We belden even met Johnny de Mol. Want: vanaf 31 augustus presenteert hij het nieuwe programma ‘Restaurant misverstand’.

Wat gaan we zien in het programma?

‘We volgen negen relatief jonge mensen met dementie die onder leiding van chefkok Ron Blaauw aan de slag gaan als restaurantmedewerker. Tijdens de vijf afleveringen laten we zien wat er allemaal komt kijken bij deze ziekte. De meeste mensen moeten stoppen met werken en daardoor gaan ze hard achteruit. Zo zijn deelnemers Hans (58), Pieter (58) en Ronald (59) noodgedwongen vroegtijdig gestopt met hun werk. De partner van Agnes (58) is met vervroegd pensioen gegaan om als mantelzorger voor haar te zorgen. Dat zijn dingen die vaak onbesproken blijven.’

Wat is jouw doel met het programma?

‘Met het programma hopen we begrip voor, en kennis over dementie te vergroten. Want één op de vijf mensen heeft te maken met dementie; of dat nu jezelf betreft of iemand in je omgeving. Er is nog veel onwetendheid over hoe we zo goed mogelijk kunnen helpen om te leven met de ziekte, en de kwaliteit van leven én dat van hun naasten te verbeteren. Het doel is de deelnemers eigenwaarde geven, ze het gevoel geven dat ze ertoe doen. Mensen met dementie willen niet gezien worden als slachtoffer. Ik wil laten zien hoe je op een waardige, soms humoristische manier met de ziekte kunt omgaan. Zo vroeg een van de deelnemers bij ons aan tafel of het eten had gesmaakt, maar we hadden nog niks gehad. Natuurlijk mag je daar dan om lachen, niet uitlachen, maar samen.’

Jouw oma is drie jaar geleden overleden aan de ziekte. Was dat een reden om mee te doen aan dit programma?

‘Ja, ik heb de ziekte van dichtbij meegemaakt en weet wat het met iemand kan doen. Voor, tijdens en na de opnames van het programma zijn tests gedaan bij de deelnemers. Door het traject bleek dat ze progressie hadden geboekt qua concentratie en levenslust. Weer kunnen werken, geeft ze voldoening. Een mooier cadeau kun je niet krijgen.’

Restaurant misverstand is vanaf 31 augustus om 21.30 uur te zien op SBS6.

Lees ook: Rapper Donnie: ‘Koken is mijn passie en lullen kan ik ook’

Even bellen met is afkomstig uit VIVA 35-2020. Deze editie ligt t/m 1 september in de winkel of kun je hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Johnny de Mol: ‘Mensen met dementie willen niet gezien worden als slachtoffer’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Zit je met een prangende vraag of kun je wel een goede raad gebruiken? In deze rubriek staan de experts voor je klaar. Deze keer beantwoordt seksuoloog Eveline Stallaart jouw vragen over intimiteit.

Vraag 1

Mijn vriend en ik zijn harstikke verliefd, maar het lukt hem niet om een erectie te krijgen. Het probleem blijft zich voordoen en het maakt ons allebei onzeker. Heb jij tips?

Antwoord:

‘In heel veel gevallen heeft zo’n erectieprobleem te maken met een ervaring in het verleden. Ik weet natuurlijk niet hoe zijn seksleven er voor jullie relatie uitzag, maar grote kans dat hij een keer erectieverlies heeft gehad en dat hem dit nu in de weg zit. Die ene keer kan allerlei onschuldige oorzaken hebben gehad, denk aan een dronken bui of zenuwen, maar die ervaring blijft constant in zijn hoofd spoken. Dus elke keer als jullie op het punt staan om seks te hebben, is hij bang dat hij weer geen erectie krijgt en dat blokkeert zijn opwinding. Het is heel belangrijk dat jij weet dat dit niet aan jou ligt. Ik snap heel goed dat de situatie je onzeker maakt, maar in negentig procent van de gevallen heeft het niks te maken met de bedpartner. Wat je dan wel kunt doen? Het belangrijkste is dat hij zich veilig voelt. Kijk hem er niet op aan als het misgaat, maar toon begrip. Dus stop even als het niet blijkt te lukken en gun hem alle tijd. Pas als hij zich echt veilig bij jou voelt, zal hij minder onzeker zijn en ook minder nadenken. Als hij uit zijn hoofd gaat, zal hij op den duur ook weer betere erecties krijgen. Verandert er niks? Dan zou ik je toch willen aanraden om naar een seksuoloog te gaan. Waarschijnlijk zit hij zó vast in zijn patroon, dat hij hulp nodig heeft om dit te kunnen veranderen.’

Vraag 2

Ik heb een relatie van ruim tien jaar, maar de laatste maanden ontbreekt het aan enige vorm van intimiteit. Ik heb geprobeerd het gesprek hierover aan te gaan, maar mijn man wil er niet over praten. Betekent dit het einde van onze relatie?

Antwoord:

‘Als hij er écht niet over wil praten, wordt dit wel een heel moeilijk verhaal. Jij kunt het probleem niet in je eentje oplossen en daardoor zul je keer op keer tegen zijn muur oplopen. En doordat jouw ongenoegen over de situatie blijft bestaan, zullen jullie steeds verder uit elkaar groeien. Het probleem is dat je door het gebrek aan intimiteit gevoeliger kunt worden voor aandacht van anderen. Een complimentje of blik van een andere man kan bij jou al heel veel doen en dat kan inderdaad het einde van jullie relatie betekenen. Ik hoop natuurlijk dat dit nog te voorkomen valt. Probeer door te dringen tot je partner. Misschien spelen er dingen waarvoor hij zich schaamt en sluit hij zich daarom van je af. Pak dit gesprek dus tactisch aan en neem echt even een momentje om face to face met hem te zitten. Spreek vanuit jezelf en je eigen gevoelens en zorg ervoor dat je niet beschuldigend naar hem overkomt. Belangrijk is wel dat je je grenzen aangeeft en dat je hem vertelt dat het gebrek aan intimiteit het einde van jullie relatie kan betekenen. Schets dus heel duidelijk de consequenties als hij weigert samen met jou aan dit probleem te werken. Als hij het gesprek écht niet wil aangaan, zou je nog kunnen proberen om een brief te schrijven waarin je uitlegt wat deze situatie met jou doet. Wellicht opent dat zijn ogen.’

Even over Eveline

Eveline Stallaart (37) studeerde psychologie aan de Universiteit van Maastricht, behaalde een master in klinische psychologie en specialiseerde zich vervolgens tot seksuoloog. Sinds 2013 heeft ze haar eigen seksuologiepraktijk genaamd ESSH (Eveline Stallaart Sexual Health) waar ze actief is als psycholoog en seksuoloog. Vanuit die expertise was ze ook te zien in het programma Married at first sight en staat ze regelmatig aan de desk bij RTL boulevard.

Ook een vraag?

Elke week staat er een expert voor je klaar om ’m te beantwoorden. Of dat nou is op het gebied van liefde en seks, je lichaam, huid, sport, werk, voeding of wat dan ook: je kunt hier alles kwijt. Stuur je vraag naar redactie@viva.nl o.v.v. Durf te vragen.

Lees ook: Durf te vragen: ‘Na een heftige periode ben ik nu kankervrij. Hoe krijg ik het vertrouwen in mijn lichaam terug?’

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief

Het bericht Eveline Stallaart: ‘Het is belangrijk om te weten dat zijn erectieverlies niet aan jou ligt’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Of je er nou al geen genoeg van kunt krijgen of juist wel wat meer schwung kunt gebruiken: VIVA zocht uit wat het libidovuurtje aanwakkert.

Het uur van de waarheid

Hét moment om met je lover de koffer in te duiken? Tijdens je ovulatie. Het is een feit dat je libido gedurende deze periode piekt. Dat komt door de perfecte balans tussen je oestrogeen- en testosteronlevels. Deze hormonen zorgen ervoor dat je meer zin krijgt in seks, wat natuurlijk handig is wanneer je zwanger probeert te raken. Over zwanger zijn gesproken: veel vrouwen hebben vooral in hun eerste trimester een hoge seksdrive. Die boost krijg je van alle hormonen die op dat moment door je lichaam gieren. Extra leuk is dat je partybox tijdens een zwangerschap door de toegenomen bloedtoevoer nog gevoeliger is.

Het bericht Lessen tussen de lakens: Meer, meer, meer! verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Brutaal, wilde haren en altijd aan de man. Zo kennen we Tatum Dagelet (45) al sinds jaar en dag. Maar ook brutale meisjes worden groot. Tatum 2.0 over haar hervonden zelf: zen en hartstikke single. ‘Soms denk ik: wie was die vrouw?’

Het blijft altijd wel een ding hoor,’ zegt Tatum na de fotoshoot met haar krullen in een knot gebonden. Sneakers aan, niet te moeilijk. Ze neemt een slok van haar cassis. ‘Ik denk dan toch: ik hoef dat oude graftakkenhoofd niet te zien. Ik zie elke keer iets nieuws, lijntjes die er eerst niet zaten. Vreselijk.’ Of ze ouder worden lastig vindt? Dat niet per se. ‘Het lichamelijk verval is gewoon irritant, het steeds weer moeten bijkleuren van mijn grijze uitgroei enzo. Godzijdank zit ik nog niet in de overgang, dat schijnt de hel te zijn. Maar ik klaag niet hoor. Ik geloof niet dat ik ooit zo gelukkig ben geweest als nu.’

Hoe komt dat?

‘Voor het eerst voel ik niet de onrust die altijd zo typerend voor mij was. Ik was altijd zoekende, wist zelf ook niet goed waarnaar. Ik wilde spanning en avontuur. Altijd zat ik in relaties, maar die verveelden me of brachten gezeik. Nu ben ik voor het eerst in mijn leven single − drie jaar alweer: een persoonlijk record − en dat is heerlijk. Ik focus me volledig op mijn eigen geluk, mijn dochter en mijn werk. Daarvoor was het altijd: als hij maar gelukkig is. Het klinkt yoga-ish, maar ik voel me heel sereen en vooral ook positief. Dat was wel anders, vroeger zag ik vooral de beren op de weg. Ik was een echte doemdenker.’

