER. ⠀ ⠀ De felicitaties en enthousiaste berichtjes stromen binnen en je denkt MOOI! Nu weet iedereen wat ik doe, dus laat die klanten maar komen

⠀ ⠀ Je post nog een tijdje wat inspirerende en waardevolle content maar de telefoon staat nog niet echt roodgloeiend en hoevaak je ook jouw inbox refresht…⠀ ⠀ Crickets! Het blijft stil.

⠀ ⠀ Je wordt er een beetje onzeker van, de enthousiasme waarmee je begon, zakt richting het nulpunt, net als je bankrekening.⠀ ⠀ Je vraagt je af, hoe doen andere ondernemers dit? Waarom lijken zij wel makkelijk klanten te krijgen en lukt het bij jou niet? Herkenbaar?⠀ ⠀ De online wereld is kleiner en competitiever dan ooit! Je redt het tegenwoordig niet meer alleen met inspirerende content. Je hebt een goed plan nodig en je moet in de huid van jouw ideale klant kunnen kruipen. ⠀ ⠀ Je moet jezelf op de juiste manier kunnen presenteren en verkopen en daar heb je de juiste kennis en skills voor nodig.⠀ ⠀ Daarnaast heb je een ijzersterke mindset, een flinke dosis zelfvertrouwen en wellicht hier en daar een schop onder je kont nodig om door te zetten.⠀ ⠀ Als je dan ook nog eens werkt aan je money mindset en je weet hoe je de Wet van de Aantrekkingskracht kunt inzetten om klanten letterlijk als bijen op honing op je af te laten komen…

⠀ ⠀ DAN wordt ondernemen pas echt leuk!

⠀ ⠀ En laat dit nou het complete pakket zijn dat je krijgt in de Business Kickstart Academy!⠀ ⠀ Na die 8 weken met mij, ga jij straks als een

en staat Sia weer op repeat!⠀ ⠀

En alsof dat nog niet genoeg is… krijg je er ook nog 3 hele VETTE bonussen bij en EUR 200,- korting. ALS je je aanmeldt vóór vanavond 24:00 uur.

⠀ ⠀ Gaan we dit doen samen?

⠀ ⠀ LINK IN BIO @iam.erikabodor voor meer info!

A post shared by Visibility & Business Coach (@iam.erikabodor) on Jun 27, 2020 at 11:15pm PDT

Tekst: Kim Buitenhuis | Foto: Anouk de kleermaeker

Lees ook: Silke Bongers: ‘Ik verdien soms wel € 10.000 per maand’

Het bericht Erika Bodor: ‘Ik verdien nu meer dan ik ooit deed in loondienst’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Naam: Marion, leeftijd: 31, status: voelt zich schuldig en bang. Oftewel: ze verdient haar geld als webcamgirl, maar haar vriend weet van niks.

‘Toen ik acht jaar geleden als arme student snel geld nodig had, zag ik een oproep voorbij komen van een bedrijf dat ‘operators’ zocht. Makkelijk thuis geld verdienen, beloofden ze. Het enige wat ik hoefde te doen, was geile berichtjes van mannen beantwoorden. Volledig anoniem: er werd een profiel aangemaakt met een foto van een model en ik kon chatten onder haar naam. Ik bleek er opvallend goed in te zijn. Na een tijdje besloot ik zelfs een stap verder te gaan en wél in beeld te komen: als webcamgirl. De eerste avond was onwennig, zo achter de laptop in mijn lingeriesetje. Maar al snel druppelde de chatbox vol en zagen meerdere mannen hoe ik mezelf bevredigde als ‘Kittygirl85’. Ik vond het leuk. De aandacht, het showen, de vrijheid van thuiswerken en veel geld verdienen, maar ook de gesprekken die ik met sommige bezoekers voerde. Vaak kwamen dezelfde mannen terug en vertelden ze me van alles over hun leven. Soms was het moeilijk om professionele afstand te bewaren, maar ik heb werk en privé altijd gescheiden weten te houden. Seks had ik alleen voor mijn plezier, met mannen die ik zelf uitkoos. Die wisten niks over mijn werkzaamheden.

