Ben je ‘he’ of ben je ‘ho’? Zo simpel ligt het allang niet meer. Van seksuele voorkeur tot je genderidentiteit: je hoort er tegenwoordig veel over. Wat is er allemaal aan seksuele diversiteit en hoe geaccepteerd is het anno 2016 om ‘anders’ te zijn?

Tekst Hedwig Wiebes

W
at je ook ‘bent’ in Nederland, het 
lijkt nauwelijks een probleem. Op 
6 augustus staan we in Amsterdam weer massaal met regenboogvlaggen te zwaaien en al vijftien jaar mag je hier met iemand van dezelfde sekse trouwen. Daarbij kwam het 
Sociaal Planbureau dit voorjaar met het goede nieuws dat de hoeveelheid mensen die negatief denken over homoseksualiteit, sinds 2006 is 
gedaald van vijftien naar zeven procent. Onze tolerantie is onze nationale trots.

Gendernormen

Het taboe op homoseksualiteit is inderdaad afgenomen, vertelt Laurens Buijs. Hij is socioloog aan de Universiteit van Amsterdam en gespecialiseerd in homo-acceptatie en sexualiteit. Buijs ziet dat er meer nieuwsgierigheid is dan ooit naar homoseksuele ervaringen: “We praten er gemakkelijker over.” Ook experimenteren vooral jonge mannen en vrouwen volgens hem een stuk meer met mensen van hetzelfde geslacht: “Niet dat ze per se homo zijn, maar gewoon omdat ze benieuwd zijn hoe het is. Dat gaat nu een stuk makkelijker dan vroeger. Al hangt het er wel vanaf waar je vandaan komt: op het platteland ligt dat nog altijd moeilijker dan in de stad.”
Het is zelfs een beetje hip aan het worden om je geaardheid eens goed te verkennen, heeft Buijs de indruk. Vooral vrouwen gaan op ontdekkingstocht. Je hebt na een goed feestje vast weleens een foto van een van je vriendinnen, zoenend met een vrouw, langs zien komen. Iemand van wie je toch echt dacht dat ze hetero was? Dat we hier niet zo van opkijken, heeft te maken met de zogeheten gendernormen, vertelt de socioloog: “Als vrouw kun je veel soorten gedrag vertonen en nog steeds als vrouwelijk worden gezien.”

Doe eens normaal

Dat ziet ook Saskia Wieringa, hoogleraar gender and women’s same-sex relations crossculturally. Al tientallen jaren doet zij onderzoek naar vrouwenemancipatie en nog nooit waren we zo open over sexualiteit als nu, zegt ze. In 1950 geboren heeft ze zelf heel bewust de sexuele revolutie van de jaren zeventig meegemaakt waarbij ook veel werd geëxperimenteerd. “Maar vandaag de dag gebeurt dat op een veel bredere manier dan dat wij dat deden. Mijn generatie groeide op met de verstikkende deken van na de oorlog, waarbij je niet kon praten over je lichaam en je gevoelens. Bovendien speelde toen het patriarchale denk-
patroon een grote rol: de belangen van de man stonden voorop. Dat is nu niet meer zo.” Vrouwen hebben de vrijheid sexualiteit te beleven op een door henzelf gekozen manier – en hier en daar rond experimenteren hoort daarbij.
De antropologe merkt dat jonge mensen van nu vaker vraagtekens durven te zetten bij wat als normaal en gewoon wordt beschouwd in onze samenleving. Wieringa: “Geaardheid is sowieso helemaal niet zo vaststaand als we denken. Als je bijvoorbeeld naar de statistieken kijkt, blijft de hoeveelheid lesbische vrouwen hetzelfde. 
Na verloop van tijd verandert de samenstelling echter wel. Dat betekent dat een vrouw 
die zich eerder als lesbisch bestempelde, zich hetero gaat noemen en andersom. En dat is 
dus geen uitzondering.”

Traditionele 
rolverdeling

Bij mannen ligt dat toch een stuk lastiger. Het pad dat je als man moet bewandelen om als man gezien te worden, is vrij smal. “Je wordt
 al snel als gay bestempeld,” aldus socioloog Laurens Buijs. Om die reden rust op biseksualiteit onder mannen nog steeds een groot taboe. Een mannelijke man zijn en (ook) op mannen vallen: dat is voor veel mensen een ondenkbare combinatie. “Je mag best homo zijn, maar laat het niet te veel zien. Dat is een veel gedeelde mening onder heteromannen,” vertelt de socioloog. Ook heerst er bij deze mannen vaak angst versierd te worden door een man. Buijs: “Dat heeft te maken met de traditionele rolverde-
ling die we van oudsher kennen: mannen zijn gewend dat zij degenen zijn die veroveren. Als zij-zelf ineens versierd worden, veranderen ze in het lustobject: wat eerder de rol van de vrouw was en dus wordt geassocieerd met vrouwelijkheid.”

Echte vent

Voor veel heteromannen staat homoseksualiteit nog steeds op gespannen voet met hun ideaal van wat een echte man is, vervolgt Laurens Buijs. Dat maakt de acceptatie niet makkelijker. Hij ziet het ook wanneer hij spreekt met jongens (zowel de daders als de slachtoffers zijn vrijwel altijd mannen), die opgepakt zijn wegens geweld richting homo’s. Buijs: “Dan zeggen ze: ik heb niets tegen homo’s, maar degene die ik in elkaar heb geslagen, keek me vies aan.”
Oké, maar echt veel anti-homogeweld vindt er niet plaats in ons tolerante landje, toch? Helaas, de cijfers liegen niet. Zeven op de tien LHBT’ers (lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders) krijgen te maken met fysiek of verbaal 
geweld, vertelt Tanja Ineke. Zij is voorzitter van het COC, dat zich al zestig jaar inzet voor de 
belangen van LHBT’ers. Ze vervolgt: “De daders zijn zowel allochtonen als autochtonen. Maar wel valt op dat in moslimkringen de acceptatie van LHBT’ers een stuk achterloopt. Daar staat maar een derde positief tegenover homoseksua-liteit. De acceptatie in streng-christelijke kringen is ook nog steeds erg laag. Van mensen die wekelijks naar de kerk gaan, is veertig procent negatief over LHBT’ers.”

Ingewikkelde hokjes

Waar ook weinig begrip voor is, zijn de minder gangbare ‘hokjes’: transgenders bijvoorbeeld, bij wie het geboortegeslacht en het gevoel over wie ze zijn niet overeenkomen. Of mensen met een zogenoemde intersekseconditie, vertelt Ineke: “Zij hebben de kenmerken van zowel mannen als vrouwen. Daar rust een enorm taboe op. Vandaar dat wij die nu ook meenemen in ons emancipatiebeleid.” Daarnaast heb je nog de queers: deze mensen vinden zelfs de homo-
wereld te rolbevestigend en willen in geen enkel hokje horen. Of wat dacht je van aseksuelen of panseksuelen, die vallen op persoonlijkheid en niet op geslacht? Het is best ingewikkeld, bekent Ineke lachend. “Eigenlijk denken wij ook niet meer zo in termen van hokjes. Je merkt dat mensen die als knellend ervaren. Wist je dat maar liefst een miljoen Nederlanders zich niet volledig thuis voelen in de categorie man of vrouw? (Dit blijkt uit cijfers van COC, red.) En dan hebben we het nog niet eens over seksuele geaardheid.”

Standaard hetero 
zonder poespas

“Het gaat inderdaad steeds minder over hokjes,” beaamt ook Marije Janssen, programmamaker en organisator van debatavonden en workshops over sexualiteit. Ze ziet dat er steeds meer behoefte is om daar op een open manier over te praten. Janssen: “Wat ik vooral merk, is dat mensen zich willen losmaken van de standaard manieren waarop we tegen homo- of heterosex aankijken. Waarom moet altijd iemand de 
zogenaamde vrouwenrol vervullen en de ander die van de man?”
In het kader daarvan geeft ze nu cursussen 
‘genderless’ sex. “Kijk, het is helemaal oké om een standaard heterorelatie te hebben zonder poespas. Als je je maar niet een maatschappelijk ideaal laat aanpraten waar je eigenlijk niet achter staat. Alleen maar omdat je denkt dat wat
jij wil te veel afwijkt. Er zijn nog te veel mensen die zich schamen voor wie ze zijn en wat ze 
willen.”

Vrijheid blijheid

Een van de ontwikkelingen op sexueel gebied
is de opkomst van polyamorie: het hebben van meerdere partners tegelijk. Roos Reijbroek is 
oprichter van praatgroep De Meerminners in Utrecht en geeft soms lezingen over het onderwerp en over non-monogamie in het algemeen. Ze ziet een ongelooflijke toename in interesse hierin, ook weer met name vanuit vrouwen. Ze vertelt: “Op het moment dat je vrijer bent in je sexualiteit, vallen er een hoop grenzen weg. 
Dan zijn er ineens een stuk meer mogelijkheden. Dat betekent dat je als vrouw een relatie kunt hebben met twee mannen, maar ook met een man en een vrouw of met drie vrouwen. Ben je dan lesbisch? Ben je dan biseksueel? Geen idee. Sommige mensen ervaren zelfs dat polyamorie weer een aparte geaardheid is.”

Kun je niet kiezen of zo?

Hoe beperkt onze acceptatie echter is als het 
gaat om anders zijn, merkt Reijbroek vaak 
genoeg. “Neem bijvoorbeeld een situatie waarbij iemand meerdere partners wil meenemen naar een familie-uitje. Daar hebben mensen veel moeite mee. Ze associëren het hebben van 
meerdere partners met iets pervers en negatiefs.”
Op het gebied van polyamorie zijn nog geen 
rolmodellen te vinden, maar er zijn genoeg LHBT’ers. Van soapacteur Ferry Doedens tot 
tv-presentatrice Mirella van Markus. Of neem politici als Boris Dittrich en Vera Bergkamp. Ook binnen de multiculturele samenleving 
zijn er inspirerende figuren om je mee te iden-tificeren: van een Turks-Nederlandse lesbische moslima (Döne Fil) tot een Surinaamse transvrouw (BeyonG). En schaatsster Ireen Wüst en muzikant Douwe Bob komen openlijk uit voor hun biseksualiteit. Dat is trouwens nog altijd minder geaccepteerd dan ‘gewoon’ homo zijn. Want kun je niet kiezen, of zo?

Gepest op school

Er is één ding waar we ons in Nederland echt zorgen over moeten maken, vindt Tanja Ineke van het COC: de acceptatie op scholen. “Onder homo-jongeren is het aantal zelfmoorden vijf keer zo hoog. Dat vind ik schrikbarend. De helft van de homo-jongeren wordt steevast gepest. Daar begint het al.” De leeftijd waarop ze uit de kast komen, blijft daarnaast steken op zeventien jaar, terwijl veel van hen aangeven al op jonge leeftijd zulke gevoelens te ervaren. Sinds vier jaar is voorlichting over homoseksualiteit verplicht gesteld op het voortgezet onderwijs, maar slecht een op de vier leerlingen krijgt het daadwerkelijk. Waarom dit niet gebeurt, is onduidelijk, stelt Ineke. Waarschijnlijk vinden docenten het moeilijk om erover te praten, maar ook dat draagt natuurlijk allesbehalve bij aan de acceptatie.