Terwijl het heersende beeld van jou toch is dat je die vrolijke krullenbol bent.

‘Ja, en dat ik heel stout ben. Maar ik ben meer dan een beeld dat mensen van me hebben natuurlijk. Zo heb ik een lieve verzorgende kant, die kent niet iedereen. Die vrolijke krullenbol ben ik eigenlijk nú pas. Ik zat altijd in mijn hoofd, ben gewoon heel kritisch voor mezelf. Uiteindelijk heeft het allemaal met loslaten te maken. Dat heb ik moeten leren. Nu de dingen me minder boeien, ben ik een blijer mens.’

Wanneer kwam het omslagpunt?

‘Vorig jaar. Bij Maestro (het programma waarin BN’ers zich ontwikkelen tot dirigent, red.) zag ik in dat het zo niet langer kon, met dat perfectionisme van mij. Ik werd er echt half overspannen van. Van de zenuwen kon ik niet meer eten, ik viel af als een gek. Ik overleefde op chocomel en bier. Achteraf ben ik blij dat ik derde ben geworden, want de finale had me een hartaanval bezorgd. Serieus. Ik huilde in de coulissen als het niet precies ging zoals ik het in mijn hoofd had, werd zo kwaad op mezelf als ik iets verprutste. Ik kan er nog boos om worden dat ik bepaalde muziekstukken heb verpest, weet je dat? Ik heb mezelf vaak vervloekt dat ik meedeed, tegelijkertijd is het een van de mooiste projecten die ik ooit heb gedaan. De meest leerzame was het zeker.’

Nu sta je weer aan de andere kant: die van presentatrice in plaats van deelnemer. Je presenteert het tweede seizoen van Pretty & single. Hoe is het om vrouwen te helpen in de zoektocht naar liefde?

‘Heel leuk. De vrouwen zijn stuk voor stuk ontzettend leuk om mee te werken. Vooraf − ik kende het programma niet − twijfelde ik over het concept: vrouwen die make-uploos gaan daten leek me oppervlakkig. Maar dat was het allesbehalve. Het gaat veel meer over de diepere laag achter make-up en uiterlijk vertoon. Welke maatschappelijke rol heeft make-up in het leven van vrouwen? Wat denken we wat er van ons wordt verwacht? En wat willen we zelf uitstralen? Het programma zette mij echt aan het denken.’

Dus nu ga jij zonder make-up de deur uit?

‘Nou nee, al ben ik wel een keer boodschappen gaan doen zonder. Een mijlpaal, vond ik. Met kleding ben ik heel makkelijk, ik ben een joggingbroekenmens, maar ik draag altijd mascara. Zonder voel ik me toch minder sprankelend. Het voelde echt als een experiment. Zo vond ik het interessant om te merken dat ik zonder make-up ga overcompenseren, net een keer extra lachen om toch stralend over te komen. Het stomme is dat het andere mensen niet eens opvalt, het zit vooral in mijn eigen hoofd. Al was mijn make-uploze hoofd vroeger meer een ding.’

Vertel.

‘Ik weet nog dat toen ik net met Ruud (de Wild red.) was, ik in de ochtend altijd een zonnebril droeg. Bed uit, hop, zonnebril op. Ik zei dat ik niet tegen fel licht kon, maar ik wilde gewoon niet dat hij me zonder make-up zag. Zijn vrienden dachten dat ik sterallures had, maar ik was gewoon onzeker. Stom eigenlijk, want het zijn juist de mannen die daar helemaal niet mee bezig zijn.’

Daarover gesproken: Tatum en de mannen. Dat kan toch niet helemaal klaar zijn?

‘Nee, nou ja, nu even wel. Er was een tijd dat ik ze zelfs niet meer zag, echt niet, maar door Pretty & single borrelt er wel weer iets. Die vrouwen hadden het er constant over, ik dacht: misschien kan ik dan toch wel weer gaan daten. Niet via Tinder ofzo, dat lijkt me gedoe. Gewoon old school. Maar goed, mijn leven is nu zo heerlijk rustig. Ik heb ook niet de drang om te scoren. Of rond te neuken. Het is wel even goed zo.’

Je zei eens dat je vroeger droomde van dat perfecte plaatje, een gelukkig gezin. Vind je het vervelend dat dat niet is gelukt?

‘Nee, misschien komt het ooit ook weer. Al ga ik nooit meer trouwen: been there, done that. Dat geeft ook rust hoor, dat ik niets meer moet of echt te willen heb. Niet écht tenminste. Ik heb al een prachtige dochter, ik heb die bruiloft gehad. Ik trouwde veel te jong met Ruud, was amper 25. Maar ik heb het wel mooi gedaan. Toch geloven mensen niet dat ik echt blij ben met mijn leven als vrijgezel. Er kleeft iets aan ‘happy single’ zijn. Dat je eigenlijk liever een relatie hebt of dat er dan iets mis met je is. Maar ik heb juist voor het eerst het idee dat er helemaal niets mis met me is.’

Heeft dat besef met ouder worden te maken?

‘Ongetwijfeld. Misschien word ik eindelijk volwassen. Ik las laatst een interview terug en dacht: wie is dit? Het ging alleen maar over seks en tongen met wildvreemde mannen tijdens het stappen. Mijn omgeving heeft dat ook, die kende me als mannenscorer. Soms denk ik dat ik saai en oud ben geworden, juist omdat ik mijn rustige leven dus allesbehalve saai vind. Mocht ik ooit weer een vriend krijgen, dan mag het wat mij betreft een hele saaie zijn. Zo een die lange boswandelingen met me maakt.’

En dat terwijl je altijd zwoer de achtbaan boven een boswandeling te verkiezen.

‘Blijkbaar ben ik nu toch toe aan die boswandeling. Vroeger viel ik op ongrijpbare mannen, die met een gebruiksaanwijzing. Nu vind ik dat onaantrekkelijk. Al gaat het om meer dan dat. Zo denk ik erover om met mijn dochter buiten de stad te gaan wonen. Dat was altijd ondenkbaar, maar het idee van uitzicht op weilanden lijkt me tegenwoordig wel wat. Als jong meisje droomde ik al van The sound of music. Nu denk ik: waarom ook niet? Breng ik de rest van mijn leven als een soort Heidi op de berg door.’

Je kruipt niet meer voor VIVA met leuke mannen in bed als je tachtig bent?

‘Dat wordt dan toch een beetje sneu.’

Is daar nou nog nooit wat uitgekomen? Er lagen zo veel leuke exemplaren naast je…

‘Helemaal in het begin had ik een enorme klik met Waldemar Torenstra. Wat een leukerd is dat. Ik had even niemand, hij was nog niet met Sophie (Hilbrand, red.) We wisselden nummers uit, maar ik ontmoette een man op wie ik helemaal gek werd. Dat werd dus niets, met Waldemar. En ik heb het ooit nog eens gedaan met iemand met wie ik een enorme seksuele spanning voelde. Ver daarna pas hoor, toen ik hem toevallig weer eens tegenkwam. Ik hou zakelijk en privé graag gescheiden.’

Ben je een bedreiging voor vrouwen? Jij windt mannen toch zo om je vinger…

‘Zo voel ik dat niet. Ik heb meer met vrouwen dan met mannen. Ik weet hoe het is om te worden bedrogen, dus die pijn zou ik een andere vrouw nooit aandoen. Ik ben daarin heel stellig: van een getrouwde kerel blijf je af. Punt. Ik ben geen mannenhater, al vind ik dat vrouwen onderling elkaar wel wat meer mogen supporten.’

Is dat de feminist in jou?

‘Geen idee. Ik weet nooit zo goed wat ik met die term moet. Te zwaar beladen. Ik ben wel voor gelijkheid, maar ik vind de verschillen tussen man en vrouw ook leuk. Ik vind het leuk me sexy te kleden, mijn lippen te stiften en dat hij de rekening betaalt. Laat hem lekker het vuilnis naar buiten zetten, haha. Tegelijkertijd ben ik hartstikke zelfstandig. Alles kan en doe ik zelf. Alleen een boormachine heb ik niet.’

Tekst: Kimberley van Heiningen | Foto’s: Lisa de Wolf

Het hele interview met Tatum lees je in VIVA-35-2020. Dit nummer ligt vanaf morgen t/m 1 september in de winkel of kun je hier online bestellen.

Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar onze magazine-shop om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je alle edities van VIVA ook los kunt bestellen. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!

Het bericht Tatum Dagelet: ‘Ik geloof niet dat ik ooit zo gelukkig ben geweest als nu’ (uit het magazine) verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Ieder jaar vindt er één netwerkevent bij uitstek plaats en dat is de uitreiking van de VIVA400-awards. Die uitreiking vieren we normaal gesproken met een feestelijke avond vol optredens, een open bar en alle 400 genomineerden die met elkaar kunnen netwerken. Helaas zet corona dit jaar een streep door dat feest, maar geen nood: we zijn druk bezig met een platform waar vrouwen elkaar digitaal kunnen ontmoeten (check @viva400nl voor updates). Wil je ondertussen meer weten over netwerken en hoe je je netwerk vervolgens effectief inzet? In de nieuwste VIVA 36 van deze week lees je er alles over. 

Netwerken als een pro

In een anderhalvemetersamenleving, waarin we mensen zoveel mogelijk op afstand moeten houden en we moederziel alleen thuiswerken, is netwerken misschien nog wel belangrijker dan ooit tevoren. En yes, iemand toevoegen op LinkedIn is peanuts, maar hoe zet je je netwerk vervolgens effectief in? Het begint in ieder geval met het aan de kant schuiven van je bescheidenheid. Uitleg en meer tips hierover lees je in VIVA 36 die vanaf vandaag in de schappen ligt.

De inschrijving voor VIVA400 2020 is geopend.
Wie nomineer jij?

Schoon huis, schone geest

Maar netwerken heeft niet zoveel zin als je hoofd er niet naar staat. Niets zo vervelend als op een evenement rondlopen en je afvragen wat je er nou eigenlijk doet. Toch? Daarom first things first: rust in je hoofd. En we kennen allemaal de tegeltjeswijsheid die daar bij komt kijken: een schoon huis, een schone geest. Dus delen we tips en tricks voor een spic en span huis – zonder dat je urenlang moet poetsen. Snel, simpel en niet eens zo onaangenaam.