Geheim

Ik was ervan overtuigd dat ik ermee zou stoppen na mijn afstuderen. Maar ik heb de kunstacademie gedaan en rondkomen als autonoom beeldhouwer is niet makkelijk. Met het cammen verdien ik een goede boterham en heb ik tijd om me op mijn creativiteit te storten. Perfect. Maar de mannen met wie ik serieus datete en erover vertelde, vonden het allemaal niks. Daardoor ben ik heel terughoudend geworden. Alleen een handjevol goede vrienden weet ervan. Toen ik Tom ontmoette, ruim een halfjaar geleden, werd ik op slag verliefd. Ik heb me nog nooit zó aangetrokken gevoeld tot iemand, zowel geestelijk als lichamelijk. Hij heeft hetzelfde met mij. Dit voelt voor ons allebei als iets bijzonders en unieks. Ik fantaseer al over trouwen, kinderen krijgen, alles erop en eraan. Alleen: hij weet niet dat ik als webcamgirl werk. Ik durf er niet over te beginnen. Als ik zeg dat ik ’s avonds moet werken, denkt hij dat ik in mijn atelier bezig ben. Dat is ook zo, maar niet met klei – ik zit dan met een vibrator achter de laptop.

Schuldig voelen

In het begin kon ik het nog wel goedpraten voor mezelf. Iedereen heeft recht op geheimen, dacht ik. Mijn lichaam is niet Toms bezit. Daarnaast ga ik niet vreemd, dit is puur zakelijk. Maar gevoelsmatig ga ik me steeds schuldiger voelen. Ik leef in een halve leugen. Ik denk dat Tom het vreselijk vindt als hij erachter komt. Dat hij zich misschien verraden voelt, dat ik zijn vertrouwen heb beschaamd. Misschien wel voorgoed. ‘Stop dan met cammen!’ zei een vriendin. Maar hoe kom ik dan aan geld? Mijn vaste lasten zijn gebaseerd op een hoog inkomen, met een bijbaantje in een winkel ga ik dat niet redden. Met een gemiddelde baan ook niet. ‘Misschien onderschat je Tom. Hij houdt toch van je?’ zei een vriend toen ik om advies vroeg. Dat is zo, maar het beeld dat hij van mij heeft, zal voorgoed veranderen. En niet ten goede, lijkt me. Het voelt alsof ik vastzit in een leugen, die hoe dan ook een keer moet uitkomen. Voor dat moment ben ik heel bang.’

Lees ook: Lethe (34): ‘Vetfetisjisten behandelen me als een koningin’

Tekst: Sofie Rozendaal | Beeld: iStock

Dit verhaal komt uit VIVA-2020-31. Dit nummer ligt t/m 4 augustus in de winkel of kun je hier online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Het bericht Marion: ‘Mijn vriend weet niet dat ik als webcamgirl werk’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Voor een lekkere pizza hoef je echt niet per se naar Italië te vliegen. Ook Nederland zit vol met (Italiaanse) restaurants waar je kunt genieten van de heerlijkste pizza’s. Dit zijn 3x de lekkerste pizza’s van Nederland!

Italië in Limburg

In deze oude verbouwde Limburgse boerderij (in Sint Geertruid) waan je je in Italië. Chef-koks Maurits van Weerdhuizen en Berry Eijkenboom bereiden met verse ingrediënten niet te versmaden pizza’s. Tip: ga voor de pizza van de chef met kaas, kip van topslager Jan Pinckaers, spekjes, uienringen, sla en paprikamayonaise.

lappetito.nl

Het bericht Hotspots: 3x de lekkerste pizza’s van Nederland verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Als het echte Italië deze zomer een brug te ver is, kom je met dit verrukkelijke recept een eind in de buurt. Delizioso!

Voor acht personen

Benodigdheden

Voor het pizzadeeg:

• 5 g verse gist of 1 tl gedroogde instant gist
• 300 g bloem
• 1 volle el olijfolie

Verder nodig:

• 600 g fontina of een andere halfharde kaas van koemelk, zoals emmenthaler of gruyère, in blokjes
• 1 bosje koriander, gehakt
• 1 bosje dille, gehakt
• 1 bosje rozemarijn, alleen de naaldjes, gehakt
• 100 g Parmezaanse kaas, geraspt
• 125 g boter
• 4 eidooiers, los geklopt