Eeuwige coming-out

Het is duidelijk: ook in Nederland is het niet 
vanzelfsprekend een zorgeloos leven te leiden 
als je niet ‘gewoon’ heteroseksueel bent. Het is zelfs zo dat vier op de tien LHBT’ers op het werk niet open zijn over hun seksuele voorkeur, blijkt uit cijfers van COC. Niet alleen om flauwe grappen te voorkomen (je moet eens opletten hoe vaak dat nog gebeurt), maar ook om een goede carrière veilig te stellen. Laurens Buijs: “Wie weet werkt het tegen me, denken mensen dan. Hoe hogerop in het bedrijf, hoe openlijker er over geaardheid gesproken wordt.”
Eigenlijk zijn homo’s hun hele leven bezig uit 
de kast te komen, vervolgt Buijs. “Er is niet 
zoiets als één enkele coming-out. Je hebt het misschien tegen familie en vrienden gezegd en op je werk, maar wat als je een nieuw iemand ontmoet? Of op vakantie? Kun je het dan ook zeggen? LHBT’ers moeten constant nadenken over hoe anderen op ze reageren. En afwegingen maken over hun veiligheid. Voor hetero’s is daar totaal geen sprake van.”

Dubbele moraal

Veel Nederlanders hanteren volgens Laurens Buijs een dubbele moraal: “We accepteren 
homo’s, maar nog altijd vindt een derde zoenende mannen in het openbaar aanstootgevend.” Bovendien is Nederland in Europa naar de tiende plaats gezakt als het gaat om LHBT-rechten. 
We lopen achter. Het is Buijs duidelijk wat er moet gebeuren: laten we elkaar niet meer ein-
deloos vertellen dat het hier zo goed gaat. “We hebben geweldige successen geboekt en rechten opgebouwd en nu is het tijd om verder te kijken. Anders dan we denken, leven we niet in een 
land waar de homo-emancipatie is voltooid.

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 31. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Is Nederland wel zo tolerant? verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Met 340.000 abonnees is Rutger ‘Furtjuh’ Vink (26) een van de grootste YouTube-sterren van Nederland. In 2015 kwam hij online uit de kast. Dat hij daarmee zelfs het journaal haalde, had hij nooit kunnen bedenken.

Interview Jill Waas | Foto’s Daphne Ponsteen

Eigenlijk treden Rutger Vink en zijn vriend, 
model en vlogger Thomas van Grinsven, liever niet op de voorgrond met hun relatie. Dat klinkt misschien vreemd voor een stel dat continu 
samen in filmpjes te zien is, maar hun échte 
privéleven houden ze graag voor zichzelf. Al willen ze voor deze roze VIVA voor een keer 
een uitzondering maken.

Rutger: “Dit is voor ons een kans om homo-
seksualiteit een gezicht te geven. Ik heb er nooit 
bewust mee op de voorgrond willen treden, 
maar sinds mijn coming-out op YouTube lan-
delijk nieuws werd, is het wel een beetje ons ding geworden. Ik heb 340.000 YouTube-
abonnees, veel jonge mensen. Als die hierdoor positiever tegen hun homoseksuele klasgenoten aan kijken dan de mijne deden, kan ik alleen maar trots zijn.”

Je bent een van de grootste vloggers en 
social influencers van het moment. Wat 
is het geheim van jouw succes?

“Mijn geheim? Ik denk mijn positiviteit en 
de hele vibe eromheen: mijn trouwe volgers 
vormen een hechte community en maken ook samen uitstapjes. Vroeger waren mensen fan van popsterren, dat was een ver-van-je-bed-show. YouTubers zijn toegankelijk. Wat wij 
doen, komt dichtbij en daar kunnen kijkers 
zich mee identificeren. Ik denk dat ik groot 
ben geworden omdat ik er vroeg bij was. Ik 
vlogde al voordat het cool was, toen mijn vrienden nog met gefronste wenkbrauwen zeiden: ‘Waarom doe je dit?’ Dat zeggen ze trouwens nog steeds, haha.”

Er zijn vast ook mensen die zeggen: verdien jij je geld met filmpjes over jezelf?

“Dat klopt. Het is een wereld die veel mensen niet kennen en er wordt soms ook een beetje neerbuigend over gedaan. Mensen vergeten 
weleens dat ik hier een fulltimejob aan heb. 
Ik ben bij nul begonnen en heb dit drie jaar 
gedaan zonder er ook maar één cent mee te 
verdienen. Als YouTuber ben je echt een ondernemer en je moet heel creatief zijn om hier je baan van te kunnen maken. Dat wordt wel 
onderschat. Mijn werk houdt ook niet op bij filmpjes maken. Furtjuh is inmiddels een merk, met een webshop en een kledinglijn. Ik ben continu bezig met dromen en plannen maken. Ik wil altijd groter.”

Zie je dit als iets waar je nog twintig jaar mee door kunt gaan?

“Omdat het allemaal nog zo nieuw is, is er geen eerdere generatie bij wie wij You-
Tubers kunnen zien hoe 
het hen is vergaan. Ik ben me ervan bewust dat het niet gegarandeerd is dat ik hier de komende vijftig jaar mijn carrière in zal hebben, al hoop ik dat natuurlijk wel. Mijn kijkers groeien hopelijk met me mee en misschien maak ik over twintig jaar wel heel andere video’s. Ik zou ook wel events willen organiseren waar mijn volgers elkaar kunnen ontmoeten, zoals Mascha van Beautygloss doet.”

Kun jij nog wel normaal over straat door je succes?

“Ik probeer alles te blijven doen wat ik leuk vind, maar er zijn wel dingen die niet meer 
kunnen. Een dagje naar een attractiepark gaan is bijvoorbeeld niet te doen. Winkelen is ook 
lastig, of op een drukke dag ergens iets gaan drinken. Laatst waren we in Eindhoven en 
zaten we op de eerste rij van een terras. Op een gegeven moment kwam er één persoon naar 
ons toe, en dat leek wel het startsein voor alle anderen om ook op ons af te stormen. Eind-
hoven de gekste? Nou echt! Mijn kijkers ontmoeten vind ik het leukste aan YouTuber zijn, maar soms kan het op openbare plekken heel hectisch worden.”

Kun je iets meer vertellen over je online 
coming-out vorig jaar?

“Met mijn YouTube-filmpjes heb ik altijd willen uitstralen dat het belangrijk is om jezelf te kunnen zijn. Dat ik op jongens val, was voor mij zoiets normaals dat ik daar nooit specifiek over heb gesproken. Ik dacht: als ik er veel aandacht aan besteed, wordt het júíst een ding, en dat 
wilde ik niet. Ik was bovendien vrijgezel, dus 
het kwam ook niet ter sprake. Dat veranderde toen ik Thomas ontmoette, verliefd werd en graag wilde delen dat ik een vriend had. Een goede vriendin van Thomas, een fotografe, had een heel mooie, spontane foto van ons gemaakt. Die heb ik uiteindelijk op Instagram geplaatst en daarmee Thomas ‘officieel’ aan mijn volgers voorgesteld.”

En toen ging het los?

“Ik stond te koken terwijl het ‘RTL Nieuws’ op stond en ineens hoorde ik Roelof Hemmen zeggen: ‘Rutger Vink is uit de kast.’ Ik schrok me dood. Het had het journaal gehaald! Het werd door iedereen opgepikt: ‘RTL Boulevard’, ‘Shownieuws’, Nu.nl… Zo maakten de media er alsnog een nieuwsding van, wat ik had willen voorkomen. Ik was namelijk al op mijn veertiende uit de kast voor mijn ouders en sinds mijn achttiende voor mijn vrienden. Die riepen dan ook: ‘Ben je nu alwéér uit die kast gekomen?’ De reacties 
op internet gingen twee kanten op: mensen vonden het helemaal geweldig óf ze walgden ervan. Alle grove woorden die ik ken over homo’s, heb ik voorbij zien komen. Voor mij was dat reden om een video te maken. Niet voor mezelf, want 
mij raken de negatieve reacties niet meer, maar voor de veertienjarige jongens en meiden die in dezelfde situatie zitten als ik destijds. Ik dacht: als er in mijn tijd een bekende YouTuber was 
geweest die zijn persoonlijke verhaal zou delen, had ik daar veel aan gehad.”

Wat gebeurde er toen?

“Daarna heb ik heel veel positieve reacties gehad. En nog steeds krijg ik wekelijks berichtjes en soms zelfs handgeschreven brieven van kijkers die zeggen dat ze dankzij mijn filmpjes ook uit de kast zijn gekomen. Het mooiste vond ik de 
reactie van een jongen die in zijn klas had verteld dat hij homo was. Zijn klasgenoten zeiden: ‘Joh, wat maakt dat nou uit, Rutger is het ook.’ Dat vond ik heel cool.”

Jouw eigen coming-out is destijds heel heftig geweest, hè?

“Op mijn veertiende was ik net een beetje op ontdekkingstocht. Ik maakte een profiel aan op een website waar ik kon chatten met andere jongens. Binnen een half uur kreeg ik een sms: ‘Rutger, ben jij homo? Waarom heb je dat nooit verteld?’ Van een jongen uit de buurt die zogenaamd alleen maar op die site keek voor een vriend. Vervolgens stonden er die avond allemaal gasten aan de deur die me uitscholden, terwijl ik huilend in bed lag. Ik werd letterlijk die kast uit getrokken. Het gevolg was dat ik 
amper meer de straat op durfde. Ik haalde expres slechte cijfers, zodat ik van het vwo naar het vmbo kon. Die nieuwe school zat twaalf 
kilometer verderop, daar kende tenminste 
niemand me.”

En nu? Ben je abonnees of volgers kwijt
geraakt door je openheid?

“Integendeel! Na mijn coming-out zijn er in
een half jaar tijd zeker 150.000 abonnees bij 
gekomen. Ik denk ook niet dat de scheldberichten van mijn vaste volgers kwamen. Het zijn eerder mensen die er per 
ongeluk tegenaan lopen die er zoiets lelijks onder zetten. Mijn kijkers noemen zich ‘de furmilie’ – afgeleid van Furtjuh. Het is een hechte groep met open minded mensen. Als je niet tolerant bent, vind je daar ook geen aansluiting bij. Ze noemen Thomas en mij ‘Rutmas’ 
en onze foto hangt zelfs op slaapkamers van fans. Vroeger hingen daar jongens uit boybands en was het eigenlijk not done als een van hen homo was. Dat wij daar nu als stel hangen, is echt een overwinning.”