Rob Dekay

Over niet onaangenaam gesproken: Rob Dekay duikt deze week in bed met Tatum. Met zijn vrolijke Nederlandstalige liedjes en vriendelijke blauwe ogen lijkt hij een lieverdje. Toch wist hij ons allemaal flink om de tuin te leiden in zijn rol als de mol. Het wordt dus tijd om Rob Dekay te onrafelen en hem nou (eindelijk eens) de hoed van het lijf te vragen…

Dit en meer in VIVA 36! Je kunt de editie hier los bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Netwerken als een pro met een opgeruimd hoofd: dit is de nieuwe VIVA 36 verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Er is geen ontkennen meer aan, de zomervakantie van 2020 is definitief voorbij. Hoewel we voorlopig thuiswerken en de files naar kantoor verleden tijd zijn, blijft de omschakeling van tuinstoel naar bureaustoel altijd lastig. Motivatie nodig? Geef je thuiswerkplek een mini make-over.

• Plan de campagne: Een geordend leven begint bij de agenda’s van het Italiaanse merk Moleskine. Afspraken, to do-lijstjes of verjaardagen; deze knalroze achttien maanden weekagenda is je beste geheugensteuntje. € 17,50 moleskine.nl
  
• Spatzuiver scherm: Pimp je thuiswerkplek met de nieuwste iPad pro van Apple. Deze tablet is snel, heeft een geweldige camera – wordt online vergaderingen dan toch leuk? – en ziet er op z’n Apple’s super stylish uit. Vanaf € 999 coolbue.nl
• Balletje-balletje: Last van je rug na een dag werken achter de keukentafel? Ruil je stoel dan eens in voor een bal. Op een zitbal heb je een actieve houding en voorkom je dat je gaat hangen. Goed voor je rug en je buikspieren. zitbal € 109 Vluv SOVA via fonq.nl

Het bericht Doen volgens Debby: 3x Werkplek make-over verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Nimra (35) belandt in een nachtmerrie als een patiënt van de psychiatrische inrichting waar ze werkt, haar aanvalt en zelfs probeert te wurgen. ‘Negen maanden later was ze gewoon weer terug.’

Het bericht Nimra: ‘Vanuit het niets greep ze me bij de keel en bleef ze schoppen, slaan en krabben’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Hoofdredacteur Debby Gerritsen volgt het nieuws over Ferd Grapperhaus’ bruiloft en beseft: ze is maatregelmoe. 

De anderhalvemetermaatregel is lastig vol te houden, bewijst zelfs minister van Justitie en Veiligheid Ferd Grapperhaus. ‘Weer beelden opgedoken van de beruchte corona-bruiloft’ melde SBS Shownieuws alsof het een uit de hand gelopen orgie betrof. De beelden van dit schouwspel, genomen door showbizz fotograaf Ferry de Kok die tijdens het huwelijk met een thermoskannetje koffie en telelens in een aangrenzende groenstrook lag, brengen Ferd nu al ruim een week in verlegenheid. Had Ferd schijt aan de regels? Stond hij boven de wet? Of had Ferd last van een selectief geheugen en overtrad hij de regels uit puur enthousiasme? Ik denk het laatste. En laten we elkaar in godsnaam geen mietje noemen: wat zou jij doen, op je eigen bruiloft, terwijl je schoonmoeder met open armen voor je staat en jij je onbespied waant? Oh. Dat dacht ik.

Conclusie, wat mij betreft: de anderhalve meter regel is in praktijk niet te handhaven. Als ik vandaag met een Dokter Bibber-spiraal op anderhalve meter om me heen naar buiten zou gaan om boodschappen te doen, een uurtje te trainen in de sportschool en daarna met vrienden een biertje te drinken in de kroeg, zou ik de hele dag alarm slaan. We zijn allemaal niet roomser dan de paus. En dat is ook niet zo vreemd na maanden je adem inhouden en met nog maar een paar honderd corona-besmettingen per dag. De noodzaak zal er onbetwist zijn, maar we voelen het niet meer zo heftig als begin maart. Het is dan ook wachten op de volgende uitgelekte foto van een publiek figuur die zich niet aan de anderhalvemeterregel houdt en waar we met z’n allen selectief verontwaardigd over kunnen zijn.

Zuur is het natuurlijk wel. Wie de maatregel verzint op straffe van geldboetes, zou ‘m op z’n minst zelf moeten naleven. Nog zuurder is het kabinetsbesluit om discotheken en clubs voorlopig dicht te houden. Terwijl jongeren snakken naar een uitlaatklep – een uurtje mee feesten op de bruiloft van Ferd had al volstaan – en artiesten met lede ogen aanzien hoe hun geliefde culturele sector ineenstort, kreeg de KLM een paar miljard belastinggeld op de rekening-courant bijgeschreven. We doen dus kennelijk ook aan selectieve overheidssteun. Maatregels en noodwetten beginnen te wringen en ondertussen vraagt het kabinet ons ‘nog even vol te houden’ tot in januari het eerste vaccin op de markt komt. De hamvraag is: wat doen we nu we weten dat er licht is aan het einde van de tunnel? Hebben we lak aan de regels, of houden we netjes vol tot de eindstreep?

Debby Gerritsen

Het bericht Hoofdredacteur Debby: ‘Wie de maatregel verzint op straffe van geldboetes, zou ‘m op z’n minst zelf moeten naleven’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Met zijn vrolijke Nederlandstalige liedjes en vriendelijke blauwe ogen lijkt hij een lieverdje. Toch wist hij ons allemaal flink om de tuin te leiden in zijn rol als de mol. Het wordt dus tijd om Rob Dekay te ontrafelen en hem nou (eindelijk eens) de hoed van het lijf te vragen…

Dit is Dekay

Singer-songwriter Rob Dekay (33) is bekend van zijn Nederlandstalige country-pop liedjes en zijn deelname aan het populaire televisieprogramma Wie is de mol? Hij is in Deventer geboren als Rob Hameka. Zijn ouders scheidden toen hij zeven jaar was, waarna Rob bij zijn moeder bleef wonen. Naast een tweelingbroer heeft hij een oudere broer en nog stiefbroers en -zussen.

Op zijn vijftiende stopte Rob met het reguliere onderwijs en ging hij werken voor de kost: van stratenmaker tot vuilnisman. In 2010 kwam hij in aanraking met de hiphop-formatie FATA uit Deventer, dat was het begin van zijn muziekcarrière.

Na samenwerkingen met onder anderen Akwasi en Dio, verscheen in 2016 zijn debuutalbum Alles gaat voorbij bij platenlabel Top Notch. Sinds twee jaar heeft Dekay een contract bij Modestus Records: het platenlabel van Guus Meeuwis. Voor het grote publiek trad hij op bij onder andere Concert at sea, Groots met een zachte g., Lowlands en Tuckerville.

Afgelopen jaar was hij de mol in Wie is de mol?, waardoor hij nog meer bekendheid kreeg. Ook schreef en zong hij de titelsongs van de films Weg van jou (2017) en Kruimeltje en de strijd om de goudmijn (2020). Robs nieuwste album Aangenaam verschijnt dit najaar en momenteel werkt hij aan een volgend album. Hij woont nog altijd in Deventer en is sinds juni weer single na een relatie van vier jaar.

Mag ik jouw hoed op?

‘Eh… nou, dat is wel een drempel. Het is gewoon een ding geworden, dat ik mijn hoed nooit afzet.’

Heb je weleens seks gehad met je hoed op?

‘Zou kunnen, dat het ooit is gebeurd.’

Staat die hoed symbool voor iets?

‘Niet iets speciaals. Vroeger droeg ik petjes en mutsen. Nu zijn het hoeden geworden, ik vind hoeden gewoon heel erg mooi.’

Ik vind die hoed dus een beetje jammer. Dan word je gauw ‘die jongen met de hoed’ en ga ik me ergeren aan die hoed, snap je. Terwijl je zo knap bent…

‘Vind ik heel lief van je, maar voorlopig blijft ie op. En ik snap je ook wel, hoor. Mensen kunnen denken: hij wil verbloemen dat ie geen karakter heeft, of niks heeft meegemaakt, dus doet ie maar een gekke hoed op. Maar de meesten die naar mij refereren als ‘die jongen met die hoed’, zijn mensen die nog geen vijf minuten met mij gesproken hebben.’

Wat voor jongen ben jij eigenlijk?

‘Ik ben gewoon een aardige gast die gemiddeld wat anders in elkaar zit dan de meeste mensen. En daarom heb ik bijvoorbeeld dit werk, geen diploma’s… dat soort dingen. Maar wie ik écht ben? Daar denk ik momenteel veel over na, maar ik weet het nog niet.’

Dan gaan we daar nu achterkomen… Welke afwijking heb je?

‘Ik ben snel afgeleid, druk in mijn hoofd. Als kind was ik al druk: altijd aan het trommelen met mijn vingers, rondrennen… In groep 4 bleef ik zitten. Het rekenen lukte niet en ik was continu afgeleid. Vanaf toen wist mijn moeder al wel: we gaan een bepaalde route afleggen met deze jongen.’

Voordat je mag meedoen met Wie is de mol? moet je een psychologische test doen, begreep ik.

‘Klopt. Iedereen wordt door de molen gehaald, voorafgaand zijn er meerdere psychologische selectiegesprekken en persoonlijkheidstesten.’

Die tests heb jij doorstaan, dus blijkbaar is er geen gekkigheid bij jou geconstateerd…

‘Ik heb ze uitgelegd hoe mijn leven eruitziet en duidelijk gemaakt dat ik goed kan anticiperen op een groepsdynamiek en kan inschatten hoe de rollen verdeeld zijn, waardoor ik weet welke rol ik moet aannemen. Als het nodig is, ben ik heel stil. En als iedereen zwak en stil is, kan ík die alfa-guy zijn, dat heb ik ze gezegd. Vooraf kon ik niet precies uitleggen waarom ik de mol kon zijn, maar ik kon met stelligheid zeggen dat ik een heel goede zou gaan worden.’

