Baantjer-hoofdrolspeler Lisa Smit wilde eigenlijk de eerste vrouwelijke premier van Nederland worden. Maar dan zou ze in de schijnwerpers moeten staan en dat vindt ze maar niets. ‘Ik ben wat dat betreft een eigenaardige actrice.’ Tekst: Fleur Baxmeier | Foto’s: Tom ten Seldam ‘Ik belde net mijn vader dat ik echt zou gaan huilen tijdens dit interview.’ Lisa zegt het met een glimlach, maar haar ogen verraden dat er een kern van waarheid in haar woorden zit. De actrice uit onder meer Project Orpheus, Kenau en Quellen des Lebens is moe. Doodmoe. ‘Ik had een nachtshoot, dus ik heb gisteren twintig uur achter elkaar gewerkt,’ vertelt ze nadat ze een slok koffie en een hap van haar croissant heeft genomen. Die nachtshoot was voor de eerste Nederlandse Netflix-serie Ares, een psychologische horror over twee beste vrienden die op aandringen van Carmen (Lisa) worden uitgenodigd door een sektarisch studentengenootschap in Amsterdam. Dat klinkt als het tegenovergestelde van de Baantjer-film waarin je nu te zien bent. ‘In de Netflix-serie speel ik de belichaming van de elite, terwijl ik in Baantjer het begin als Pien rebelleer tegen diezelfde elite. Ik draai op dit moment ook voor de Baantjer-serie, dus het is een beetje alsof ik een gespleten persoonlijkheid heb. Maar dat is alleen maar leuk. Ik heb een grote liefde voor politieseries, altijd gehad. Als kind keek ik al naar Baantjer, daar zijn de laatste jaren series als The bridge, Borgen, Happy valley, Broadchurch en River bijgekomen. Ik hou van mysteries die moeten worden opgelost.’ Heb je ooit overwogen rechercheur te worden? ‘Nee, dat niet. Ik speel in Baantjer ook geen politieagent, maar het zusje van de partner van De Cock. Zij is opgegroeid in een plat Jordanees gezin, maar ze is best slim en wil het volkse milieu ontstijgen. Niet dat ze zich ertegen afzet, ze is gewoon heel idealistisch en wil de wereld veranderen. Dat sprak me meteen aan, want dat herken ik. Ik heb best veel idealen waar ik naar probeer te leven. Alleen heeft Pien meer lef dan ik. Zij durft haar boodschap te verkondigen op een podium en gaat in debat met mensen die een grote bek hebben. Dat zie ik mezelf niet zo snel doen.’ Wat zijn jouw idealen? ‘Als kind was ik al begaan met de staat van onze planeet en dierenwelzijn. Daarom eet ik geen vlees en probeer ik zo min mogelijk plastic te gebruiken. Ik ben ook geïnteresseerd in de politiek en wat zich daar afspeelt. Als kind was het mijn droom om de eerste vrouwelijke premier van Nederland te worden. Maar ja, die kant ben ik niet opgegaan, het acteren kwam ertussendoor. Het helpt bij een carrière als premier ook niet mee dat ik het niet fijn vind om op een podium te staan. Wat dat betreft ben ik een eigenaardige actrice. Ik sta helemaal niet graag in de schijnwerpers.’ Zie je een toekomst in de politiek nog als optie? ‘Die stille ambitie heb ik wel, maar ik zou dan liever een schaduwfunctie hebben dan dat ik premier word. Zodat ik iets goeds kan doen voor het milieu, dieren en armoede-bestrijding. Als ik er de tijd voor heb, volg ik de ontwikkelingen op die gebieden op de voet. Nu mijd ik het nieuws expres een beetje, omdat ik te druk ben en nogal gevoelig kan reageren op wat ik hoor en lees. Als ik moe ben en lees over terroristisch geweld of ongelijkheid in de wereld, dan kan ik wel huilen. Dat komt heel erg binnen.’ Is het een bewuste keuze om zo veel acteerwerk aan te pakken? ‘Nou, nee. Baantjer wilde ik supergraag doen en die Netflix-serie ook, maar het is niet zo dat ik nu al weet wat ik hierna ga doen. Daar kon ik voorheen enorm over stressen. O jee, krijg ik ooit nog werk? De laatste tijd probeer ik meer te berusten in de situatie. Niet als een kip zonder kop alles doen wat er op mijn pad komt, maar het lef hebben om te denken: ik ga liever een halfjaar in een koffietentje werken dan dat ik een project doe dat ik niet leuk vind of waarvan ik denk dat het niet goed is voor mijn carrière.’ Heb je al eens een halfjaar in een koffietentje gewerkt? ‘Ik heb de afgelopen jaren het geluk gehad dat de rollen elkaar vrij snel opvolgden, dus dat is nog niet gebeurd. Maar ik heb in de periodes tussen opnames wel verschillende bijbaantjes. Zo werk ik regelmatig als hostess en als verkoopster in een vintage kledingwinkel. Dat doe ik niet voor het geld, maar omdat ik het leuk vind. Het is niet mijn passie om als hostess of verkoopster te werken, dus de lat ligt niet zo hoog als bij acteren. Dat maakt het heel ontspannen. Daarnaast vind ik het goed om te ervaren dat je een baan kunt hebben waarbij je voor vijftig euro de hele dag in een winkel staat.’ Het houdt je met beide benen op de grond. ‘Ja. Dat vind ik er prettig aan. In Nederland word je als acteur niet zo snel een diva. Ik werk ook regelmatig in het buitenland, daar zie je dat wat meer. Het is misschien ook wel logisch: als je mensen vaak genoeg vertelt dat ze fantastisch of bijzonder zijn, gaan ze dat vanzelf geloven. En dan vergeten ze misschien dat iederéén bijzonder is. Dat is een beetje het ding. Mijn beste vrienden komen niet uit de filmwereld. Ik vind het denk ik gewoon prettig om buiten werktijd uit die wereld te ontsnappen. Maar dat zal voor iedereen anders zijn.’
Het bericht Lisa Smit: ‘In Nederland word je niet zo snel een diva’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.