Bereiding

Verwarm de oven voor op 180 °C. Los het gist op in 200 ml lauw water. Zeef de bloem en voeg de helft toe aan het water. Meng met de hand het water met de bloem, tot alle klontjes verdwenen zijn. Kneed het deeg tien minuten goed door. Voeg de overgebleven bloem, olijfolie en twee tl zout toe. Kneed het deeg vijftien minuten tot het heel soepel is en makkelijk loslaat van het werkblad. Leg het deeg in een kom, bedek met een natte theedoek en laat twee uur rijzen op een warme plek. Bestuif een grote kom met bloem. Verdeel het deeg in twee delen en leg de deegballen in de kom. Dek de kom af met een doek of deksel en laat het deeg zes uur rijzen op een warme plek. Rol daarna een portie (één kg) pizzadeeg twee cm dik uit op een met bloem bestoven werkblad in een rechthoek ter grootte van een bakplaat. Bestrijk de bovenkant van het deeg met olijfolie. Bestrooi het deeg met zout en peper. Herhaal deze stappen met de andere porties deeg. Verdeel de fontina evenredig over iedere deegplak. Strooi hier de koriander, dille, rozemarijn en 80 gram geraspte parmezaan over. Rol iedere rechthoek vanaf de lange zijde op tot een lange rol. Snijd de rol in plakken van circa vijf cm dik. Vet een rond bakblik met een doorsnede van 30 cm in met gesmolten boter. Zet de deeg-rolletjes in het bakblik met de snijkant naar boven, dicht tegen elkaar aan. Bestrijk de bovenkant met gesmolten boter en losgeklopte eidooiers. Strooi de overgebleven parmezaan erover. Laat de deegrolletjes één uur rusten op kamertemperatuur. Bak 30 minuten in de oven. Verlaag de oventemperatuur tot 160 °C en bak nog twintig minuten.

Buon appetito

De Italiaanse chef-koks van restaurantgroep Big Mamma koken volgens de tradities van hun mama’s. Big mamma’s cucina popolare biedt meer dan 120 makkelijk te bereiden en verrassende recepten. Echte Italiaanse klassiekers, maar wél met een moderne twist. € 35 Good Cook

Productie: Michelle Wolfkamp | Tekst: Big Mamma | Foto’s: Renaud Cambuzat

Benieuwd naar de andere recepten? Die staan in VIVA-31, deze editie ligt t/m 4 augustus in de winkel of bestel ‘m hier.

Het bericht Mamma Mia! Zo maak je Pizz’ ‘n roll verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Even bellen met: Fien Vermeulen. Want: ze is te zien in de liveshow Nederland staat op tegen kanker.

Tijdens de liveshow vraag je aandacht voor de impact die kanker op naasten heeft. Waarom?

‘Op mijn 21ste kreeg ik lymfeklierkanker. Het was een ontzettend heftige tijd. Nu pas besef ik dat het ook vreselijk voor mijn dierbaren was. Op dat moment focuste ik me op volhouden en beter worden; een soort egoïstisch overlevingsmechanisme. Maar kanker heb je samen. Nu mijn moeder ook kanker heeft, zie ik dat pas echt goed in.’

Hoe is dat voor jou, dat je moeder nu ziek is?

‘Heftig. Ik herken veel van wat zij te verduren krijgt. Ik heb herbelevingen, dat maakt het lastig. Gelukkig heb ik daar therapie voor. Ze heeft pijn en is bang. Het is vreselijk om haar zo te zien en te weten wat haar nog te wachten staat. Ik voel me machteloos, maar ik ben er voor haar. Net als mijn zus en vader. We zijn een familie die alles samendoet. We blijven positief en houden hoop.’

Wat wil je meegeven tijdens de show?

‘Ik hoop dat mensen zich gaan realiseren dat kanker een ziekte is die je niet in je eentje hebt. Het heeft impact op iedereen. Daarnaast zou het mooi zijn als er meer aandacht komt voor het proces na je ziekte. Toen ik kaal was, begrepen mensen dat het niet goed met me ging. Maar het is best pittig om weer terug te keren in de maatschappij als je weer beter bent. Mensen zien niet dat je moe bent, of dat je je niet prettig voelt. Daar heb ik soms nog steeds last van.’

Hoe dan?