Je kunt dus eigenlijk heel goed acteren?

‘Het lijkt me heel leuk om een keer een bijzondere rol te spelen in een serie of film. Misschien gaat dat ook wel gebeuren.’

Heeft jouw deelname aan het programma je carrière naar een hoger level getild?

‘Ik denk het wel, er kijken miljoenen mensen naar. Qua werk ben ik nu veel drukker dan daarvoor. Het is alleen lastig dat ik – in de rol van de mol – niet veel van mezelf heb kunnen laten zien. Ik had een versie gecreëerd die het beste was voor het spel, niet per se het beste uithangbord van mezelf als persoon, zeg maar.’

Ondanks de coronacrisis ben je nu drukker?

‘Ja, maar mijn uitverkochte clubtour werd me daardoor wel door de neus geboord, ik had zestig shows staan. Dit had een levensveranderend jaar moeten zijn, ik had allerlei plannen: studiootje bouwen, misschien een huis kopen… dat maakt het wel een beetje klote. Maar natuurlijk heb ik alsnog geluk: rondom De mol heb ik het een en ander verdiend met klussen, ik ben bezig met een zomertour in kleine theaters… Anders had ik nu weer – net als vroeger – in een fabriek moeten gaan staan. Er zijn genoeg mensen die hun baan kwijt zijn. En laatst is een vriend van me overleden, in de periode dat er maar dertig man op een begrafenis aanwezig mochten zijn, terwijl de hele stad ernaartoe zou gaan. Dat zijn pas echt de kutverhalen.’

En ben je nog steeds zo druk in je hoofd?

‘Tegenwoordig iets minder. Het is de kunst om daar een manier voor te vinden. Voor de een is het een jointje roken, voor de ander alcohol, of iets compleet anders. Ik hou wel van een biertje en zo nu en dan rook ik een joint, dan word ik wat rustiger in mijn hoofd. Want nu bijvoorbeeld met jou, kan ik denken: welke kleur haar heb jij nou precies, waarom draag je een vis in je oor, is die oorbel van goud? Zo gaat het continu prrrrr door mijn hoofd, heel vermoeiend.’

Onder welke omstandigheden functioneer jij het beste?

‘Als ik met leuke mensen werk, beschouw ik het niet als werk en dan kan ik heel erg mezelf zijn. Mijn eigen bandleden ken ik al zó lang, niemand denkt: wat ben je druk, doe even normaal. Liedjes vind ik weer makkelijker om vanuit een soort negatieve vibe te schrijven, omdat ik me dan heel bewust ben van wat er in mij leeft en daar moet ik dan vanaf. Want als ik heel blij ben, bel ik eerder mijn vrienden om gezellig de kroeg in te gaan.’

Dus jouw vrolijke liedjes schrijf je onder treurige omstandigheden?

‘Precies, maar ik ben me er dan wel bewust van dat ik ervoor moet waken niet een depressief album te maken. Het werkt zo: ik schrijf vijf liedjes waarvan er drie treurig zijn en twee blij. En dan is de kans groot dat die twee blije liedjes op het album komen en die andere drie niet. Omdat ik dat ook best wel naakt vind, zeg maar.’

Je vindt het spannend om je kwetsbaarheid te tonen?

‘Jazeker. Ik denk dat dat voor iedereen geldt. Voor jou toch ook wel?’

Tekst: Tatum Dagelet | Foto’s: Liz van Campenhout

Met dank aan: Hotel Finch

Dit verhaal komt uit VIVA-2020-36. Dit nummer ligt t/m 8 september in de winkel of kun je hier online bestellen.

Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar onze magazine-shop om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je alle edities van VIVA ook los kunt bestellen. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!

Het bericht In bed met Rob Dekay: ‘Ik ben een soort oermens, qua driften’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Tijdens de lockdown dacht Kim de perfecte manier te hebben gevonden om geld te verdienen: online gokken. Maar wat een slim idee leek, liep uit op een drama.

Tekst: Vivienne Groenewoud

‘Ik voelde hoe het broodje dat ik een halfuur eerder achter mijn computerscherm had verorberd naar boven kwam. Als ik maar heel stil bleef zitten, zou alles misschien hetzelfde blijven. Dan zou dit niet gebeurd zijn en zou ik nog kunnen terugdraaien wat het computerscherm me vertelde. Maar natuurlijk lukte dat niet. Die rode cijfers waren de harde werkelijkheid. Al mijn geld was weg. En niet alleen van mij, ook dat van Jonathan. Tot op de laatste cent.

Mensen zullen zeggen dat ik gestoord ben. Een stomme idioot. En dat kan ik ze niet eens kwalijk nemen. Het is ook ronduit idioot wat ik heb gedaan. Ik maakte mezelf wijs dat mijn geluk niet op kon. Het ging ook zo makkelijk, die eerste keer. ‘Stort nu vijftig euro en je krijgt vijftig euro cadeau!’ Het was een mailtje van een online casino dat binnenkwam. Omdat ik me dood verveelde, dacht ik: waarom ook niet? Ik stop gewoon als ik die ‘gekregen’ vijftig euro kwijt ben. Binnen een halfuur had ik 750 euro gewonnen. Dít is een leuke hobby, dacht ik. Maar daarna ging het mis.’

Gokkers-mindset

‘Na al dat thuiszitten en de ene na de andere klus in rook te zien opgaan door de lockdown – ik ben freelance fotograaf voor evenementen – gaf dit me voor het eerst sinds lange tijd weer een high. Als ik mijn winst zag, voelde ik me geweldig; ik kon nu geld verdienen zonder van iemand afhankelijk te zijn. Ik focuste alleen op wat ik won, en op die manier hield ik mezelf voor de gek. Ik had nooit eerder gegokt, op een potje toepen na. Als je me had verteld dat ik eraan verslaafd zou kunnen raken, had ik het nooit geloofd. Ik weet nu dat online gokken juist ontworpen is om verslaafd aan te raken. De geluiden en lichtjes… het bracht me in een soort trance.

En het is lekker anoniem: je betaalt via iDeal en je kunt los. Het valt niemand op, wat wel zo was als je dag in dag uit in een casino zou zitten. Het probleem is alleen dat je het geld dat je inzet niet werkelijk in handen hebt. Het blijft heel abstract en daardoor zet je veel makkelijker grote bedragen in. In het begin ging het goed: ik verloor, maar won ook, al had ik moeite om mijn winst te houden. Kwestie van oefenen, dacht ik. Stom, want het is natuurlijk puur toeval.

Verrassen

Ik had besloten om niets tegen Jonathan te zeggen. Hij had in tijden van corona al genoeg aan zijn hoofd met zijn baan in een verzorgingstehuis. Hij werkte zich drie slagen in de rondte en was nu ook nog eens kostwinner met zijn niet al te riante salaris. Ik besloot door te gaan tot ik twintigduizend euro had gewonnen en dan zou ik hem verrassen.

Ondertussen was Jonathan allang blij dat ik niet meer zo lamlendig op de bank hing als hij thuiskwam. Toen hij een keer vroeg wat ik allemaal uitspookte, zo laat nog op de computer, zei ik dat ik een online cursus illustreren op de iPad volgde: ‘En die is zo leuk, ik weet zeker dat ik daar straks, na corona, wat mee kan voor mijn werk.’ Jonathan was blij voor me. ‘Top dat je iets leuks hebt gevonden om te doen, schatje,’ zei hij lief. Heel even knaagde het, ik loog natuurlijk wel. Maar hé, het was voor een goed doel.

‘Hoe blij zou hij zijn als ik hem straks kon vertellen dat ik ons spaargeld had verdubbeld?’

Binnenkort zou ik hem kunnen verrassen. Hoe blij zou hij zijn als ik hem straks kon vertellen dat ik ons spaargeld minstens had verdubbeld? Ja, zo hard ging het. Als ik op winst stond, een keer zelfs achtduizend binnen een halfuur, dacht ik: dan kan het binnen een uurtje ook op vijftienduizend komen.

Verslaafd

De spanning was soms ondraaglijk, maar als de teller dan zo omhoog ging, was het een enorme kick. Een aantal keren heb ik de winst laten uitkeren, maar zodra ik boven een bepaald bedrag zat en ik kon het met een enkele virtuele draai verdubbelen, dan liet ik dat niet na. En ja, dan verloor ik weer en begon het riedeltje opnieuw. Ik weet nu dat dat de typische gokkers-mindset is. Je denkt altijd dat vandaag of morgen het schip met geld binnenkomt.’

‘Ik was of euforisch als ik won, of totaal gefrustreerd als ik verloren had. Dan wilde ik meteen weer achter de computer kruipen om mijn geld terug te winnen. Als Jonathan vroeg wat er mis was, zei ik dat ik het thuiszitten niet goed meer trok en dat ik me zorgen maakte over mijn financiële situatie doordat ik niet kon werken. Het was niet helemaal gelogen.

‘Dan zat ik midden in de nacht in het park op mijn telefoon te gokken’

Ook verzon ik vaak dat ik mijn hoofd wilde leegmaken door een rondje te gaan lopen. Midden in de nacht omdat er dan ‘weinig mensen op straat waren’, maar in werkelijkheid ging ik op een bankje in het park op mijn telefoon zitten gokken. En toen ging het ineens heel hard mis. Ik had aanvankelijk iets van zesduizend euro op mijn rekening staan dat ik had gespaard omdat ik nog belasting moest betalen. Een groter bedrag dan ik gewend was en misschien had ik daarom het gevoel dat het niet op kon. Zeker niet met die kleine beetjes die ik via iDeal betaalde.

Zijn spaarrekening

Totdat ik ineens een melding kreeg dat een overboeking niet was gelukt. Ik checkte mijn bankrekening. Die was leeg, op het geld voor de komende vaste lasten na. Ik raakte in paniek. En in paniek doe je gekke dingen. In mijn geval was dat de pinpas van Jonathans spaarrekening uit het bureau halen om daar wat geld van te ‘lenen’.