Thomas mengt zich in het gesprek.

: “We doen niets met een vooropgezet plan, dus 
ik vind het heel tof dat het zo uitpakt. We zijn gewoon gelukkig samen en showen onze liefde. Pas de laatste maanden besef ik dat we daarmee een voorbeeld zijn en mensen helpen. Toevallig kreeg ik deze week ook weer een privébericht van een jongen die zei: 
‘Ik wil uit de kast komen, maar ik weet niet hoe ik het aan mijn ouders moet vertellen.’ Ik zei: ‘Maak je niet te druk, ga er gewoon voor en als het erop zit, ga je alleen maar genieten.’ Hij volgde mijn advies op en gisteren stuurde hij: ‘Je had gelijk. Het viel heel erg mee en nu kan ik eindelijk gaan genieten van mijn leven en van wie ik werkelijk ben.’ Dat soort reacties raken me.”

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

“Via Instagram, ik was een trouwe fan van 
Thomas’ foto’s.”
Thomas: “Ik doe modellenwerk en zette het werk voor mijn portfolio regelmatig op Instagram. Steeds kreeg ik een ‘like’ van ene Rutger Vink met een soort van trouwring-emoji erbij. Ik had geen idee wie hij was, maar vond het 
wel heel lief. Na een paar maanden ben ik 
hem eens terug gaan volgen. We kwamen in contact via Facebook en eigenlijk hebben we vanaf dat moment 24 uur per dag met elkaar 
gepraat.”

Rutger, je zei in je video dat je ervan baalt 
dat je Thomas niet kunt vasthouden of 
zoenen in het openbaar uit angst voor de 
reacties. Laat je je daardoor tegenhouden?

“Inmiddels niet meer. Zeker na die YouTube-
video pak ik Thomas’ hand nu gewoon vast. 
Wij hebben ook het recht om verliefd te zijn 
en hand in hand te lopen. Ik vergeet soms 
dat het niet door iedereen als ‘normaal’ wordt beschouwd. Dan zie ik mensen kijken of iets roepen en krijg ik wel even een reality check. We liepen vorig jaar in Düsseldorf – op de 
Kerstmarkt nota bene: vrede op aarde – toen 
een gast ons dreigend aankeek en naar zijn vrienden riep dat hij ons ging pakken. Thomas en ik zijn hard doorgelopen en er is gelukkig niets gebeurd, maar je hoort ook wel andere verhalen in de media. Dat was wel beangstigend.”

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 31 – 2016. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht YouTuber Rutger Vink en zijn vriend Thomas: ‘Wij hebben ook het recht om verliefd te zijn’ verscheen eerst op VIVA - Niets te verbergen.

Wat doe je als je op date mag met Hollands hotste ex-wielrenner Thomas Dekker (32)? VIVA’s Jessica en Thea springen met hem op de tandem en horen hem uit over ‘Expeditie Robinson’ en z’n sex-, drugs- en rock-’n-roll-verleden.

Interview Thea Tijssen Foto’s Anke van der Meer
Met dank aan MacBike Amsterdam en Remise47

Als we aankomen, zit Thomas ons al op te wachten. Nou, dan maar meteen met z’n drietjes een stuk fietsen op de gehuurde MacBike-tandem. Thomas gaat voor (je bent ex-wielrenner of je bent ’t niet), Thea op het tweede zadel en Jessica springt achterop. Al na een paar pedaalslagen lijkt het alsof we nooit anders hebben gedaan en besluit Jessica zelfs achterop te gaan staan. Na de Amsterdamse Kinkerbuurt en omgeving onveilig te hebben gemaakt gaan we voor onze welverdiende drankjes naar urban bistro Remise47 van Hotel de Hallen.

Was dit je eerste tandemritje?

“Nee, toevallig heb ik twee jaar geleden een tandemtour gedaan in de VS. In Napa Valley, door de wijnvelden, samen met mijn vriendin, Nathalie. Nathalie heeft niks met wielrennen, maar het leek haar leuk om een keer met mij te fietsen.”

Hoe kennen jij en Nathalie elkaar?

“We hebben elkaar ontmoet in augustus 2014 in de VS, waar zij woont. Ik was daar voor een wielerwedstrijd. We hadden een leuke tijd. Ze kwam een paar dagen naar Amsterdam, we gingen op vakantie naar Miami. Het ging supergoed en nog steeds. Maar het is een bijzondere relatie.”

Zij is een stuk ouder dan jij, toch?

“Ja, Nathalie is 51 en ik 32. Ik wil ooit kinderen en Nathalie heeft al drie dochters, van 19, 24 en 27. Maar ze is een leuke, interessante en lieve vrouw. En heel onafhankelijk. Nathalie produceert films, zit in de kunstwereld, woont in een villa in Beverly Hills. Ze heeft een bijzonder leven.”

‘Dubbele relaties zijn onrustig voor jezelf, maar je groeit erin’

In je boek staat dat je ontzettend veel vreemdging. Hoe is dat nu?

“Nu niet. Maar ik wil niet zeggen dat ik nooit meer vreemdga. Je weet nooit hoe het leven loopt. Ik ben wel anders geworden. Maar dat facetimen is voor mij een soort stok achter de deur. Hoe het ook gaat lopen, ik weet wel dat ik niet meer die leugen wil leven. Ik had toen ook dubbele relaties, hè.”

Is dat een beetje te doen?

“Het is voornamelijk onrustig voor jezelf, maar daar groei je in. Heel vaak is het dat ook niet waard. Ik ben echt vaak vreemdgegaan. Maar om nou te zeggen: dat doe ik nooit meer…”

Word je vaak aangesproken op je boek ‘Thomas Dekker – Mijn gevecht’?

“Constant. Eerst pakten mensen alleen de ‘sex, drugs en doping’ eruit omdat ze het niet hadden gelezen. Maar het was veel meer dan dat. Ik heb me erg kwetsbaar opgesteld. Ik ben nu 32 en droeg dit altijd met me mee. Ik wilde het een keer kwijt.”

Als je het boek opnieuw zou schrijven, zou je het dan exact hetzelfde doen?

“Goeie vraag. Kijk, ík kan veel dingen handelen, maar het is voor mijn familie wel een ding geweest. Mijn moeder las het boek en is vervolgens een maand niet gaan werken. En voor mijn zusje en vader was het ook geen pretje. Maar ik heb wel het gevoel dat het geschreven moest worden. Normaal maak je iets en ben je trots op het eindresultaat. Ik ben trots op hoe het boek is geworden, maar niet op het verhaal.”

Voelde je je daar schuldig over?

“Zeker. Ik heb een fijne jeugd gehad. Mijn ouders zijn superlieve mensen. Mijn zus is mijn beste vriendinnetje. En dan moeten ze hier doorheen, dat is natuurlijk vervelend. Maar ik kan niet altijd alleen aan anderen denken. Over mijn boek denk ik: deal ermee, er zijn ergere dingen. Ik zie het positief. Zij nu ook. Maar dat was wel een proces waar ze doorheen moesten.”

Het hele interview met Thomas lees je in VIVA 9. Het (gerestylde!) nummer ligt vanaf woensdag 1 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen. Het artikel is ook te lezen op Blendle.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Thomas Dekker: ‘Mijn vriendin is 51 en ik 32. Maar ze is leuk, lief en interessant’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Ze vindt shoots eigenlijk een tikkie awkward, maar hijs Sigrid ten Napel (24) in een creatie van Claes Iversen en ze is om. De ‘Penoza’-actrice over haar werk, onzekerheid en haar stijl.

Tekst Eline Krak | Foto’s Ellen van Bennekom

Shoot

“Ik hou niet van fotoshoots; ik vind ze ongemakkelijk en niet noodzakelijk. Maar het hoort erbij én het mocht wat sexyer deze keer, daar was ik wel voor in. En Claes Iversen, hè, hij is toch een kunstenaar. Maar goed, ik ben geen model, dus ik doe maar wat en drijf een beetje de spot met mezelf.”

Eigen stijl

“Ik hou van eenvoudige, eenduidige kleding die kwaliteit en eigenheid uitstraalt, maar het mag nooit je persoonlijkheid overschreeuwen. Ik heb graag dat mensen horen wat ik zeg, haha.”

Tof

“Ik vind iemand er tof uitzien als diegene zelf overtuigd is van wat ie draagt, ongeacht wat een ander ervan vindt.”

Kast

“Die ziet er georganiseerd uit, met alles op kleur gesorteerd. Mijn stijl is niet heel veranderlijk. Maar ik ben wel dusdanig melancholisch dat ik sommige kledingstukken niet meer wíl dragen, omdat ze te veel verbonden zijn aan iets uit het verleden.”

Shoppen

“Haat ik. Ik word er onrustig van en vind paskamers confronterend. Ik koop veel online. Als ik wel buiten de deur winkel, ga ik naar Nobody Has To Know in Amsterdam. Ik let ook steeds meer op duurzaamheid: ik koop vintage of betaal iets meer voor een eerlijk product.”

Miskoop

“Dat was toen ik als zoekende puber voor het eerst mijn eigen geld ging verdienen. Op een brakke ochtend, nog een beetje wankel, heb ik toen een paar belachelijk lelijke en veel te dure, aardkleurige tunieken met borduursels gekocht. Ik wilde ze terugbrengen, maar ik woonde niet in Amsterdam. Toen heb ik de winkel opgebeld en een zielig verhaal verzonnen, zodat ik ze veel te laat alsnog kon retourneren. Waar ik me overigens nog steeds voor schaam, haha.”

Accessoire

“Sinds een paar weken heb ik een Japans notitieboek. Daar schrijf ik elke dag een to-do-list in. Ik kan niet meer zonder. Het is heel rustgevend. En ik maak er weinig pretentieuze tekeningetjes bij. Als ik boodschappen moet doen, teken ik een boodschappenmandje, als ikrepetities voor ‘Een Meeuw’ heb, teken ik er een meeuw bij.”

Het hele interview met Sigrid lezen? Check VIVA 9. Het nummer ligt vanaf woensdag in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Sigrid ten Napel: ‘Ik vind iemand er tof uitzien als diegene zelf vindt dat ie er tof uitziet’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Esther Wevers (40, eigenaar Blije Boeddha Yoga en Hypnobirthing-docent) is getrouwd met Nima (43, business development manager). Ze hebben twee kinderen, dochter Dana (13) en zoon Isha (11), en Esther is zwanger van de derde.

Tekst: Anne Bakker. Foto’s: LUKK geboortefotografie

Wakker van de weeën

1 dag voor de uitgerekende datum
Maandag 02.00 uur “Ik word wakker van de weeën – of golvingen zoals ik ze noem. Het is begonnen, wat fijn! Ik blijf liggen en val weer in slaap.”
11.00 uur “De kinderen komen uit bed. 
Ze hebben vakantie, dus ik heb ze laten uitslapen. Mijn buik is weer rustig. Vandaag lekker op de geboortebal hangen.”