‘Ik weet bijvoorbeeld niet wanneer je ziek genoeg bent om je ziek te melden, omdat ik mijn referentiekader kwijt ben. Wanneer is het normaal om je moe te voelen? Is dat na een dag werken? Tegenwoordig vraag ik het vriendinnen om dat kader een beetje terug te krijgen. Tegelijkertijd vind ik het moeilijk mijn grenzen aan te geven en naar mijn lichaam te luisteren. Ik wil niks missen, overal bij zijn: alle feestjes meepakken, meerdere banen tegelijk, meerdere sociale afspraken in de week en mijn familie veel zien. Alsof ik iets wil inhalen. Mediteren brengt sinds kort meer rust in mijn leven. Door goed te luisteren naar mijn lichaam besef ik wat echt belangrijk is in het leven. Namelijk: gezond zijn.’

Nederland staat op tegen kanker is te zien op woensdag 19 augustus om 20.55 uur op NPO 1

Lees ook: Daphne Deckers: ‘Ik hoop écht dat mijn lezers de verfilming leuk vinden’

Even bellen met is afkomstig uit VIVA 31-2020. Deze editie ligt t/m 4 augustus in de winkel of kun je hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Fien Vermeulen: ‘Kanker heeft impact op iedereen’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Zit je met een prangende vraag of kun je wel wat goede raad gebruiken? De experts staan voor je klaar! Deze week beantwoordt Wies Verbeek, oprichter van healthy aging platform BLOW, vragen over ouder worden.

Vraag 1

Ik vind het belangrijk om er verzorgd uit te zien, maar word de laatste tijd steeds bewuster van het feit dat ik ouder word en dat daar ook gebreken bij komen kijken. Ik vind dat lastig. Heb jij tips om dit te accepteren?

Antwoord: 

‘Als je tegenwoordig zegt dat je je uiterlijk belangrijk vindt, word je al snel als oppervlakkig bestempeld. En zodra je aangeeft dat je rimpels vervelend vindt, krijg je te horen dat er belangrijkere dingen in de wereld zijn. Dat klopt, er zijn absoluut belangrijkere dingen. Maar het is normaal en zeker niet oppervlakkig als je ouder worden qua uiterlijk lastig vindt. Mijn advies? Probeer er zonder te overdrijven toch goed uit te zien. Simpele dingen kunnen al heel erg helpen. Ga wat vaker naar de kapper, laat je nagels lakken, neem een bindweefselmassage of ga naar de schoonheidsspecialiste. Zelf knap ik hier altijd erg van op. Daarnaast zou je kunnen zoeken naar foto’s van actrices of modellen die veel ouder zijn. Veel van hen zien er echt nog héél goed uit. Print deze foto’s uit en hang ze op zodat je regelmatig ziet dat oud absoluut niet lelijk hoeft te zijn. Realiseer je daarnaast dat je op je vijfentwintigste ook niet altijd tevreden was met jezelf. Als je nu terugkijkt, vind je waarschijnlijk dat je er toen fantastisch uitzag, maar op het moment zelf was je ongelukkig met je billen of pukkels. Ditzelfde geldt voor je veertigste. En vijftigste. Je mag dus best balen van ouder worden, maar realiseer je ook dat het doodzonde is om je te laten leiden door die onzekerheid.’

Vraag 2

Vroeger was ik nooit ziek, maar sinds ik de veertig ben gepasseerd, ben ik met elke verkoudheid en elk griepje aan de beurt. Hoe kan ik mijn weerstand verhogen?

Antwoord:

‘Je weerstand neemt inderdaad af als je ouder wordt, maar dan hebben we het over echt oude mensen en niet over veertigers. Dat je nu minder weerstand hebt, komt dus niet door je leeftijd. De kans dat iemand met weinig weerstand een virus of bacterie oploopt, is overigens net zo groot als iemand met veel weerstand. Het verschil zit hem in de klachten die je ervaart. Voor je veertigste had je ook een griepje, maar had je er geen of minder last van. Nu je opeens wel serieuze klachten ervaart, wijst dat op een lagere weerstand. Dat kan door van alles komen, maar stress is een grote boosdoener. Vraag je dus af of je momenteel in een stressvolle situatie zit. Kijk daarnaast kritisch naar je slaap-, bewegings- en voedingspatroon. Voldoende slaap en beweging heeft een heel grote invloed op je weerstand. Ditzelfde geldt voor het eten van gezonde, pure voeding. Eet eens wat extra haverzemelen, daar zitten veel vezels in. Als je daarnaast zorgt voor zo min mogelijk stress, voldoende slaap én genoeg beweging, zul je vanzelf merken dat je weerstand weer hoger wordt. Blijf je twijfels houden? Ga dan even langs bij je huisarts.’