De pincode wist ik, want we gebruikten die pas om op onze vakanties van te tanken. Dus kon ik geld opnemen zonder dat hij het zou merken, want voor de dagelijkse dingen gebruikte hij deze pas nooit. Ik heb in totaal een stuk of vijftien keer bij dezelfde pinautomaat geld opgenomen. Steeds hetzelfde bedrag, vijfhonderd euro, zodat ik dat niet zou vergeten. Overschrijven ging natuurlijk niet, dus het gepinde geld stortte ik meteen door op mijn eigen rekening.

Ik wilde het echt alleen maar lenen, terugverdienen en dan teruggeven zonder dat hij het zou merken. Maar… dat gebeurde dus niet. Mijn geluk had me totaal in de steek gelaten. Ik verloor alleen nog maar. Het bedrag bleef oplopen, waardoor ik nog meer in paniek raakte en geld bleef pinnen. Het doel om ons geld te verdubbelen had ik al losgelaten, ik zou God op mijn blote knieën danken als ik terug zou kunnen winnen wat ik had verspeeld.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Ongeloof

Inmiddels had ik met bijna achtduizend euro heel Jonathans rekening leeggeplunderd. Mijn eigen verlies zou ik dan maar voor lief nemen. Het gokken moest afgelopen zijn, ik kon de stress niet meer aan. Het koude zweet prikte onder mijn oksels toen ik weer achter mijn computer ging zitten en inzette. Ik deed mijn ogen dicht, durfde niet te kijken. Totdat ik mezelf uiteindelijk dwong. Dit kon niet waar zijn. Alles was weg…’

‘Een week lang was ik radeloos. Voelde me depressief. Ik kon het niet eens opbrengen om me aan te kleden. Ik had het me zo anders voorgesteld. Het was niet alleen maar ons geld dat ik was verloren, ook van mijn eigenwaarde was niets meer over. Ik voelde me een totale mislukking. Ik vraag niet om medelijden. Er is niemand anders die ik de schuld kan geven behalve mezelf. Ik werd hebberig, het snelle geld leek zo dichtbij. Tot het sprookje als een zeepbel uit elkaar klapte.

Na een week zwelgen, gaf ik mezelf een spreekwoordelijke schop onder mijn kont om weer ‘normaal’ te doen. Het viel handig samen met de versoepelde maatregelen, zodat het nog steeds leek dat ik me zo raar gedroeg door het verplichte thuiszitten. Jonathan wist nog van niets. Normaal gesproken zouden we nu op vakantie zijn en zou hij er ongetwijfeld zijn achtergekomen, maar omdat we dit jaar in Nederland blijven, had hij zijn spaarrekening niet gecheckt. Hij zou nooit zo’n risico met ons spaargeld hebben genomen. Hij haat gokken en verslavingen. Het enige waar ik nog op hoopte, was dat hij mijn goede intenties zou zien en me kon vergeven.

Geld gebruiken

Maar ondanks dat ik zo lang mogelijk in die waan probeerde te blijven, is mijn grootste angst werkelijkheid geworden. Jonathan kwam laatst thuis en zei dat hij een serieus gesprek met me wilde voeren. Het koude zweet brak me uit. Was hij erachter gekomen? We gingen samen aan tafel zitten en hij zei dat hij – nu we dit jaar toch niet op vakantie gingen – iets anders wilde doen met zijn spaargeld.

Zijn zusje valt in een risicogroep en daardoor heeft hij haar al heel lang niet kunnen bezoeken en kan ze ook bijna niet naar buiten. Zeker niet nu de besmettingen weer oplopen. Hij stelde voor om haar een echt mooi sieraad cadeau te doen, iets om haar op te beuren en dat symbool zou staan voor haar kracht. Of ik dat goed vond? Echt, ik kan niet beschrijven hoe rot ik me voelde. Hij die zo braafjes met mij overlegde wat hij met zijn eigen geld zou willen doen, en ik die hem al weken voorloog!

Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar onze magazine-shop om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je alle edities van VIVA ook los kunt bestellen. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief.

Het bericht Kim vergokte al haar spaargeld én dat van haar vriend (uit het magazine) verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Met het stoere zusje van de racefiets ga je makkelijk offroad over onverharde paden en gravelpaden. Maak kennis met de gravelbike.

Vrijheid, blijheid

Een racefiets is leuk, maar op onverharde wegen en door de blubber crossen, ho maar! Vandaar dat ze in Amerika, waar ze nog veel meer offroad rijden dan hier, de gravelbike ontwierpen. Deze fiets met zijn dikkere banden is een mix van een racefiets (geschikt voor asfalt) en een cyclocrossfiets (geschikt voor natte ondergronden, modder, etc.).

Je kunt er lange tochten mee maken en vanaf het asfalt het bos of de duinen in duiken of andere wegen met ruige ondergronden pakken. Ook leuk: hij gaat harder dan een racefiets. De afgelopen vijf jaar werd gravelbiken al steeds populairder in Nederland, maar door corona is de fiets de afgelopen maanden helemaal niet meer aan te slepen.

Het idee dat je met de gravelbike alle kanten op kunt, geeft een ongekend gevoel van vrijheid. Precies wat we nodig hebben in deze tijd.

Wat doe het met je?

Met deze fullbody work-out bouw je heel snel conditie op en neemt je spiermassa toe. Gravelbiken is, als je een lekker tempo inzet, een ware calorieverbrander: een vrouw van 70 kilo verbrandt ruim 600 calorieën per uur.

Uit onderzoek van Harvard blijkt zelfs dat vrouwen die minstens vijf minuten per dag fietsen gemiddeld twee jaar langer leven dan vrouwen die dit niet doen. En door buiten te sporten en uit te waaien, is gravelbiken ook nog een fijne work-out voor je brein.

Je fietst je hoofd leeg en ook lekker: offroad heb je geen stress (zoals bij racefietsen) van het letten op bijvoorbeeld auto’s, fietsen en stoplichten. Dat maakt gravelbiken veel relaxter.

Ja, ik wil!

Een gravelbike is een behoorlijke aanschaf, dus het is aan te raden om vooraf te testen of dit echt jouw ding is. Dat kan onder andere bij etappe-cc.nl, nolimitsbiking.nl en bimbimbikes.nl. Op gravelrides.cc/alle-routes kun je mooie routes door heel Nederland downloaden als je eenmaal de smaak te pakken hebt. Of download de routeplanner apps Strava of Komoot.

Deze VIVA-Fit komt uit VIVA-2020-36. Dit nummer ligt t/m 8 september in de winkel of kun je hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Tekst: Jessica van Zanten | Foto: Unsplash

Het bericht Fit met VIVA: deze hype wint het van de gewone racefiets verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Vegans en vegetariërs opgelet: bij deze restaurants eet je de lekkerste vegaburgers. Ook voor vleesliefhebbers zijn deze burgers het proeven waard.

100% vegan

Een sappige burger met een milkshake on the side (met of zonder tic) en dát helemaal plantaardig. Klinkt te mooi om waar te zijn? Is het niet! Proef zelf maar bij Deer mama, vegan mylk & burger bar in hartje Amsterdam. Trouwens ook hét adres voor verrukkelijk vegan ijs in alle smaken van de regenboog.

deermama.nl

Het bericht Hotspots: 3x de beste vegaburgers verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Olijfolie slechts een bijrol toekennen om mee te koken, bakken, of als dressing? Zonde. Daarom krijgt dit ‘vloeibare goud’ in dit recept een kleine sterrenstatus.

Voor vier personen
Bereidingstijd: 45 tot 60 minuten

Benodigdheden

• 4 zoete (paarse) aardappels
• 1 el olijfolie + extra om aardappels mee in te wrijven
• 7 el (plantaardige) boter, op kamertemperatuur
• 4 el witte miso

Ter garnering:

• 1 el (zwarte) sesamzaadjes
• 2 lente-uien, in dunne plakjes

Bereiding

Verwarm de oven voor op 190 °C. Prik gaatjes in de zoete aardappels en wrijf ze royaal in met olijfolie zodat ze glimmen. Rooster ze in 45-60 minuten in de oven gaar. Let op: de gaartijd is afhankelijk van de grootte van de zoete aardappel. Draai ze halverwege de oventijd om. Meng de boter met één el olijfolie en de miso tot een gladde pasta. Snijd de zoete aardappels in de lengte doormidden en verdeel de misoboter erover. Garneer met de sesamzaadjes en lente-ui, serveer direct.

Vloeibaar goud

Sandra Alvarez heeft een onvoorwaardelijke liefde voor koken met olijfolie en deelt deze in Extra vierge met het grote publiek. In de meer dan honderd originele en toegankelijke recepten zorgt het vloeibare goud elke keer weer voor een verrassende smaaksensatie. Daarnaast besteedt Sandra in haar boek aandacht aan bewuster en gezonder eten. € 29,99 Terra

Benieuwd naar de andere recepten? Die staan in VIVA-36, deze editie ligt t/m 8 september in de winkel of bestel ‘m hier.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Productie: Michelle Wolfkamp | Tekst: Sandra Alvarez | Foto’s: Ashkan Mortezapour

Het bericht Recept: geroosterde zoete aardappel met in de hoofdrol niet anders dan olijfolie verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Zit je met een prangende vraag of kun je goede raad gebruiken op welk gebied dan ook? De experts staan voor je klaar. Deze keer beantwoordt psycholoog en ondernemerscoach Kelly Weekers jouw werkvragen.

Vraag ‘Hoe ga ik om met een vervelende collega?’

Mijn nieuwe baan bevalt me prima, maar ik word gek van één collega. Zij werkt er al vijftien jaar en dat laat ze ook graag merken. Ze roddelt, maakt vervelende opmerkingen en zadelt mij met haar werk op. Hoe pak ik dit aan?

Antwoord

‘Een vervelende collega hebben we helaas allemaal wel eens. Als je niet mega close met deze persoon hoeft samen te werken, zou ik zeggen: laat lekker gaan. Je hoeft niet met iedere collega een goeie klik te hebben. Maar als zij allerlei werk op jouw bordje gooit en dit ook blijft doen, is het wel een goed idee om het gesprek hierover met haar aan te gaan.