Even steunen

Dinsdag 07.00 uur “Golvingen! Ik vraag of Nima de afspraak met de verloskundige voor vanmiddag afzegt. Eigenlijk wil ik die er helemaal niet bij hebben, maar Nima wil het graag. Dus ze mag komen als het zover is, maar alleen kijken. Ik wil het helemaal zelf doen.”
12.30 uur “Dana heeft een 
afspraak bij de homeopaat. 
We hebben er lang op 
gewacht, dus ik wil 
niet afzeggen. Het is gelukkig om de hoek. Tijdens de afspraak en de wandeling 
ernaartoe blijven de golvingen komen. Ik moet twee keer stilstaan en op Dana steunen.”
15.00 uur “Nima is even gaan liggen. Ik ga bij hem liggen, maar kan mijn draai niet vinden. Dan maar douchen.”
16.00 uur “Ik zit gezellig op de bank met de kinderen. We maken grapjes en ik ontspan. De golvingen komen en gaan. Nima vraagt waar ik behoefte aan heb. Nog even niks.”
17.30 uur “Ik word onrustig en wil in 
bad. Dana zet de Regenboogontspanningsmuziek op. De kinderen maken grapjes over de muziek en Isha sprenkelt water over mijn rug.”
17. 45 uur “Nima vraagt of hij de verloskundige al kan bellen, maar ik wil nog even wachten. Ik vertrouw erop dat mijn lichaam dit kan en dat het niet veel pijn hoeft te doen. Ik zorg bewust voor een positieve mindset. HypnoBirthing heeft te maken met concentratie, adem en ontspanning. Je kindje geboren laten worden in alle rust, ik weet door mijn werk dat het écht kan.”
18.00 uur “Bij elke wee concentreer ik me op een affirmatie: deze golving brengt mijn baby dichterbij. Ik blijf me bewust ontspannen en probeer bij elke golving verder los te laten. Ontspannen en 
openen als een bloem.”

Omringd door liefde

18.30 uur “De verloskundige komt binnen, Nima wilde niet langer wachten. Ze zet haar spulletjes klaar en observeert. Ik wil niet gestoord worden en zie alleen Nima en de kinderen. De golvingen komen en gaan, ik heb mijn aandacht bij de adem. Alles verloopt rustig.”
19.15 uur “De geboortefotograaf komt binnen en gaat stil aan de slag. De golvingen worden krachtiger. Heb ik onbewust op haar gewacht? Ik zoek naar de juiste houding. Op handen en knieën. Op mijn hurken. Nima houdt mijn handen vast, Dana streelt mijn arm en zegt dat 
ik rustig moet blijven ademen, Isha staat naast het bad. Ik voel me omringd door liefde. Dan voel ik de vliezen openen, het hoofdje komt.”
19.30 uur “Met het hoofdje in mijn hand ga ik iets verzitten. Voorzichtig duw ik mee met de golving. Op één knie en met één been omhoog voel ik hoe de baby wordt geboren. Vanuit het warme water kijkt Sam in het rond. Een magisch moment, precies zoals ik het wilde. Ik voel me intens dankbaar en gelukkig.”

Het bericht Klus geklaard: ‘De weeën zijn begonnen, en ik val weer in slaap’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Al 26 jaar is AnyBody een van de meest spraakmakende en herkenbare rubrieken van VIVA. Nu gaat AnyBody een stap verder, namelijk online! In aflevering 1 vertelt Jodie (31) over haar lichaam.

Video Elisabeth van Dorp | Producer Daphne Ponsteen

Jodie (31) en haar vriend besloten amper drie weken geleden om na 10 jaar uit elkaar te gaan. De breuk voelt als een nieuw begin. Ze besluit gezonder te eten en danslessen te nemen, voor het eerst in jaren zit ze supergoed in haar vel.

‘In plaats van twee boterhammen met hagelslag ontbijt ik nu met een bananenpannenkoekje’

Ze besteedt meer aandacht aan haar uiterlijk: ‘Ik heb eindeloos Youtube tutorials over make-up gekeken. Dat vond ik altijd moeilijk om bij mezelf aan te brengen, dus liet ik het maar zitten. Nu dacht ik: als het al die andere mensen ook lukt, moet ik zo’n eyeliner toch ook kunnen?’

‘Mijn vetrolletjes weet ik tegenwoordig handig weg te moffelen in leuke kleren, zoals een fijn rokje’

Werkt de video niet? Klik hier om ‘m op Youtube te bekijken.

Meer lezen én zien? De vernieuwde VIVA 9 ligt vanaf vandaag in de winkel voor maar 1,99 euro!

Het bericht Dit moét je zien: AnyBody op video (aflevering 1) verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Ze moeten vaak lang wachten, krijgen weinig betaald en als je met je ogen knippert, zijn ze alweer uit het beeld verdwenen. Het leven van een figurant gaat niet over rozen. Toch is Novita Schijff (38, single), heel blij met wat ze doet. Ze staat een paar keer per week op een set en speelde in commercials, videoclips en films. Ze deed fotoshoots en was onder meer te zien in de series ‘Heer & Meester’, ‘Danni Lowinski’, ‘Vechtershart’ en ‘Meiden van de Herengracht’.

Tekst Merel Brons Foto’s Natasja Noordervliet

“Ik hou van avontuur en nieuwe dingen uitproberen. Toen ik in loondienst op een advocatenkantoor werkte, was ik op zoek naar een hobby. Ik was nieuwsgierig naar figuratiewerk en schreef me in voor een casting. Ik werd uitgekozen. De eerste keer beviel me meteen. Het was een promofilm voor het Nederlands Filmfestival. Het was mooi weer en ik moest de hele dag in galajurk op hoge hakken lopen. Ik kon niet meer, maar de gezellige crew en goeie sfeer maakten alles goed. Een tijdje later appte een vriendin dat ze me in de bioscoop voorbij had zien komen. Dat smaakte naar meer.”

Niet voor het gel

“Ik ben momenteel op zoek naar een nieuwe baan. Daardoor heb ik meer tijd voor figurantenwerk en ben ik flexibel. Hartstikke leuk, 
ik doe nu soms wel twee of drie klussen in 
de week. Rijk word ik er niet van: gemiddeld verdient het werk zo’n 25 euro per dag. Commerciële opdrachten of fotoshoots verdienen meer. Ik bekijk altijd of ik het een leuke klus vind – spreekt het verhaal me aan of is er een goed doel mee gemoeid – en of het bedrag dat ertegenover staat voldoende is. Ik wil in elk 
geval mijn reiskosten eruit halen.”

Voelt als thuiskomen

“Meewerken aan ‘Heer & Meester’ vond ik 
tot nu toe het leukst. Ik ben daar het afgelopen seizoen vijf keer op de set geweest. Daan Schuurmans heeft de hoofdrol en het wordt 
opgenomen in het superchique Hotel des Indes in Den Haag. Die prachtige plek voelde op 
een gegeven moment als mijn tweede thuis. 
Ik speelde verschillende rollen, veelal hotelpersoneel. Doordat ik er zo vaak was, leerde ik enkele crewleden goed kennen. De acteurs hebben het meestal te druk om contact te maken.”

Nooit saai

“Dit werk brengt me veel. Ik was altijd vrij verlegen, maar door te figureren heb ik geleerd om voor een camera te durven staan. Ik vind het ongelooflijk leuk om te doen, kom op plekken waar ik normaal gesproken niet zo snel zou komen en ontmoet nieuwe mensen. Geen dag is hetzelfde. Natuurlijk zijn er ook minder mooie momenten. Als het koud is en je moet een tijd buiten staan bijvoorbeeld. Of die keer dat ik van negen tot vijf moest wachten en toen maar vijf minuten op de set hoefde te zijn. Maar ik zie vooral de leuke kanten. En met een boek of tijdschrift en door leuk contact met de andere figuranten is het wachten me vrijwel nooit te lang.”
Dit artikel is afkomstig uit VIVA 30. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Novita werkt als figurant: ‘De filmset voelde een beetje als mijn tweede thuis’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Veel te lang heb ik de ernst van de situatie niet willen inzien. Misschien vertroebelde mijn zicht, juist omdat hij altijd zo dichtbij was. Hoe dan ook voltrok de ramp zich recht voor mijn neus. Stil, dat wel, maar ook stille rampen schreeuwen. Stille rampen zijn de ergste: ze schreeuwen en schreeuwen, maar iedereen houdt zich doof. Ook ik hield me doof. Totdat ik op een dag thuiskwam, hem zoals gewoonlijk in hoek zag staan en het ineens heel helder zag. Henk is suïcidaal. Henk wil niet meer. Ik liep naar hem toe, en zag dat al zijn bladeren zwarte rouwranden hadden. “Jezus Henk,” zei ik, en ik raakte een blad aan, dat meteen met een diepe zucht op de grond viel.  Even later lagen er nog zes bij.Henk meende dit serieus. Henk had een voltooid leven. Meende Henk.

Maar dan had Henk even niet op mij gerekend. “Nee Henk, dit gaan we dus niet doen,” zei ik. “Kop op. Je hebt nog een heel leven voor je.” Niet de beste teksten om tegen een zelfmoordenaar te zeggen, ik weet het, maar Henk is en blijft natuurlijk een plant. En niet zomaar een plant, maar een plant die, aldus de verkoper luttele maanden geleden, “alles helemaal prima vindt, zolang je hem maar elke week drie glaasjes water geeft.” Dat trof: ik had toevallig stromend water in huis. Zo trok Tropical Henk bij mij in. En ik moest nu constateren dat Henk een en ander toch niet helemaal prima had gevonden. Ik deed wat ik al veel eerder had moeten doen. Ik maakte een foto van Henks aanstaande suïcide, formuleerde een hulpvraag (‘Help Henk. Help ons Henk te helpen.’) en plaatste die op Facebook.

‘Hij had een voltooid leven, meende hij. Maar dan had hij 
niet op mij gerekend’

En toen. Een wonder. Steunbetuigingen, adviezen, condoléances: ze bleven maar komen, uit alle wildvreemde hoeken en gaten. Vooral teksten van lotgenoten troffen me.  “Onze Willem was  ook niet gelukkig in de woonkamer. Willem blijkt zich aanzienlijk prettiger te voelen in de hoek van onze slaapkamer.” “Heb dit ook gehad met Herman. Dacht eerst dat het aan mij lag, omdat ik weleens onaardige dingen riep. Misschien had ik vaker water moeten geven, of vond hij het gewoon niet gezellig bij me. Ik zal het nooit weten: Herman is niet meer.”