Wie is Wies?

Wies Verbeek (55) werkte jarenlang voor verschillende bladen en glossy’s, waaronder als chef lifestyle bij Nouveau. In 2018 startte ze haar eigen platform en YouTube-kanaal BLOW over healthy aging. Via blogs en vlogs neem ze de kijker mee in haar zoektocht naar hoe we ’n beetje leuk ouder kunnen worden. Daarnaast maakt ze samen met presentator Jaap Jongbloed de podcast Jong bloed waarin ze op zoek gaat naar het geheim van een gezond en gelukkig lang leven.

Ook een vraag?

Elke week staat er een expert voor je klaar om ’m te beantwoorden. Of dat nou is op het gebied van liefde en seks, je lichaam, huid, sport, werk, voeding of wat dan ook: je kunt hier alles kwijt. Stuur je vraag naar redactie@viva.nl o.v.v. Durf te vragen.

Lees ook: Marije de Vries: ‘Het gaat erom dat je in het dagelijkse leven voldoende beweegt’

Het bericht Wies Verbeek: ‘Het is normaal als je ouder worden qua uiterlijk lastig vindt’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Al jaren is AnyBody dé iconische rubriek waarin mensen onherkenbaar, in hun nakie worden afgebeeld. Durf jij jezelf bloot te geven en je te laten fotograferen? Wacht niet langer, want we zijn weer op zoek naar nieuwe kandidaten.

Heb je een bijzonder verhaal? Trots op je lichaam, je imperfecties? Of wil je een belangrijke boodschap meegeven? Iedereen kan zich aanmelden. Hoewel VIVA vooral gelezen wordt door vrouwen tussen de 25 en 40, staan er in AnyBody vrouwen én mannen van alle leeftijden.

Oké, naakt op de foto gaan is misschien eng. Maar wie meedoet aan AnyBody houdt er een prachtige foto, eeuwige roem en een vette ego-boost aan over.

Wil jij in VIVA’s AnyBody? Stuur een mailtje naar redactie@viva.nl o.v.v. ‘Oproep AnyBody’.

Het bericht OPROEP: VIVA zoekt nieuwe kandidaten voor de rubriek AnyBody verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Zomertijd, ijstijd: simpel. Die haal je bij de ijssalon, óf je maakt ze zelf. Dit recept is spannend en verrassend, en echt niet moeilijk om in elkaar te draaien.

Voor: vier ijsjes van 65 ml

Bereidingstijd: dertig minuten + twee uur wachttijd

Vriestijd: vier tot zes uur

Benodigdheden

• 15 g munt, hou enkele blaadjes apart
• 1 el honing
• sap van ½ limoen
• ¼ komkommer
• 30 granaatappelpitjes

Bereiding

Zet muntthee van de munt en 250 ml kokend water, voeg de honing en limoen toe. Laat de thee twee uur trekken en afkoelen. Snijd de komkommer in de lengte met een mandoline in dunne plakken van twee millimeter. Rol de plakken komkommer op en verdeel ze over de vormpjes. Vul de ijsvormpjes vervolgens met de muntthee en verdeel de granaatappelpitjes erover. Zet de ijsjes vier tot zes uur in de vriezer.

IJskoud de lekkerste

IJsfanaat Marleen Visser deelt in dertig heerlijke recepten de edele kunst van het ijs maken. Naast de basisrecepten als roomijs tipt ze in het boek IJs ook heerlijke en verrassende combinaties zoals spicy honingijs of tahini-chocoladeijs. Alle recepten zijn makkelijk thuis te maken met behulp van een ijsmachine, powerblender en wat ijsvormpjes. € 11,99 uitgeverij Becht

Productie: Michelle Wolfkamp | Tekst en foto’s: Marleen Visser

Dit recept verscheen eerder in VIVA-26. Op zoek naar meer zomerse inspiratie? De nieuwste VIVA bestel je hier.

Het bericht Koud kunstje: IJslolly met komkommer, munt en granaatappel verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

De zomer kruipt langzaam voorbij. Dan is het slecht weer, dan komt er een hittegolf aan. Dan is het opeens alweer september. Hoe geniet je van dit zonnige seizoen, zonder op vakantie te gaan, te midden van een pandemie? Waar haal je nieuwe inspiratie vandaan, al is het maar voor even? In de nieuwe VIVA 32 spreken we met zes adrenaline junkies: vrouwen die leven voor de kick. 