Belangrijk is dan wel dat je vanuit jezelf spreekt en niet met een beschuldigend vingertje naar haar gaat wijzen. Zorg dat je tijdens het gesprek rustig en met respect praat, want je kunt in zo’n situatie al heel snel aanvallend overkomen. Roep dus vooral geen dingen als: jij gooit van alles op mijn bord. En: jij doet van alles verkeerd. Daarmee beschadig je de samenwerking alleen maar meer. Steek het gesprek dus positief in en wees daarin ook kritisch naar jezelf. Zo geef je haar de kans om jou ook feedback te geven.

Zeg dingen als: ik ervaar dit en misschien zie jij dat anders, maar daarom zou ik dit graag met je bespreken zodat we de komende tijd op een fijne manier met elkaar kunnen samenwerken. Vervolgens kunnen jullie samen kijken wat jullie aan de situatie kunnen veranderen. Als je je boodschap goed verpakt en vriendelijk brengt, zal ze veel eerder over haar gedrag gaan nadenken en zal de situatie ook sneller veranderen.’

Lees ook
Eveline Stallaart: ‘Het is belangrijk om te weten dat zijn erectieverlies niet aan jou ligt’

Vraag ‘Hoe kom ik los van mijn werk?’

Op vrije dagen word ik bestookt met vragen van collega’s. Ik wil niet oncollegiaal zijn, maar wél loskomen van mijn werk. Hoe los ik dit op?

Antwoord

‘Dit probleem hebben heel veel mensen. Dankzij onze telefoons en computers zijn we altijd maar online en daardoor zijn mensen sneller geneigd om over je grenzen te gaan. Dit wordt ook wel heel makkelijk als jij deze grenzen zelf niet duidelijk aangeeft. Als jij niet communiceert wanneer je wel of niet werkt, blijven mensen je op de gekste tijden bestoken met mails en appjes. En ze verwachten ook nog eens dat je meteen antwoordt.

Een out-of-office instellen kan al heel erg helpen bij het aangeven van je bereikbaarheid. Dit kan heel vriendelijk. Bijvoorbeeld: ‘Op dinsdagochtend 9.00 uur check ik mijn mail weer en dan kom ik bij je terug!’ Whatsapp is een iets ander verhaal, zeker als je je privételefoon ook zakelijk gebruikt.

Ik raad je aan om een standaardappje te maken dat je kunt versturen als je werkvragen krijgt. Maak daar geen heel verhaal van waarin je jezelf verontschuldigt, maar gebruik twee of drie simpele zinnen waarin je aangeeft dat je de vraag meteen oppakt als je weer werkt. Door dit appje te versturen, weten je collega’s waar ze aan toe zijn en kun jij het ook echt loslaten. Blijf je je bezwaard voelen? Vraag je dan af hoe urgent de vragen zijn. Het is niet dat de hele business in de hens staat als jij even niet reageert.’

Wie is Kelly Weekers?

Kelly Weekers (30) studeerde psychologie en is ondernemerscoach. In die hoedanigheid schuift ze regelmatig aan bij RTL boulevard. Ze schreef de bestsellers Happy life 365 en Happy lifehacks 365, waarvan ze meer dan 130.000 exemplaren verkocht.

Ook een vraag?

Elke week staat er een expert voor je klaar om ’m te beantwoorden. Of dat nou is op het gebied van liefde en seks, je lichaam, huid, sport, werk, voeding of wat dan ook: je kunt hier alles kwijt. Stuur je vraag naar redactie@viva.nl o.v.v. Durf te vragen.

Het bericht Kelly Weekers: ‘Een out-of-office instellen helpt bij het aangeven van je bereikbaarheid’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

We belden even met Cynthia Schultz. Want: de blogger schreef het boek Wandellust dat vanaf 15 september in de winkels ligt.

Een boek over wandelen, hoe kwam je op dat idee?

‘Tien jaar geleden begon ik met wandelen omdat ik mezelf lui vond. Ik kocht een stappenteller en dacht: vanaf vandaag ga ik elke dag 10.000 stappen maken. Wandelen heeft nog steeds een stoffig imago, maar ik ontdekte hoe leuk en lekker het is. Inmiddels kan ik geen dag zonder wandelen, ik ga elke dag wel een uurtje.’

Wat vinden we in je boek?

‘Meer dan twintig wandelplekken in heel Nederland, van het Amsterdamse bos tot natuurgebieden. Met prachtige foto’s en veel informatie, bijvoorbeeld hoe je kunt vogelen. Ik vertel waarom het gebied zo mooi is, geef achtergrondinformatie over de geschiedenis en wat voor dieren je er ziet. Daarvoor sprak ik verschillende boswachters. Na het lezen van dit boek heb je echt zin om de deur uit te gaan.’

Lees ook
Johnny de Mol: ‘Mensen met dementie willen niet gezien worden als slachtoffer’

Wat kunnen we nog meer van je verwachten?

‘Met mijn tweede merk Structuurjunkie geef ik de onlinetraining ‘Nee is ook een woord’. Met praktische lessen en opdrachten hoop ik dat je vaker ‘nee’ zegt tegen een ander en ‘ja’ tegen jezelf. Net als met mijn structuurplanner hoop ik mensen meer rust te geven in hun leven.’

Heb je die rust zelf gevonden?

‘Ik kan nog steeds chaotisch zijn hoor, vooral in deze gekke coronatijden. Volgens mij hebben we nu allemaal soms zorgen en zijn we allemaal weleens bang. Ik probeer gewoon goed voor mezelf te zorgen. Lekker vaak naar buiten voor een frisse neus, het liefst ’s ochtends heel vroeg, als het koud en zonnig is. Heerlijk, vind ik dat. Met een gepaste anderhalve meter afstand van andere mensen natuurlijk.’

Even bellen met is afkomstig uit VIVA 36-2020. Deze editie ligt t/m 8 september in de winkel of kun je hieronder online bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Cynthia Schultz: ‘Na het lezen van dit boek heb je echt zin om de deur uit te gaan’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Hoe fitter je vagina, hoe meer plezier in bed. Hoe je dat doet? Door je bekkenbodemspieren te trainen.

Het bericht Lessen tussen de lakens: Krachtpatser! verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

In Nederland kwam actrice Yootha Wong-Loi-Sing (33) amper aan de bak. Hoe anders is dat in Amerika, waar ze koud een week geland al werd omarmd door Oprah Winfrey.

Ze is nu te zien in de nieuwe dramaserie ‘Het A-woord’, maar met haar hoofd is Yootha alweer in de Verenigde Staten, waar ze sinds tweeënhalf jaar af en aan werkt. Haar gezicht straalt aan alle kanten als ze het heeft over haar rol in de film Really love, waarvoor ze dit voorjaar een prestigieuze acteerprijs won.

Nieuwe projecten staan op stapel, maar ja, het coronavirus, dus voorlopig is ze met handen en voeten gebonden aan het oer-Hollandse Diemen, waar ze samenwoont met haar grote liefde Spencer. En eerlijk is eerlijk: de relatieve rust is stiekem best fijn, vindt Yootha. Groei is haar grote motivator in het leven en je kunt alleen vooruitkomen als je af en toe pas op de plaats maakt. Deze periode geeft ruimte om nog meer online audities te doen, aan haar Amerikaanse accent te werken én orde op zaken te stellen in de persoonlijke sfeer, wat ‘een groot ding voor haar was’.

Waar ben je precies met de bezem doorheen gegaan?

‘Ik heb een aantal vriendschappen beëindigd. Er was geen ruzie, maar in de afgelopen twee jaar heb ik zo veel nieuwe dingen gezien en geleerd dat ik de balans opnieuw moest opmaken. Het klinkt egoïstisch, maar ik ben me gaan afvragen hoeveel van m’n vriendschappen een wederkerige uitwisseling van energie zijn. Dat gaat enorm tegen mijn natuur in, want ik ben een social butterfly en sta altijd klaar als iemand me nodig heeft, maar je kunt niet duizend vrienden hebben en altijd maar gehoor geven aan ieders behoefte zonder er zelf iets voor terug te krijgen.’

Ben je een lijstje afgegaan, zo van: die gaat, die blijft?

‘Dat is eigenlijk een beetje vanzelf gegaan. Sommige vriendschappen zijn de afgelopen jaren doodgebloed, anderen zijn tot een soort escalatie gekomen. Dat gaf mij vanzelf het inzicht dat het klaar moest zijn. Ik vond dat in eerste instantie moeilijk, omdat deze mensen al lang onderdeel van mijn leven waren. Liefdesverdriet wordt altijd gelinkt aan een romantische partner, maar je moet verbroken vriendschappen ook verwerken. Het was bijna alsof ik aan het rouwen was, maar het voelt ook als een opluchting dat de ruis weg is. Ik heb best veel persoonlijke doelen, en als ik die wil bereiken, dan vereist dat een zekere tunnelvisie.’

Hoe zien je persoonlijke doelen eruit?

‘Het overkoepelende doel is dat ik mezelf wil blijven ontwikkelen. Ik sta nu ergens anders dan vijf jaar geleden. Dat is wat ik de rest van mijn leven wil blijven vasthouden. Stappen zetten, doorgaan, op welke manier dan ook. Mijn concrete doel op dit moment is om actrice te zijn in Hollywood. Zolang ik het leuk vind en er plezier aan beleef, wil ik kijken hoe ver ik daar kan komen.

Dat brengt bepaalde verplichtingen met zich mee, zoals veel oefenen met de Engelse taal en je voorbereiden op audities. In Los Angeles ging dat makkelijker dan hier, omdat ik daar een minder groot sociaal netwerk heb. Ik sloot mezelf soms hele dagen op, met als enige onderbreking eten halen en dan gauw weer terug.’

Wanneer wist je: ik wil actrice worden?

‘Mijn vader is kapper en gitarist, mijn moeder werkt in de culturele sector en zingt. Zij hebben m’n broer en mij altijd gestimuleerd om creatief te zijn en nieuwe dingen uit te proberen, of dat nu saxofoon spelen, zoveel mogelijk sporten of gedichten schrijven was. Ik was een blij kind, vergeleken met mijn broer ook wel druk en temperamentvol, en ik wilde volgens mijn moeder altijd alles zelf doen. Toneelspelen vond ik leuk, en zingen ook, maar mijn ouders hebben nooit gezegd: je moet nu iets kiezen en daar succesvol in worden. Hun credo was: ontdek wat je leuk vindt, geloof in jezelf en grijp kansen wanneer ze zich voordoen.’