“Ik heb laatst mijn Edgar onder de douche gezet en hem daarna blad voor blad schoongepoetst. Hielp best.” “Mijn Herbert stierf direct na mijn verhuizing. Heb nooit geweten waarom.” Niet alleen leerde ik dat alle planten namen hebben van mannen die al veertig jaar in het automatiseringswezen werken, ik leerde ook dat Henk en ik niet alleen waren. En dat ik Henk waarschijnlijk verzopen heb met die wekelijkse drie glaasjes. “Jij gaat Herman en Herbert niet achterna, hoor je?” zei ik tegen Henk. “Ik ga je eens flink uitdrogen, Pokon geven en je rouwranden bijpunten. Mensen geven om je, Henk. Ík geef om je!”

Vandaag de dag leeft Henk nog steeds. Hij is wat kaler, maar in zijn groene ogen gloort hoop. Nee, ik zweer het je: dat Facebook, dat gaat nog eens heel groot worden.

VIVA-journalist Fleur Meijer (35) schrijft over haar dagelijkse strubbelingen. Elke week lees je Fleurs column in VIVA.

Lees meer columns van Fleur:
Trash-tv
Zelfhulpthriller
In de kou
Doomsday
Hallo
IPB
Boodschappen
Nomen est omen
Stukje experience
Woorddiarree
Slijpen
Winaars van de nacht
Antwerpen
God en Elvis
Bedankt, rossige clown
Der club

Het bericht Fleurs column: Henk verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

VIVA drinkt elke week een drankje met een leuke man. Deze week zaten we op het terras met BNN-presentator Nathan de Vries (24),  te zien is in ‘Spuiten en slikken’.

Interview San van de Ven | Foto’s Anke van der Meer

Vraag Nathan de Vries naar zijn stamkroeg, en zijn ogen glimmen. “De &zo, ’t Fust, Het Feest. Eigenlijk alles in de 
Poele- en Peperstraat, de twee main straten in Groningen. Ik kom overal: 
kroegen, clubs, cafeetjes, barretjes, kelders, pakhuizen, alles.” Dan, bijna verontschuldigend: “Ja, ik ben echt lovend over die stad, ik kan er uren over praten.”

We zitten op maandagavond op het terras bij De Plantage in Amsterdam, naast Artis, waar Nathan nog nooit geweest is. Hij heeft zijn hele leven in Groningen
gewoond totdat BNN op zijn pad kwam. Of, andersom eigenlijk: Nathan meldde zich eind 2014 aan voor de BNN Talentday, overleefde alle rondes, werd uit bijna tienduizend kandidaten geselecteerd en mocht zich na vijf maanden bewijzen als presentator bij ‘Spuiten en slikken’. We zagen hem speed snuiven, van MDMA proeven, slechtgaan op truffels en model Kim Feenstra uithoren over haar wilde sexleven.

‘Spuiten en slikken’ presenteren, moest je daar niet een drempel voor over?

“Niet echt. Ik heb bij heel veel dingen zoiets van: ik doe het gewoon, ik zie wel waar het schip strandt.”

Je dacht niet: drugs gebruiken en over sex praten op tv, daar moet ik even over nadenken?

“Toen ze me vroegen, heb ik wel een week bedenktijd gevraagd. Dat vondenze bij BNN een beetje raar. Ze zeiden: ‘Maar dit is een superchill aanbod!’ Wat het natuurlijk ook was. In die week heb ik alle oud-presentatoren gebeld om te vragen: yo, wat voor impact heeft het? De meesten waren positief, stelden me gerust. Als ik mezelf bleef, zou het wel goedkomen. En weet je, het is ook niet zo dat ik altijd het achterste van mijn tong hoef te laten zien. Als ik met jou een avondje over sex ga lullen, gaat het over andere dingen dan wanneer er een camera bovenop staat. Dan is het toch meer ouwehoeren.”

Gebruik je zelf drugs?

“Heel soms een jointje. Maar mijn grootste drug is echt dit (wijzend naar zijn bierglas). Dat doe ik gewoon vrij vaak, daar ben ik heel eerlijk in.”

Gaat er een dag voorbij dat je niet drinkt?

“Jawel! (schiet in de lach) Nu kom ik wel heel sick over. Nee, maar in de zomer
zijn er zo veel gelegenheden. Dan is er een feestje van mijn werk, een borrel in Groningen, dan weer iets in Den Haag, en daar ga je weer. Ik bedacht me vandaag: ik moet écht een tijdje rustiger aan doen, anders blijf ik maar doorgaan met leuke feestjes. Alleen, ik vind stappen wat minder zonder bier. Daarvan word ik lekker joviaal.”

Sommige mensen zeggen: wat triest, je hebt dus drank nodig om het leuk te hebben.

“Ja, god. Ik vind het leuker, omdat ik dan losser ben. Als ik nuchter in een kroeg sta, besef ik ook: dit concept van stappen slaat nergens op. Staan we dan, in een hok met aapjes die achter andere aapjes aan zitten en heel veel drinken. Daarom wil ik gewoon kunnen levelen.”

Ben je verslavingsgevoelig?

“Volgens mij niet. Ook omdat ik heel goed weet wat ik wel en niet wil, op alle gebieden: ik wil niet verslaafd zijn, dus kan ik mezelf in de hand houden om niet te ver te gaan. Het is niet zo dat ik op zaterdag denk: ik moet nu een biertje – nee, ik vind het lékker om een biertje te drinken. Of: ik moet nu een chick – nee, ik vind het léuk met een chick.”

Een zaterdagavond dat je thuis op de bank zit, komt dat voor?

“Nee, de laatste keer kan ik me niet meer heugen. Ik wil het soms zo graag, gewoon met mijn zusje ‘The voice’ kijken, maar ik kan het niet meer. Ik weet ook niet waarom. Toen ik een jaar of zeventien was, kon ik hele avonden in mijn eentje zitten, lekker playstation spelen of een film kijken.”

Maar heb je een vriendin?

“Nee.”

Misschien is dat de reden.

“Ja, als ik een vriendin heb, vind ik het heerlijk om af en toe op de bank iets te kijken en samen naar bed te gaan. Maar nu… kán ik dat niet. Dan mis ik allemaal dingen! En het is zo leuk om op stap te gaan en om je heen te kijken.”

Ben je een flirter?

“Wel een beetje. Maar ik heb geen vaste openingszin ofzo, ik doe maar wat. En ik ben ook niet altijd op iets uit. Ik hou ervan om contact te maken met mensen: of het nou oma’s, gasten of chicks zijn.”

Hoe ben jij te versieren?

“Door mij op m’n plek te zetten. Ik vind het leuk als iemand zelfspot heeft, een beetje relativeringsvermogen, zichzelf niet te serieus neemt en mij al helemaal niet, want ik ben ook maar een idiootje. Je merkt het al snel als iemand dezelfde humor heeft. Als die klik er is, wil er na het stappen nog weleens iets gebeuren. Maar het is niet meer zoals vroeger, ik ben rustiger geworden.”

Je bent nu ruim een jaar bezig als BNN-presentator. Voelt dat al normaal?

“Ja, dat is het gekke: je went snel. En als je went, wil je meer. Kijk, ik ben iemand die het liefst vijf dagen per week voor een camera staat. Presenteren, ergens een kijkje nemen, met mensen meegaan. Die momentjes van rust, daar hou ik niet van. Ik wil altijd doorgaan, boem-boem-boem, vaart maken. En betrap mezelf er soms op dat ik jaloers ben op collega’s, dat ik denk: ik wil óók items maken voor ‘3 op reis’.”

Maar kun je wel genieten van wat je nu allemaal mag doen?

“Ik ben goed in relativeren, vast door mijn Groningse karakter. Dus ik besef wel dat ik leuke dingen doe, maar wil er niet te veel van genieten. Humberto Tan zei een keer tegen me: ‘Je moet nooit tevreden zijn met je uitzending, want alleen dan kun je beter worden.’ Zo kijk ik ook naar mijn items: het is nog niet top, verre van zelfs. Misschien wil ik ook minderen qua feesten. Niet dat ik nu niet presteer, maar ik wil altijd scherp zijn.”

Je collega’s Tim en Jan stonden tongend op de cover van L’Homo. Zou je dat ook doen?

“Nou, ze tongen nét niet. Die foto is precies zo genomen dat ik ’m wel zou overwegen. Maar echt met een man zoenen… ik heb dat Tim een keer zien doen in een item en dacht: nee man, dat niet.”

In afgelopen seizoen ‘Spuiten en slikken’ verkleed je je als drag queen. Hoe was dat?

“Het was niet alleen maar verkleden hoor; ik moest in een homobar een optreden geven met een paar andere drags. Van tevoren dacht ik: oké, what the fuck ga ik nu weer doen? En als je later op dat podium staat en voelt dat mensen aan je zitten, is dat even heel raar. Maar ik vond het hartstikke leuk. Ik hou er dan ook wel van om een showtje te geven.”

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 31 – 2016. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Tijdens de Gay Pride in Londen vroeg een politieagent zijn vriend ten huwelijk – en dat leverde deze mooie beelden op.

Het bericht ‘Spuiten en slikken’-presentator Nathan de Vries: ‘Op de bank zitten? Dan mis ik allemaal dingen!’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Het ticket is geboekt, de ‘Lonely planet’ is doorgebladerd: laat die exotische droomreis maar beginnen. Toch? Voor Brenda (40) liep het anders. Ze was op vakantie naar Venezuela voor drie weken met haar toenmalige vriend. Haar reisadvies achteraf: “Ga alleen de 
jungle in met dichte schoenen met een dikke zool.”

Tekst Rhija Jansen | Foto’s iStock

“Eigenlijk ben ik helemaal geen held op vakanties. Dus toen we op vakantie in Venezuela besloten om een driedaagse trip door de jungle te maken, bekeek ik goed de lijst van dingen die we volgens de gids moesten meenemen. Ik checkte nog of ik écht geen dichte schoenen aan hoefde, maar dat was volgens de gids niet nodig: mijn Teva’s waren prima. Eenmaal in de jungle was ik doodsbang dat ik uit zou glijden in grotten. Ook deed ik niet mee met piranha-vissen, omdat ik bang was dat een krokodil me zou grijpen. Maar wandelen door de jungle deed ik graag, daar kon immers niet veel gebeuren.
We werden echter overvallen door een enorme tropische regenbui die de grond in een modderpoel veranderde. Ik zette een stap, stond tot aan mijn knie in het water en voelde opeens een helse pijn in de teen van mijn linkervoet. Mijn eerste gedachte was: er hangt toch geen beest aan? Toen ik mijn voet uit de poel tilde, stak er uit de bovenkant van mijn teen een soort takje. Op dat moment wist ik niet dat dit een gigantische doorn van een boom was, die via de onderkant van mijn sandaal dwars door mijn voet was gegaan. De sfeer in de groep was overigens intussen heel relaxed. Volgens mij vond iedereen dat ik me aanstelde, behalve mijn vriend, die me moed probeerde in te spreken. Doordat de gids heel rustig bleef, dacht ik dat dit misschien vaker gebeurde. Met een haak waarmee hij daarvoor op piranha’s had gevist probeerde hij de doorn uit de bovenkant van mijn voet te wrikken. Dat lukte voor geen meter, en het deed zo verschrikkelijk veel pijn, dat ik bewusteloos raakte.”