Mara, Jessica, Silvia, Martine, Grietje en Wendy voelen zich op hun best als adrenaline door hun lijf giert. Of het nu gaat om windsurfen of om paragliden, de manier waarop deze zes durfvogels hun rush beschrijven geeft ook de lezer een kleine kick. Ook al ben je zelf niet avontuurlijk ingesteld, het lezen van hun verhalen is sowieso al inspirerend.

Lees ook Debby’s editorial: ‘Ik ben toegelaten tot de exclusieve datingapp Raya’

Weet wie je date

Nog iets dat opwinding geeft: de uitgebreide liefdeshoroscoop op bladzijde 40. Hierin hebben we de rollen voor één keer omgedraaid. Dit keer gaat het niet zozeer om je eigen sterrenbeeld, maar om het sterrenbeeld dat het best bij jou past. Bij wie vlamt het in bed en bij wie juist niet? We verklappen alvast: Kreeften kunnen het best onder de lakens kruipen met andere watertekens, zoals Schorpioenen en Vissen. De combinatie met een Steenbok daarentegen voorspelt minder veel goeds…

Nicolaas Veul

Met zijn grote onderzoekende ogen, zijn ontwapende glimlach en de intelligente vragen die hij stelt… Film- en televisiemaker Nicolaas Veul kruipt in bed met VIVA’s Tatum en brengt wat reuring tussen de lakens. Wat maakt hem nou zo’n briljant televisiemaker? ‘Als jij dat zegt, denk ik alleen maar: oh ja? Ik ben heel kritisch. Maar ik denk wel dat ik me er – bij alles wat ik doe – volledig op stort.’

Dit en nog veel meer inspirerende verhalen en columns in de nieuwste VIVA 32. Deze editie kun je hier los bestellen, dan hoef je zelf niet naar de winkel.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Er ligt een gloednieuwe VIVA 32 in de winkel! verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Wanneer Lieke (26) met buikkrampen in het ziekenhuis belandt, blijkt ze op het punt te staan een kind te baren. Het waren dus toch niet haar darmen of heupen; klachten die ze al een tijdje had. ‘Vijf dagen ervoor lag ik nog op de behandeltafel, niemand die iets doorhad.’

‘Die ochtend ging ik met buikkrampen naar mijn werk. Ik dacht dat een paracetamol wel zou helpen, maar na een paar uur voelde ik me nog steeds slecht. Ik meldde me ziek, ging naar huis en naar bed. Maar de pijn werd alleen maar erger. Mijn vriend Frank zat op dat moment aan de andere kant van de wereld. Vijf dagen later zou ik hem opzoeken om samen met hem door Azië te reizen. Vanwege het tijdsverschil met Nederland was hij nog wakker terwijl het bij ons midden in de nacht was. Ik stuurde een appje om te zeggen dat het niet goed met me ging. Hij belde meteen en hoorde aan mijn stem dat het foute boel was. Ik kermde van de pijn. ‘Maak je huisgenoot maar wakker en bel 112,’ zei hij. Het ambulancepersoneel stond binnen een kwartier op de stoep. Ze voelden aan mijn buik en deden wat testen. Er was niks aan de hand, zeiden ze. Ze vroegen zelfs waarom ik het noodnummer had gebeld. Mijn huisgenoot werd boos, zei dat hier écht iets aan de hand was, want zo had ze me nog nooit gezien. Opeens was er een zwelling in mijn buik te zien. Bij de ambulancebroeders ging er meteen een alarmbel rinkelen. Ze dachten aan een acute blindedarmontsteking. Ik werd op de brancard gelegd en naar het ziekenhuis gebracht. Mijn huisgenoot ging met me mee. Vanaf dat moment is alles een roes. Ik weet nog dat ik heb gezegd dat het leek alsof ik weeën had, waarna de ambulancebroeder vroeg of dat mogelijk was. ‘Nee,’ heb ik gezegd, ‘ik slik vanaf mijn zestiende al de pil.’ In het ziekenhuis kreeg ik een infuus en werd ik naar een internist gereden voor een echo van mijn darm. Hij zette het apparaat op mijn buik, mijn huisgenoot keek mee, en begon meteen te huilen. Toen ik zelf naar het beeldscherm keek, wist ik niet wat ik zag. ‘Hier zit een kindje in,’ zei hij, ‘en dat is geen kleintje meer. Ik denk dat je gaat bevallen.’