Hoe past jouw keuze voor een studie sociologie in dat plaatje?

‘Toen ik klaar was met het gymnasium, zei mijn vader: ‘Je kunt naar de universiteit, dus waarom zou je dat dan niet doen?’ Een vriend tipte sociologie, omdat menselijk gedrag me altijd heeft gefascineerd. Ik vond het ontzettend leuk, maar de liefde voor muziek en acteren bleef sluimeren.  Ik zat in een bandje en speelde in m’n derde studiejaar mijn eerste acteerrol in de serie Who’s in, who’s out. Ik dacht: dit is een goed teken, nog even mijn scriptie afmaken en dan gaat het balletje rollen. Anderhalf jaar later, op de dag dat ik mijn scriptie had ingeleverd, kreeg ik een mailtje of ik auditie wilde doen voor de hoofdrol in Hoe duur was de suiker.’

Je speelt in deze film een slaaf. Hoe kijk je achteraf terug op die rol?

‘Laatst vroeg iemand of ik de film weer zou maken. Zeker, want als er tijdens het hele maatschappelijke debat van de laatste tijd iets naar boven is gekomen, dan is het dat er veel gebrek aan kennis is. Er is ons op school zo weinig verteld over dit onderwerp, waardoor het gebrek aan empathie vaak te maken heeft met het niet hebben van informatie.

‘Hoe duur was de suiker’ was volgens sommigen te geromantiseerd, maar zelfs de ‘rooskleurige variant’ laat op emotioneel niveau zien wat het betekent om als zwart persoon in dit systeem op te groeien. Educatie is belangrijk, dus liever deze versie én daarna honderd films over slavernij die andere kanten belichten en/of dieper graven, dan helemaal niets.’

Heb jij in je leven met racisme te maken gehad?

‘Absoluut, zo vaak. Dat varieert van mensen die je openlijk uitschelden tot types die ervan uitgaan dat je mij een boks moet geven. Racisme is niet alleen iemand bewust kwetsen, het zit in allerlei dingen. Na Hoe duur was de suiker kwamen er bijvoorbeeld bijna geen interessante rollen op mijn pad.

Ik vind het moeilijk om te zeggen of het anders zou zijn als ik wit en blond was geweest, maar feit is dat er in Nederland minder rollen worden geschreven waar ik in pas. Mijn agent zei: ‘Ga dan naar Amerika, daar is de cultuur heel anders.’ Maar ik dacht: mijn accent is niet goed genoeg, waarom zou ik het mezelf nog moeilijker maken, ik ga wel zingen ofzo.’

Tekst: Fleur Baxmeier | Foto’s: Kee & Kee @ Sticky Stuff

Het hele interview met Yootha lees je in VIVA-37-2020. Dit nummer ligt vanaf morgen t/m 15 september in de winkel of kun je hier online bestellen.

Sommige artikelen kun je maar gedeeltelijk lezen op viva.nl, omdat ze afkomstig zijn uit de papieren VIVA. Uit respect naar onze abonnees én om te zorgen dat wij online leuke gratis content kunnen blijven maken, linken wij je door naar onze magazine-shop om het hele artikel te lezen. Dit is een online platform waar je alle edities van VIVA ook los kunt bestellen. We hopen te kunnen rekenen op je begrip!

Het bericht Yootha: ‘Die rol in Amerika voelde als het begin van de rest van mijn leven’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Hij mag een van de belangrijkste functies van ons land bekleden, onze minister van Financiën wenst gewoon met ‘je’ te worden aangesproken en loopt liever rond in afgetrapte jeans dan in maatpak.

Geboren: 30 september 1975 in Bennekom

Opleidingen: Gymnasium, Nederlands recht, geschiedenis (propedeuse), keuzevakken internationale politiek en Italiaans in Rome

Burgerlijke staat: Verloofd met Liselot, met wie hij vier kinderen heeft van 11, 9, 6 en 5 jaar.

Carrière: Hij trapte af bij Shell, waarvoor hij van 2002 tot 2005 in Rotterdam, Berlijn en Hamburg was gestationeerd. Sinds 2006 was hij werkzaam, onder meer als partner, bij organisatieadviesbureau McKinsey, wat hij vanaf 2011 combineerde met de functie van Eerste Kamerlid van het CDA. In 2017 werd hij minister van Financiën van ons huidige kabinet.

We staan aan de vooravond van Prinsjesdag, de start van het nieuwe politieke jaar. Heb je überhaupt vrij gehad deze zomer of was het werken-werken-werken?

‘We zijn nog even weggeweest, Liselot en ik met onze vier kinderen. Het was lekker om eruit te zijn, maar tegelijkertijd was het veel bellen en contact hebben met Den Haag. Zoals eigenlijk altijd tijdens vakanties. Maar daar lijden we niet echt onder.’

Hoe ziet een vakantie met het gezin Hoekstra eruit?

‘Redelijk actief. Dit keer hebben we gewandeld in de Pyreneeën, van hut naar hut. Mijn grote angst was dat de jongste kinderen na een uurtje lopen zouden zeggen dat ze in staking zouden gaan: ‘En hoe had je gedacht dat op te lossen, papa?’ Ik had een grote rugzak op mijn rug, dus ook al had ik het gewild, ik had ze niet kunnen dragen. Maar tot mijn stomme verbazing ging het heel goed en zeiden ze dat ze het leuk vonden.’

Was je toe aan een escape van je werk in Den Haag?

‘Dat viel mee. Het is altijd goed om ruimte te hebben om je gedachten te verzetten en dat lukt beter als je weg bent uit je eigen omgeving en iets meer tijd hebt. Maar ik kan relatief snel opladen, ook omdat ik de knop goed kan omzetten. Het werk gaat altijd door, maar als ik bij de kinderen ben, dan probeer ik er echt voor ze te zijn. Dus dan gaan we voorlezen, eindeloos veel spelletjes doen, sporten, voetballen en zwemmen. Ze zorgen er wel voor dat ze me dan even goed uitwringen.’

‘Deze vragen zijn lastiger dan een gesprek over de begroting!’

Is het een worsteling om de balans tussen privé en werk goed te houden?

‘Liselot werkt als arts, dus zij is ook vaak druk. Met vier kinderen op de basisschool is het, net als bij veel andere ouders, vaak passen en meten: wie is wanneer op welke plek en hoe gaan we dit nu weer regelen? Dat gaat niet allemaal goed, maar Liselot en ik gaan daar vrij ontspannen mee om. Ze heeft weleens gezegd: ‘Het belangrijkste is niet zozeer hoeveel uur per dag je er bent, maar als je er bent, zorg dan dat je er ook écht bent’. Volgens mij is dat waar het om gaat, de kwaliteit van de tijd die je samen doorbrengt.’

Wist je toen je Liselot ontmoette meteen: dit wordt de moeder van mijn kinderen?

‘Wel toen onze relatie begon, maar dat was pas veel later. Ik leerde haar in 1995 aan het begin van mijn studietijd een beetje kennen, aan het einde van mijn studie wat beter, maar we hebben pas een relatie gekregen in 2006.’

Heb je een veelbewogen relatieverleden gehad?

‘Als je jong bent, dan ben je jong. Tijdens mijn studententijd in Leiden en daarna heb ik zeker andere relaties gehad, lange en korte en kortere.’ Stilte, luide lach: ‘Jongens, wat een vragen. Dit is lastiger dan een gesprek over de begroting.’

Lees ook: Alex Ploeg: ‘Humor is een soort sociaal glijmiddel’ (uit het magazine)

Iets anders dan: wilde je altijd al een groot gezin?

‘Wij waren thuis met drie kinderen, en het moet allemaal maar lukken, maar ik heb altijd uitgekeken naar het moment waarop ik zelf zo’n soort familieleven zou krijgen. De reuring, de gezelligheid. Dat leek Liselot en mij allebei hartstikke mooi. En dat is het ook. Het zijn vier stuiterballen die enorm aanwezig zijn. Dat brengt drukte met zich mee, maar het geeft ook veel energie. Als volwassene ben je vaak bezig met wat je aan je kinderen kunt leren, maar je kunt zelf ook veel van kinderen leren. Hoe ze in het moment zijn, hoe ze met dingen omgaan. Daar geniet ik enorm van.’

Heb je de ‘work hard play hard’-mentaliteit van huis uit meegekregen?

‘Mijn ouders werkten ook allebei, mijn vader als internist, mijn moeder bij Bartiméus, een instituut voor blinden en slechtzienden. Ik heb dat altijd normaal gevonden, en mijn moeder doordrong ons daar ook van. Ik weet nog dat ik onze Volkswagen Kever als vierjarig jongetje ‘papa’s auto’ noemde, en mijn moeder mij fijntjes uitlegde dat zij die wagen van haar eigen salaris had gekocht. Dat maakte meteen de verhoudingen duidelijk. Er was overigens altijd tijd en aandacht genoeg voor ons. Dat kan ook prima, maar je moet het wel organiseren.’

Tekst: Fleur Baxmeier | Foto’s: Maaike van Haaster

Met dank aan: D Cuisine, Den Haag

Dit is niet het volledige interview met Wopke Hoekstra. Benieuwd naar het gehele interview? Dat kun je lezen in de nieuwste VIVA #37, die vanaf vandaag in de winkels ligt. Weet je dat je de nieuwste VIVA ook als losse editie heel makkelijk kunt bestellen via deze link?

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Wopke Hoekstra: ‘Ik kan de knop goed omzetten’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

In VIVA 37 draaien we er niet omheen. Een betere wereld begint op je bord. Soit. Het is een leus die omarmd is door vegetariërs en veganisten. Mét effect, want het aantal flexitariërs en niet-vleeseters stijgt de laatste jaren gestaag. Dat onze doorgeslagen vleesconsumptie iets is waar dieren, het klimaat, maar ook mensen onder lijden beseffen we steeds meer. Toch neemt de gemiddelde vleesconsumptie in Nederland niet af. Hoe kan dat? 