Halfnaakte 
indianen

“De gids besloot me mee te nemen naar de dichtstbijzijnde indianenstam, om daar de medicijnman naar mijn teen te laten kijken. Even later lag ik in een blokhut op een tafel, omringd door halfnaakte Warao-indianen met bloempotkapsels, die boven mijn hoofd druk aan het overleggen waren over hoe ze dat takje uit mijn teen moesten krijgen. Ik heb niet gekeken naar wat ze allemaal met mijn voet deden, probeerde alleen maar uit alle macht niet wéér flauw te vallen van de pijn. Mijn vriend hield mijn hand vast en praatte tegen me, maar niks drong tot me door. Ik zat in een soort twilight zone, waarin de pijn in mijn voet de hoofdrol speelde. De naalden waarmee ze die doorn uit mijn voet probeerden te halen, konden daarvoor wel bij tien indianen gebruikt zijn, maar op dat moment kon me dat niets schelen. Als de pijn maar zou verdwijnen. Uiteindelijk, na veel gepriegel, was er aan de bovenkant van mijn voet niets meer te zien en leek het opgelost te zijn.”

Antibiotica

“Maar de pijn bleef, en dezelfde avond werd mijn voet enorm rood en zwol hij op, waardoor ik niet meer kon lopen. De gids vertrouwde het niet en regelde voor ons een vlucht naar de bewoonde wereld, waar ik onderzocht werd door een Duitse chirurg. Het stomme is: tot dat moment was niemand op het idee gekomen om ónder mijn voet te kijken, waar de doorn erin was gegaan. De assistent van de chirurg attendeerde hem hierop, maar hij wilde van hem niets aannemen, en daar waren ze met zijn tweeën over aan het bakkeleien. Zelf zag ik niks; dat kwam doordat de doorn net in de plooi van mijn teen zat. Inmiddels was mijn voet niet alleen dik, maar begon hij ook op een vreemde manier te glanzen. Mijn vriend was vreselijk bezorgd, en we zijn een week eerder naar huis gereisd om naar een Nederlands ziekenhuis te gaan.
Ik werd onderzocht in het Havenziekenhuis in Rotterdam. Hun Tropenpoli is gespecialiseerd in ziektes die je oploopt in het buitenland. Een co-assistent keek naar mijn voet en stuurde me na overleg met zijn supervisor naar huis met een antibioticakuur.”

Oorlogstrofee

“Na een week moest ik terugkomen, maar in die week werd het steeds erger: mijn been zwol tot aan mijn knie op en zag rood. Mijn vriend was vreselijk bezorgd, hier klopte duidelijk iets niet. Bij de check-up had ik een andere arts, die in tegenstelling tot alle anderen direct de ónderkant van mijn voet inspecteerde, en de doorn zag zitten. Ik werd direct naar de operatiekamer gereden, waar ze de doorn verwijderden. Zodra die eruit was, verdween ook de pijn. De doorn bleek hartstikke giftig te zijn en had ontstekingen in mijn been veroorzaakt. De andere arts heeft toen haar excuses aangeboden, dat ze me alleen door haar co-assistent had laten onderzoeken. ‘Als je hier iets langer mee had rondgelopen, hadden we je been moeten amputeren,’ zei ze. Daar schrok ik ontzettend van. Ik had nooit verwacht dat het zo heftig was. En ik was boos: je gaat ervan uit dat artsen wel weten wat ze doen, maar in dit geval hadden ze gefaald. Ik baalde ook van mezelf: ik ben verpleegkundige, waarom had ik mijn mond niet eerder opengetrokken en van artsen geëist dat ze onder mijn voet keken, in plaats van dat ik een week aanmodderde met een dik been? De doorn was één centimeter lang. Ik heb hem in een geseald potje meegekregen van de artsen, en moest beloven hem nooit te openen, omdat hij nog steeds giftig is. Hij ligt ergens op zolder in een doos. Het blijft toch een soort oorlogstrofee van mijn jungletocht.”

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 30. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Holiday from hell: ‘De doorn in mijn voet was één centimeter lang’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Begeef je je dit weekend in de omgeving van Amsterdam en ben je nog op zoek naar leuke plannen? Check deze hotspots!

1. Baut Paradijs

   Na tijdelijke vestigingen in Zuid en het centrum, popt pop-up restaurant Baut nu weer op in Amsterdam-Oost. Dit keer in een oud gasdistributiestation. De food is góód; en op donderdag en vrijdag draait er een dj en gaan de voetjes van de vloer.Paradijsplein 1, bautamsterdam.nl

2. Chin Chin Club

   Bijna open, de nieuwste speeltuin van tout Amsterdam, met restaurant, speelhal, cocktails en yes, karaoke! We love it already.
   Rozengracht 133, chinchinclub.nl

3. THE BUTCHER Social Club

   Burgers with a view in de A’DAM Toren aan de noordkant van het Centraal Station, in het weekend zelfs 24/7 geopend. Dj’s draaien vijf dagen per week achter de 360 ºC-bar. En er is een old school-speelhal met flipperkasten, voetbal- en pingpongtafels.
   Overhoeksplein 7, the-butcher.com/socialclub

4. Yumler Canteen

   Nieuw in Amsterdam-West: een vrolijke kantine met een industriële vibe. Good food voor daghapprijzen en er wordt ook thuis bezorgd. Groot terras voor de deur, dus laat het voorjaar maar beginnen.
   Jan Everstsenstraat 747, yumler.nl

Benieuwd naar andere tips op gebied van uitstapjes en entertainment? Check nu onze nieuwe rubriek ‘Flavours’ in VIVA 9!

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht 4x toffe hotspots in Amsterdam verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Elke week deelt een lezer de avonturen van zijn of haar geslachtsdeel in woord én beeld. Deze week: Marleen | Leeftijd 39 | Werkt als Docent | Woont in Rotterdam | Relatie Ja, sinds 10 maanden. Ze heeft 2 kinderen uit een vorige relatie. Aantal bedpartners 30+ | Aantal relaties 6, de langste duurde 7 jaar. Noemt haar vagina Poes.

Tekst San van der Ven

Wat is de huidige gemoedstoestand van je vagina?

“Happy. Na een lange vakantie heeft ze mijn vriend weer gezien, dus daar zindert ze nog van na. Het liefst zou ik elke dag sex hebben, maar mijn vriend heeft onregelmatige werktijden, wil er zijn voor zijn kleine kinderen 
en woont ook nog eens honderd kilometer verderop. Soms slapen we in een week drie keer bij elkaar, soms duurt het drie weken voordat we weer samen zijn. Maar dat heeft ook wel wat; zo blijft het speciaal.”

Hoe vaak denk je aan sex?

“Ongeveer een keer per dag. Als ik in een saaie vergadering of cursus op mijn werk 
zit, dwalen mijn gedachten snel af. Of als ik net terugkom van een leuke nacht met mijn vriend, want dan is het nog ‘vers’.”

Ben je monogaam?

“Mijn vriend en ik hebben een open relatie. Zo ben ik er niet in gestapt, maar op een 
gegeven moment werd duidelijk dat mijn vriend die vrijheid wilde. Ik was boos want: was ik in mijn eentje dan niet leuk genoeg? Maar hij bleef relaxed, werd niet pusherig, beantwoordde mijn vragen geduldig. Steeds als ik hem zag, dacht ik: hij is toch wel heel erg leuk. Langzaam kwam er een omschakeling aan mijn kant. Want dat hij sex had 
met andere vrouwen, zei toch niets over ons? Inmiddels zijn we tien maanden verder. En het was dan niet mijn idee, het past wél bij me. Hiervoor heb ik relaties gehad met vrouwen, waarin ik op een gegeven moment zin kreeg in sex met een man. Dat bleek toen onbespreekbaar, en dus ging ik vreemd. In de afgelopen maanden heb ik maar één keer sex gehad met een ander. Dat ontstond toen gewoon, met een ex-scharrel. Ik ben vooral gefocust op mijn vriend. We hebben het geweldig leuk samen: veel app-contact, diepgaande gesprekken én waanzinnige 
sex. Hij laat me helemaal vrij, trekt niet en 
is supereerlijk. Voor mij is het mindblowing dat het ook zo kan, een relatie. Sommige vriendinnen zeggen dat hij misbruik van me maakt, dat hun man nooit zou vreemdgaan. Maar dat geloof ik niet. Bijna alle mannen gaan vreemd. Dan heb ik liever dat ik het weet dan dat het stiekem gebeurt.”

Hoe ziet je ideale man eruit?

“Ik zeg weleens: ik ben in het verkeerde land geboren, want ik val op bruin. Vriendinnen vinden dat heftig, maar het is echt niet zo’n issue. Ik werk in Rotterdam tussen alle culturen, daar voel ik me thuis. Ik heb het ook echt geprobeerd, maar blanke mannen vind ik gewoon niet aantrekkelijk. Mijn huidige vriend is een Surinamer. Lang, gespierd en ja, ook groot geschapen.”

Wat heb je van je ouders meegekregen over sex?

“Mijn ouders zijn zeer christelijk. Ik ben 
opgevoed met het idee dat je geen sex 
hebt voor het huwelijk. Dat dat voor mij 
niet haalbaar was, werd al snel duidelijk.
Ik zie sex wel als iets goddelijks, maar daar begrijpen mijn ouders waarschijnlijk niets van. Van mijn open relatie zijn ze ook niet 
op de hoogte. Nee, sommige mensen moet je dat niet aan willen doen.”

Wat zou je nog willen ontdekken in bed?

“Ik zou graag een trio of partnerruil willen doen. Dat kan naar mijn idee alleen als je een goede relatie hebt en niets achterhoudt omdat je bang bent de ander te kwetsen. 
En je moet oké zijn met jezelf, niet onzeker 
of jaloers. Ik geloof wel dat het in deze 
relatie zou kunnen. Als je iemand genot 
kunt gunnen uit liefde en het kunt delen, dan lijkt me dat een waanzinnige ervaring waarvan je samen sterker wordt.”

Ook geïnterviewd worden voor ‘Kruisverhoor’? Mail een korte toelichting naar kruisverhoor@viva.nl

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 30. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Kruisverhoor: ‘Dat hij ook sex heeft met andere vrouwen, zegt toch niks over ons?’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Lui zijn, dat is niet iets wat je vol trots verkondigt tijdens een eerste date of sollicitatiegesprek. Maar dat zou je wel moeten doen. Want lummelen loont. Echt waar.