Dit kan niet waar zijn

‘Ik heb geen idee wat er op dat moment allemaal door mijn hoofd ging. De weeën waren zo heftig dat ik alleen maar met die pijn bezig was. Ik werd meteen naar de afdeling Verloskunde gereden. Er werd nog een echo gemaakt, en nu hoorde ik ook het hartje. De verloskundige stelde vast dat ik al acht centimeter ontsluiting had en zei dat ik over twee centimeter mocht gaan beginnen met persen. Ik weet nog dat ik riep dat het niet waar kon zijn. Dat ik gewoon alcohol had gedronken en rood vlees had gegeten. De verloskundige stelde me gerust, zei dat ik me daar nu geen zorgen om moest maken. Ik belde Frank, al weet ik niet meer precies hoe dat gesprek ging. Hij was geshockeerd, maar stelde me gerust en zei dat alles goed zou komen. Mijn huisgenoot heeft uiteindelijk mijn ouders gebeld omdat ik daar zelf op dat moment niet meer toe in staat was.

De bevalling ging ongelofelijk snel. Een arts heeft me er echt doorheen gesleept, ze vertelde heel rustig wat ik moest doen; welke houding ik moest aannemen, wanneer ik moest puffen en persen. Ik heb hard geschreeuwd, van de pijn en van woede. Ik vroeg aan de arts of het goed zou komen met de baby. Ze antwoordde dat ik heel sterk was, dat ze het hoofdje al konden zien. Ze vroeg of ik de baby zo wilde vasthouden, maar dat wilde ik niet. De navelstreng zelf doorknippen ook niet. Tussendoor belde mijn moeder nog een keer. Dit keer nam ik wel zelf op, en zei: ‘Mam, ik ben aan het bevallen. Ik ben hier toch helemaal niet klaar voor?!’ Mijn ouders waren natuurlijk ook in shock, vroegen of het kind wel levensvatbaar was, maar dat was het – ik had het hartje immers zelf gehoord.

Toen mijn ouders in het ziekenhuis aankwamen, was mijn kind al geboren, een jongetje. De artsen namen hem mee voor onderzoeken. Daarna kwamen ze terug, de uitslagen waren goed. Ze vroegen of ik hem toch niet even wilde vasthouden. Ik zei ja en kreeg mijn zoon op mijn borst gelegd. Hij was de hele tijd aan het huilen, maar toen-ie op mijn borst lag, was hij opeens stil. Ik keek naar zijn hoofdje. Heb minutenlang gestaard. Opeens was ik moeder. Ik had nog niet eens een naam. Het klinkt misschien gek, maar er waren wel meteen moeder-gevoelens. Ik hield meteen van hem, was
zó ontzettend blij dat alles goed met ’m was. Binnen drie dagen moest ik een naam kiezen. Ik koos uiteindelijk voor Daan, omdat ik zelf zo geheten zou hebben als ik een jongetje was geweest. Bovendien vond ik dat altijd al een mooie naam. Frank vloog meteen terug naar Nederland, mijn ouders regelden alles; van kleertjes en luiers tot aan de inschrijving bij de gemeente. Drie dagen nadat Daan geboren was, mocht ik naar huis. Pas toen kwam het besef echt. Ik was gewoon moeder geworden.’

Sterke buikspieren

‘Dat ik negen maanden lang zonder het te weten zwanger was, vind ik bizar. Sommige mensen vinden het misschien moeilijk te geloven. Ik heb ook aan mezelf getwijfeld, was als het ware het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Ik voelde me leeg, raar. Hoe kon ik nou niks hebben gemerkt? Tenminste: niet dat ik zwanger was. Ik had namelijk wel lichamelijke klachten; ik had last gehad van mijn darmen en heupen. Daarvoor ben ik ook naar de huisarts gegaan, die heeft gevoeld aan mijn buik en geluisterd met een stethoscoop. Voor mijn heupklachten werd ik uiteindelijk doorgestuurd naar een fysiotherapeut en orthopeed. Er werd zelfs al over een operatie gesproken. Vijf dagen voor de bevalling lag ik nog op de behandeltafel voor een controle. Maar niemand heeft ooit wat gemerkt van mijn zwangerschap.