Het antwoord daarop vind je niet in de nieuwste VIVA 37, die vanaf vandaag in de winkels ligt. Het antwoord is er namelijk niet. Wat we wel weten, eigenlijk, is dat er iets moet veranderen. Journalist Milou van der Will schreef daarom een subtiel betoog, waarom het geen kwaad kan om minder vlees te eten. Dat betoog schrijft ze niet te stellig, pas op daarmee. Voorzichtig stelt ze vast dat er een maatschappelijke trend gaande is. En dat, dát is het lezen waard. Of je nu vleeseter, flexitariër of niet-vleeseter bent.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Een andere maatschappelijke trend die we zien is die tegen racisme en voor Black Lives Matter. Met actrice Yootha Wong-Loi-Sing – die in Nederland amper aan de bak kwam, maar in Amerika na een week al werd omarmd door Oprah Winfrey – praten we over dat thema, Amerika, haar werkethos en haar tienjarige relatie met vriendlief Spencer. ‘Die rol in Amerika voelde het begin van de rest van mijn leven.’ Je kunt hier alvast een preview van het interview lezen. 

Nog een groot, ó zo groot, thema du moment is corona. Ondanks het feit dat veel mensen overtuigd zijn van de komst van een tweede golf, heeft een steeds grotere groep lak aan corona. We zijn maatregelmoe. Waarom hebben we nu al schijt aan de regels? Journalist Suus Ruis zoekt het uit.

Dit en meer in VIVA 37! Je kunt de editie hier los bestellen.

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Een betere wereld begint op je bord, waarom eigenlijk? Je leest het in de nieuwe VIVA 37 verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

Op 10 september is het Wereld Suïcide Preventie Dag, waarbij er wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor de preventie van zelfdoding en geestelijke gezondheidsproblemen. Juliëtte (32) deed wel tien pogingen om haar leven te beëindigen, maar is inmiddels blij dat ze nog leeft.

‘Mijn zelfdodingspogingen waren geen schreeuw om aandacht, dat wil ik benadrukken. Ik zat klem. Mensen noemen het weleens een egoïstische daad, maar als je zó diep zit, denk je dat je anderen alleen maar tot last bent. Dat ze beter af zijn zonder jou. Op de basisschool was ik een vrolijk kind, maar op de middelbare school veranderde dat. De meiden uit mijn klas waren al jong bezig met uitgaan en gebruikten grove taal. Ik kom uit een christelijk nest en ben vrij beschermd opgevoed. Ik paste er niet tussen. Het gevoel een buitenbeentje te zijn, maakte me onzeker.

Chronisch depressieve stemming

Thuis sprak ik eigenlijk nooit over wat er in me omging. Dat ik gepest werd. Hoe eenzaam ik me voelde. Ik trok me steeds meer in mezelf terug. De onzekerheid werd erger toen ik vrouwelijke vormen begon te krijgen. Ik wilde niet opvallen, daarom ging ik steeds minder  eten. Op die manier hield ik de rondingen die ontstonden onder controle. Ik was gewend om me sterker voor te doen dan ik was, bij mijn ouders en mijn klasgenoten. Ik bagatelliseerde mijn eetprobleem, al ging ik wel in therapie bij een centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Ik slaagde cum laude voor de havo en ging hbo rechten doen, maar de eetstoornis domineerde mijn leven. Sommige vriendinnen wisten wel dat ik ‘wat problemen’ had, maar niet hoe erg het precies was. Ik was veel te bang dat ze op me af zouden knappen en de vriendschap zouden verbreken.’

‘Ondertussen was ik ook gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis; een chronisch depressieve stemming. Het werd me aangeraden om aan antidepressiva te beginnen, maar dat durfde ik niet. Op internet had ik verhalen gelezen van mensen die daardoor wel dertig kilo waren aangekomen, en mijn angst om dik te worden was nog steeds allesoverheersend. En toen kreeg ik een geweldig traineeship aangeboden, in Friesland. Ik kom zelf uit de regio Utrecht, dus het was zo ongeveer aan de andere kant van het land. Ik besloot er vol voor te gaan, stopte met therapie en verhuisde vol goede moed.

Hemels verlangen

Maar eenmaal in Friesland kreeg ik een cultuurshock. Ik vond het lastig om nieuwe contacten aan te knopen en tegelijkertijd verwaterde het contact met mijn oude vriendinnen. Alle veranderingen overweldigden me. Ik kreeg last van paniekaanvallen en omdat ik slecht sliep, had ik slaapmedicatie gekregen. Ik merkte hoe fijn het was om een aantal uur van de wereld te zijn. Dat niemand iets van je verwacht. Je niet hoeft te presteren.

Er was niet een bepaald sleutelmoment waarop ik besloot dat ik niet verder wilde. De gedachte sloop er langzaam in. Ik had een soort ideaalbeeld van de hemel. Zelfmoord mag natuurlijk niet van het geloof, maar zo streng in de leer was ik ook weer niet. God zou me wel vergeven, dacht ik. Ik was zo klaar met het depressieve gevoel dat ik constant bij me droeg. Ik was intens ongelukkig en dacht niet dat het ooit beter zou worden.

Toen heb ik wekenlang mijn slaapmedicatie opgespaard. Soms twijfelde ik. Wilde ik dit echt? Op zulke momenten dacht ik: ik hoef het niet te doen, maar dan heb ik het in ieder geval achter de hand. Voor als ik het écht niet meer trek. Dat idee gaf rust. Die opgespaarde medicijnen waren mijn vangnet.’

‘Mijn ouders belden 112, waarna de politie mijn deur heeft opengebroken’

Wakker in het ziekenhuis

‘Tijdens een vrijdagavond waarop ik voor de zoveelste keer alleen met mijn cavia op de bank zat, zag ik alle belangrijke momenten uit mijn leven aan me voorbijtrekken: alleen maar dieptepunten en mislukkingen. De dingen die me wel gelukt waren, kwamen niet eens in me op. Eerder had ik op Spotify een playlist gemaakt met de naam ‘Ik ben klaar om op reis te gaan’, naar het liedje van Marco Borsato. Dramatisch, maar op dat moment voelde ik het zo.

Ik zette de playlist op, ging op bed liggen en slikte mijn hele voorraad slaappillen. Ik had gedacht dat ik rust zou ervaren, maar ineens raakte ik in paniek: wat als ik niet in de hemel zou komen? Of het zou overleven maar hersenschade zou overhouden? In een opwelling heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik heel veel van ze hield. Zij voelden meteen dat er iets aan de hand was. ‘Wat heb je gedaan?’ vroegen ze. Uiteindelijk heb ik opgebiecht dat ik pillen had geslikt. Mijn ouders hebben vervolgens 112 gebeld, waarna de politie mijn deur heeft opengebroken.

Ikzelf weet alleen nog dat ik wakker werd in het ziekenhuis, dat mijn moeder huilde en mijn hand vastpakte. Ze wisten wel dat ik niet echt gelukkig was en ik kwam erachter dat ze al een tijdlang bang waren geweest dat dit ooit zou gebeuren. Nu was die angst waarheid geworden. Zelf baalde ik. Nu moest ik toch weer verder met mijn ‘kloteleven’.

Na die eerste poging kreeg ik wekelijkse gesprekken vanuit het crisisteam, maar dat zette geen zoden aan de dijk. Ik kreeg een werkboek waarin stond dat ik aan een bloem moest ruiken of m’n handen onder de koude kraan moest leggen, daar zou ik me dan beter door moeten voelen. Mijn ouders hielden een vinger aan de pols: als ik te lang niet online was geweest op WhatsApp, belden zij om te vragen hoe het met me ging.

Door de wachtlijsten in de GGZ kwam er geen geschikte behandeling van de grond en ondertussen zat ik ook nog in spanning of mijn contract wel of niet zou worden verlengd. Dat gebeurde niet. Ondanks dat ik het wel had zien aankomen, was het een enorme teleurstelling. Ik besloot weer terug in de buurt van mijn ouders te gaan wonen en vond een kamer vlak bij Utrecht, maar ook daar kon ik geen therapie krijgen. Ik solliciteerde, maar kreeg afwijzing na afwijzing. Op een avond voelde ik me weer zo slecht dat ik eruit wilde stappen. Ik had bedacht om slaapmedicatie te nemen en dan in een nabijgelegen rivier te springen. Omdat ik het eng vond, besloot ik mezelf eerst te verdoven met alcohol.

Ik sloeg een fles wijn achterover en nam de pillen in. Daarna liep ik naar het water. Ik weet nog dat ik twijfelde, maar toch sprong. Daarna voelde ik alleen maar kou. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik eruit ben gekomen, alleen dat ik met onderkoelingsverschijnselen ben opgenomen. Blijkbaar had een vrouw me zien springen en 112 gebeld. Na drie dagen mocht ik weer naar huis, ‘om mijn leven op te pakken’.’

Lees ook: Nimra: ‘Vanuit het niets greep ze me bij de keel en bleef ze schoppen, slaan en krabben’

Tien pogingen

‘Ik denk dat ik in totaal wel tien pogingen heb gedaan. Ik had altijd geweigerd om antidepressiva te slikken uit angst om dik te worden, maar nu besloot ik dat toch te gaan doen. Het was mijn laatste strohalm. Ik wist dat het anders een kwestie van tijd was voordat ik weer een poging zou doen. Ik vond het leven niet meer leefbaar. Nu denk ik: was ik er maar eerder mee begonnen. De medicatie heeft echt een wolk weggetrokken. Het duurde een aantal weken voordat ik het effect begon te ervaren.’

Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand anders? Praten over zelfmoord kan anoniem via de chat op www.113.nl of bel 113 (gebruikelijke telefoonkosten) of 0800-0113 (gratis). Mensen met suïcidale gedachten én hun naasten kunnen hier 24/7 gebruik van maken.

Tekst: Vivienne Groenewoud | Foto: Joost Hoving

Lees het verhaal verder in VIVA-37. Wist je dat je de nieuwste VIVA ook als losse editie heel makkelijk kunt bestellen via deze link? 

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER«

Het bericht Juliëtte (32) deed meerdere zelfmoordpogingen: ‘Ik vond het leven niet meer leefbaar’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.