Tekst Amanda van Schaik | Foto’s Getty Images

“Ik ga een bekentenis doen. Ik ben er niet trots op, maar ik vertel het toch. Want het is tijd om het taboe te doorbreken, dus ik gooi het eruit: ik ben lui. Ik vind het nogal wat om dit wereldkundig te maken. De connotatie is weinig positief. De Dikke Van Dale leert ons dat lui zijn betekent dat je afkerig van inspanning 
of werk bent. Jullie denken nu vast dat 
ik een kansloze rukker ben die leeft van jullie belastinggeld. Geen zorgen, ik verdien m’n eigen geld. Ik ben niet werkschuw, maar ik zou het wel iets minder druk willen hebben, zodat ik meer kan luieren. Afkerig van inspanning, zo kan je me wel definiëren. Vorige week nog. 
Ik lag op de bank en wilde zappen. Met zo min mogelijk inspanning en beweging probeerde ik de afstandsbediening van 
de salontafel te pakken. Wat niet lukte; 
ik gleed van de bank en stortte als een zak aardappels op het vloerkleed. Waar 
ik vervolgens even bleef liggen, want 
ik dacht: dit ligt best lekker! Nadat ik 
genoeg fut had verzameld, klauterde ik toch maar weer op de bank. Vanuit een liggende houding, want ik had geen zin om op te staan. Toen mijn vriend vroeg waar ik in hemelsnaam mee bezig was, zei ik dat ik efficiënt omging met m’n energie.

No stress

Deze gedachtegang is volgens evolutionair psycholoog Annemie Ploeger van de Universiteit van Amsterdam niet eens zo gek: “Niksdoen is een manier om energie te besparen. We hebben een beperkte hoeveelheid energie, die per persoon verschilt, en we moeten beslissen waaraan we die besteden.” We weten allemaal dat we inspanning moeten afwisselen met rust. Maar we nemen te weinig rust en dit kan tot stress leiden. We zouden een voorbeeld moeten nemen aan 
bepaalde diersoorten. Ploeger legt uit: “Kijk naar de chimpansees, waarmee wij een gemeenschappelijke voorouder delen: zij houden zich vooral bezig met het 
verzamelen van voedsel en zodra dat erop zit, vlooien en slapen ze vrij lang. Chimpansees hebben wel stress in de zin van gevaren, zoals roofdieren, maar 
ervaren geen werkdruk. Ze komen hun bed vooral uit om voedsel te regelen. Als ze genoeg hebben, gaan ze met z’n allen zitten, wat wij chillen zouden noemen. Hun ‘werkdag’ duurt veel korter dan onze acht uur. We zijn niet geprogrammeerd om acht uur lang productief te zijn en zitten in een mismatch: we leven in een andere maatschappij dan die waarin we geëvolueerd zijn. Als wij minder gaan werken, zullen we veel minder stress ervaren. Met andere woorden: meer luieren kan stressverschijnselen verminderen.” Ha! Lummelen is dus goed voor de mens.

Nooit meer niks(en)

Maar in de praktijk is meer luiertijd lastig voor elkaar te krijgen. In de westerse maatschappij is het not done om te niksen. Volgens Tony Crabbe, psycholoog en auteur van ‘Nooit meer te druk’, is druk zijn een statussymbool geworden. Want door je omgeving te laten zien hoe druk je het hebt, door waar en wanneer je maar kunt te verkondigen dat je het druk hebt, wil je laten zien hoeveel je waard bent. Wanneer je iemand vraagt hoe het gaat, krijg je vaak als antwoord “Druk, druk.” En terwijl die persoon een beetje moeilijk kijkt en zucht, klinkt er toch een vleugje trots door. Vrijwel niemand die glunderend vertelt: “Nou, ik heb de hele dag niets uitgevreten, heerlijk joh!”

Hoe komt het dat we ‘druk zijn’ met stoer associëren, terwijl luiheid een ondeugd is? Gerrit Breeuwsma is ontwikkelingspsycholoog en docent aan de Rijksuniversiteit Groningen en heeft zich 
hierin verdiept: “Wij hebben een lastige verhouding met luiheid. Op veel momenten is die nuttig: om bij te komen van vermoeienissen bijvoorbeeld. Het 
probleem is dat we alles meten in economisch nut. Dan levert luiheid niet direct iets op. Filosoof en econoom Karl Marx zag arbeid als het belangrijkste: werk is een voorrecht en niksdoen slecht. 
Ironisch genoeg heeft zijn schoonzoon, journalist en politicus Paul Lafargue, juist over de vreugde van nietsdoen 
geschreven. Arbeid weerhoudt ons er 
namelijk van de dingen te doen die we liever doen. In zekere zin is lui zijn een toestand waar we allemaal naar verlangen, maar die we ons niet toestaan.”
Ik kan me hier helemaal in vinden. Als ik eerlijk ben, zou ik het liefst een paar dagen per week inruimen voor mergpijpjes eten, m’n telefoon negeren en dagdromen over een leven als pandaverzorger. Maar dat kan ik nooit doen, want er moet gewerkt worden. Luilakken zijn klaplopers, is mij geleerd. Dat luiheid slecht is, wordt ons met de paplepel ingegoten. Breeuwsma: “Ouders zijn bang dat 
kinderen lui zijn en sporen ze aan om dingen te doen. Kinderen ondergaan 
grote druk om altijd iets te doen wat 
nuttig is, niet alleen op school maar 
ook in hun vrije tijd. Maar de input die 
ouders geven – doe dit of ga dat doen – werkt maar even. Het spel dat niet wordt gedicteerd door de buitenwereld, maar door de kinderen zelf, is rijker en afwisselender: wanneer kinderen zich vervelen, worden ze op een gegeven moment 
gedwongen zelf iets te bedenken om 
te doen. En uit onderzoek blijkt dat ze deze activiteit veel langer blijven doen. Niksdoen of je vervelen is goed.”

Managers: meesters 
in nietsdoen

Dit geldt ook voor volwassenen: ook wij moeten meer niksen. Onze tijd wordt veelal ingevuld door buitenaf. Op ons werk, maar ook in onze vrije tijd. Je merkt dat er sociale druk is om altijd iets te doen. Als je terugkomt van een weekend Barcelona en je zegt dat je niets hebt 
gedaan, krijg je geheid opgetrokken wenkbrauwen: ‘En de Sagrada Familia dan?’ “Laat je vrije tijd niet invullen 
door wat anderen van je willen,” zegt ontwikkelingspsycholoog Breeuwsma. “Laat het idee los dat je de dingen die je doet voortdurend moet rechtvaardigen. Neem de tijd om niets te doen. In het niksdoen kun je op de meest essentiële manier jezelf zijn.”
Ook op je werk kun je best een beetje flierefluiten. En zeg eens eerlijk, dat doe je eigenlijk al. In het boekje ‘Liever lui, de kunst van effectief nietsdoen op het werk’, geschreven door de Franse econome en psychoanalytica Corinne Maier, wordt treffend beschreven hoe wij luiheid verbloemen, vertelt Breeuwsma. “We doen heel vaak niks terwijl we acteren dat we heel druk zijn. Managers, zo schrijft Maier, hebben van niksdoen hun baan gemaakt. Nietsdoen vergt trouwens wel moeite, want doen alsof gaat niet vanzelf. Daarom zie je managers altijd 
in de weer met ordners en gehaast van hot naar her lopen. Luiheid op het werk wordt zo vermomd.” 
Breeuwsma pleit voor het opheffen van het taboe op nietsdoen: “Ik heb voor 
het raam van mijn kantoor een heel mooie hortus, waar ik geregeld naar 
kijk. Betekent dit dat ik mijn werk niet goed doe? Natuurlijk niet. De toestand van niksdoen wordt opgeheven door 
vervolgens wel iets te doen. Vaak gaat aan een periode van creativiteit een 
periode van lummelen vooraf.”

Luiheid vs. passiviteit

Op sommige gebieden is ledigheid zeker geen pre. Tijdens de sex blaas je niemand uit bed door er maar wat lamlendig bij te liggen. Verder zorgen (andere) vormen van beweging en sporten er ook voor dat meerdere mechanismen van het brein worden gestimuleerd, vertelt klinisch neuropsycholoog Erik Scherder op 
scientias.nl. En luiheid die overgaat in passiviteit is weinig aantrekkelijk in een partner, zo heeft Mariëtte (37) ervaren. Haar vriend is een nietsnut en hier baalt ze behoorlijk van: “Hij is doorgeslagen in zijn luiheid. Hij is kunstenaar en als iets lastig wordt, wanneer hij een busje of 
gereedschap moet regelen bijvoorbeeld, heeft hij al geen zin meer. Dan doet ie maar helemaal niets meer. Wat mij dan ongelooflijk irriteert. Hij is dan zo sloom, zo lusteloos en dat vind ik verre van aantrekkelijk. Ik wil hem dan door elkaar schudden: sommige dingen moet je gewoon doen, anders sta je stil. Maar hij is liever lui dan moe en vindt dat prima.”

Hij zou er goed aan doen om het advies van Ad Vingerhoets, hoogleraar gezondheidspsychologie van Tilburg University, op te volgen: wees lui, maar doe het met mate. “Als luiheid een karaktertrek is, is dat niet positief. Probeer in dat geval je luiheid op gepaste tijden in te zetten en af te wisselen met activiteit. Zie het niet als een leefstijl.” Mariëtte zou op haar beurt wel wat meer rust willen inbouwen. 
“Misschien komt mijn irritatie ook wel een beetje voort uit jaloezie. Want hij is altijd heel relaxed, terwijl ik ’s avonds 
stijf van de stress sta en moet bijkomen van m’n werkdag.” Vingerhoets: “Als 
je een jachtige leefstijl hebt, alles vol-
plant en volbouwt met – zelfopgelegde – 
verplichtingen, durf dan een tandje terug te schakelen. We hebben allemaal rust nodig. Want als je altijd heel druk bezig bent, is dat dodelijk voor je creativiteit. Die vergt een soort van leeg zijn.” Mocht je moeite hebben met luieren, zie het dan als ontspanning. “Je zegt eerder: ‘Ik ga lekker ontspannen’ dan: ‘Ik ga vandaag eens verrekte lui zijn.’ Maar het is meestal hetzelfde.”

Zo zie je maar. Luiheid loont. Het is goed tegen stress, het is efficiënt energiegebruik en bevordert je creativiteit. Zet jezelf dus vaker op non-actief. Dat blijf ik zeker ook doen.”

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 30. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Luie donder? Niks mis mee! verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 30 – 2016

De hele zomer luieren zit er voor Tjitske Reidinga niet in. Ze staat namelijk op de planken van het DeLaMar Theater met ‘In de ban van Broadway’. Toch zegt de 44-jarige actrice zelf: ‘Ik zou heel graag wat luier zijn.’