Aan mijn uiterlijk was er ook niks te zien. Ik was wel wat aangekomen; had een boller hoofd gekregen, wat vollere borsten en bredere heupen. Maar van een zwangerschapsbuik was absoluut geen sprake. Als ik bikinifoto’s terugkijk, zie ik niet eens een kleine bolling, mijn buik was gewoon helemaal plat. De arts vertelde later dat mijn placenta waarschijnlijk helemaal vooraan lag, tegen mijn sterke buikspieren aan, waardoor ik de baby ook niet gevoeld kon hebben. Ik droeg Daan helemaal achterin, rechts, richting mijn heup. Soms had ik wel een rommelende buik. Ik dacht dat het mijn darmen waren, maar achteraf was het gewoon al die tijd Daan. Na de bevalling zijn mijn heup- en darmproblemen als sneeuw voor de zon verdwenen. Een onzichtbare zwangerschap komt vaker voor, vertelde de arts. Volgens recente cijfers gebeurt dit bij 1 op de 475 zwangerschappen. Hij zei: ‘In zo’n geval geldt: als je hoofd het niet weet, weet je lichaam het ook niet.’ Dat blijkt ook uit wetenschappelijke onderzoeken. Er zijn verhalen bekend van vrouwen die in de wachtkamer van de huisarts zaten zonder zwangerschapsbuik, vervolgens in de behandelkamer te horen kregen dat ze zwanger waren, en het pand vervolgens verlieten mét buik. Zover kan dat dus gaan. Er zullen misschien ook mensen zijn die zeggen dat ik de zwangerschap moet hebben ontkend. Maar waarom in vredesnaam? Ik had me mijn eerste zwangerschap echt wel anders voorgesteld. Ik had net als iedere andere vrouw willen babyshoppen, en echo’s en plannen willen maken.’

Zielsgelukkig

‘We zijn nu acht maanden verder, Daan maakt het heel goed. Hij ontwikkelt zich perfect en is kerngezond. Soms kijk ik naar hem en denk ik: jeetje, kijk ons nou. Wie had ooit gedacht dat mijn leven er nu zo zou uitzien, dat ik moeder zou zijn? Mijn leven is 180 graden gedraaid. Ook qua werk: voor de geboorte van Daan werkte ik fulltime als bedrijfsleider in een restaurant, inmiddels is dat parttime. Toen Daan geboren werd, had ik nog maar vier maanden officieel een relatie met Frank. Hij is helaas niet de biologische vader van Daan, maar is er vanaf dag één helemaal voor ons geweest. We hebben samen een appartement verbouwd en ons leven ingericht op een kindje. Frank heeft nooit een moment getwijfeld om bij me weg te gaan. ‘Ik hou van jou en wil bij je blijven,’ zei hij. We vormen nu met z’n drieën een gezin. Ik ben hem heel erg dankbaar voor alles. Een onzichtbare zwangerschap en opeens moeder zijn heeft natuurlijk een grote impact. Maar ondanks die impact kan ik me geen leven meer zonder Daan voorstellen. Ik ben zielsgelukkig met hem, en met z’n drietjes. Zonder Frank en mijn lieve familie had ik het echt niet gekund. Zij zijn een enorme steun voor me geweest, en nog steeds. Mijn ouders zijn een ontzettend trotse opa en oma. Ik moet ze bijna tegenhouden om te voorkomen dat ze elke dag op de stoep staan. Binnenkort worden ze opnieuw opa en oma; mijn zus is zwanger. Het lijkt net alsof ik alles voor het eerst meemaak, maar in principe heb ik dit gewoon zelf al allemaal gehad, alleen dan zonder dat ik het wist. Het blijft een bizar verhaal, maar ik ben ontzettend gelukkig.’

Tekst: Kimberly Palmaccio | Foto: Dirk-Jan van Dijk

Lees ook: Simone heeft het syndroom van Usher: ‘Niemand weet wanneer ik helemaal blind zal zijn’

Dit verhaal komt uit VIVA-32. Wist je dat je de nieuwste VIVA ook als losse editie heel makkelijk kunt bestellen via deze link? 

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Lieke beviel terwijl ze niet wist dat ze zwanger was: ‘Opeens was ik moeder’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.