Interview: Jill Waas |
 Foto’s: Sjoerd Geuke

‘Lui’ is zo ongeveerhet laatste woord dat in
je opkomt als je het indrukwekkende cv van 
Tjitske Reidinga bekijkt. Ze ontpopte zich tot de leading lady van het DeLaMar Theater in Amsterdam en combineerde haar toneelwerk met film- en televisierollen, waarvan Claire uit ‘Gooische vrouwen’ natuurlijk de bekendste is. Daarnaast heeft ze een gezin met drie jongens. Dus nee, veel tijd om op haar lazy ass te zitten heeft Tjitske niet, al zou ze dat zelf soms wel willen. “Ik zou heel graag wat luier willen zijn en droom regelmatig van een leven zonder werk. De hele dag een beetje koken en met de kinderen zijn. Al weet ik dat ik mijn werk vreselijk zou missen, dus lang zou ik het niet volhouden. Maar ik ben niet zo’n type dat denkt: ik wil altijd het maximale uit mijn dag halen. Ik ben gek op liggen en vind niks heerlijker dan slapen. In die zin ben ik dus wel lui.”

Kom je deze zomer wel toe aan luieren?

“Zeker wel, ik neem altijd drie weken vrij, want ik wil niet de hele vakantie van de jongens aan het werk zijn. Omdat we in het voorjaar meestal naar een warm, exotisch land gaan, blijven we in de zomer in Nederland. Vaak gaan we naar het Betere Boerenbed, dat is chic kamperen bij een boer. We gaan dan lekker eten, fietsen, wandelen en zwemmen. Maar ik kan ook heel goed stilzitten. Ik ben niet zo’n moeder die voortdurend hutten aan het bouwen is en aardappelstempels maakt, ik denk dat ik wel onder het kopje ‘luie moeder’ val. Laatst ben ik vol schaamte de klas van de jongste in gelopen, omdat ik cakejes had besteld in plaats van zelf gebakken. Ik voelde me echt een Gooische vrouw toen ik met drie dozen Minions-cakejes binnenkwam. Niks uitgehakte komkommer met grapefruitstukjes en een noot voor de omega.”

Wat heb je naast ‘In de ban van Broadway’ nog meer op de planning staan?

“Ik ga hierna meteen door met een ander mooi stuk: ‘Other desert cities’. Een Amerikaans 
familiedrama, serieuzer en totaal iets anders. Ik verheug me daar ontzettend op. Voor DeLaMar doe ik twee producties per jaar, wat betekent dat ik voor andere projecten niet veel tijd heb. En eerlijk gezegd heb ik er ook niet zo’n zin in. Ik heb de kinderen door het co-ouderschap maar de helft van de tijd, en dan wil ik er gewoon zijn. Een paar jaar lang heb ik me rot gewerkt door theater te combineren met ‘Gooische vrouwen’. Dan sta je tot elf uur ’s avonds op de planken en word je de volgende ochtend om half zeven weer door een runner opgehaald. Daar bedank ik nu voor. Sowieso is er nog geen rol voorbijgekomen waarvan ik wakker heb gelegen omdat ik ’m heb afgeslagen.”

Je speelt een diva, maar je hebt zelf niets met glitter en glamour, toch?

“Volgens mij bestaan glitter en glamour hier helemaal niet. Het is een opening met champagne of gefotografeerd worden op een feestje met een goodiebag. Mensen die daar elke week staan, vind ik allesbehalve glamorous, eerder armoedig. Het wordt ook steeds erger. Kijk maar naar zo’n Kim Kardashian. Wat doet die nou behalve de hele dag haar reet oppompen en
foto’s van zichzelf maken? Dat druppelt ook door naar hier, glamour is helemaal niet meer gekoppeld aan kwaliteit. Ik vind dat diep treurig, al die mensen die zeggen: ik wil beroemd worden. Terwijl roem helemaal niks voorstelt, en eigenlijk is er ook niet veel aan.”

Die keerzijde van de roem heb jij ontdekt na je scheiding…

“Ja, dat was heel vervelend. Toen wisten de 
media me ineens heel goed te vinden. Ik ben 
helemaal niet iemand die feestjes afloopt, in quizzen en panels zit en ik heb ook niet de neiging om de hele dag mijn mening te ventileren, maar in die periode was ik echt de sjaak. Stond ik een half uur voordat ik het podium op moest in mijn kostuum en met mijn pruik op, en kreeg ik gewoon een sms van een redactielid van ‘RTL Boulevard’. En niet alleen ik, ook Peter (Blok, haar vriend, red.) en Vincent (Croiset, haar ex-man, red.) ‘Je kan maar beter ons bellen, want je moet toch ergens je verhaal doen,’ schreef zo’n redacteur dan, allemaal heel familiair, 
terwijl ik die hele persoon niet kende. Ze bleven ook maar bellen en berichtjes sturen, alsof zij iets heel goeds voor je doen. Terwijl wij alle drie dachten: waarom zouden we met ons verhaal naar buiten komen? Van wie moet dat? Twee jaar lang heb ik tegenover journalisten gezeten die allemaal toewerkten naar de vraag: hoe is het met Peter Blok?”

Hoe is het met Peter Blok? Geintje! Jullie 
spelen samen in dit stuk, hoe is dat voor jou?

“Ik vind het heel fijn. We speelden al lang voordat we iets kregen samen, dus dat verliep allemaal heel natuurlijk. In dit stuk staan we niet eens zo veel tegelijk op het toneel, maar ik vind het gewoon prettig dat je hetzelfde werkschema hebt en dus ook op dezelfde momenten vrij bent. En ik vind het leuk om met zijn tweeën naar 
het theater te gaan en na afloop lekker samen naar huis te fietsen.”

Droom jij net als je personage ook over Broadway of een ander project in het buitenland?

“Nee, ik heb eigenlijk nooit buitenlanddromen gehad. Tuurlijk lijkt het me geweldig om in een Woody Allen-film te spelen. Maar ik heb nooit gedacht, óók niet jaren geleden toen het nog kon: ik ga naar de nonnen om heel goed Engels te 
leren en het dan toch proberen. Als je de rollen daar zou omtoveren naar Nederlandse rollen, zijn ze helemaal niet zo spannend. Hier in het DeLaMar kan ik in geweldige stukken spelen 
– we lopen in Nederland behoorlijk voor op toneelgebied – en dat wordt echt niet interessanter als ik naar Londen of Broadway ga. Ik heb gewoon mijn eigen Broadway bij het Leidseplein.”

Je ziet er altijd supergoed uit. Wat zijn de 
momenten dat je lui bent qua looks?

“Je wilt me echt niet zien als ik Jacob ’s morgens de klas in breng, ik denk dat ik de slechtst verzorgde moeder ben. Ik ben totaal niet sportief, maar mijn truc is om een joggingbroek met gympen en een sportief jack – dat ik ooit heb 
gekregen bij ‘Gooische vrouwen’ – aan te trekken om de indruk te wekken dat ik daarna ga rennen in het park. Maar wat ik meestal doe, is thuis die joggingbroek weer uittrekken en terug in bed kruipen. Ik hou heel erg van kleding, maar niet voor negenen. En dan zie ik soms vrouwen die er helemaal pietje precies uitzien met hakken, B&B-crème en hun geföhnde haar. Ik ben weleens bang dat ik een 
ongeluk krijg op weg naar huis, omdat ik niet eens een beha draag.”

Voel je wel druk om er goed uit te zien en in shape te zijn in jouw vak?

“Nou, ik ben wel afgevallen de afgelopen vier maanden omdat ik het toneel weer op moest. Ik was door de moeilijke periode meer gaan eten. Als ik dan een stukje taart wilde, dacht ik: ik heb het al zwaar, dan ga ik daar niet ook nog eens op bezuinigen. Maar toen kon ik een heleboel kleren niet meer aan en vond ik het toch niet meer zo leuk. Bij mij werkt het zo dat ik al een eind kom als ik weer normaal 
ga eten en niet iedere dag die appelpunt neem. Ik volg geen hysterische diëten, eet gewoon koolhydraten en 
ga mezelf niets verbieden, want dan wil ik het juist. 
Ik geloof wel in Frans eten: alles in kleine porties. Niet een hele schaal friet eten, maar een handje, of een paar chipjes in plaats van die hele zak. Bij mij werkt dat goed.”

Is er iets waar je lui in bent waar je je zelf 
aan ergert?

“Dat sporten hè. Het zou op deze leeftijd wel handig zijn als je toch een beetje die sportieve drang hebt. Soms hoor je mensen zeggen dat 
ze het op een gegeven moment zo lekker gaan vinden dat ze er verslaafd aan raken. Dat punt heb ik nog nooit bereikt in mijn leven, ik vind 
al dat sportieve gesodeflikker vooral irritant.”

Heb jij het gevoel dat de rust in je leven 
eindelijk is teruggekeerd na een hectische 
periode?

“Ja, privé is het nu helemaal relaxed en fijn, 
eigenlijk kan het niet beter. Dat geeft mij heel veel rust in mijn hoofd. Ik ben door een zorge-lijke periode gegaan en ben heel erg gelukkig dat we het allemaal op een goede manier hebben overleefd. Om dat te bereiken, moet je wel ergens doorheen. Alle partijen moeten zichzelf een hele tijd opzijzetten en alleen maar als een soort mantra herhalen: de kinderen, de kinderen, de kinderen… Maar als ik zie hoe het nu gaat, dan is dat meer dan de moeite waard 
geweest. Ik ben over weinig dingen trots in 
mijn leven, maar hierover zeker wel. De nieuwe vriendin van Vincent is ook een heel goede vriendin van mij, dus we hebben nu een soort uitgebreide familie.”

Wat was het moment dat je dacht: het is goed?

“Ik was op reis toen een van de kinderen zei: ‘Ik vind het altijd zo vervelend om te zeggen dat jullie gescheiden zijn, want zo voelt het helemaal niet.’ Toen dacht ik: beter dan dit kan gewoon niet. We wonen allemaal dicht bij elkaar en omdat we alle vier acteren, hebben we verschillende tijden en projecten. Als de één zegt: ‘Kunnen ze een extra nacht bij jou?’ of: ‘Mogen ze nog een dag hier blijven?’ is dat nooit een probleem. Als ik soms hoor hoe dat bij anderen gaat, word ik daar heel verdrietig van. Los van alle narigheid heeft co-ouderschap ook voordelen. Je 
kunt weer eens uitslapen als de kinderen bij de ander zijn, en een gesprek afmaken waardoor 
je toch weer een beetje opgeladen bent als zij 
komen. En de tijd dat ze er zijn, geniet ik ook veel bewuster van hen.”

Je hebt eerder gezegd dat Peter iemand is die jou ook veel rust geeft. Heb je dat nodig?

“Peter is een grote boeddha, die laat zich niet gek maken. Hij is veel rustiger en gelijkmatiger dan ik ben, maar of ik dat nou echt nodig heb? Zonder redde ik me ook wel, haha! Maar ik moet zeggen dat ik na de ‘twister’ waar ik doorheen ben gegaan wel de rust koester in mijn leven. We zijn gewoon heel gelukkig, hebben het ontzettend fijn en ik heb op dit moment niet de 
behoefte om weer te gaan thrill seeken en 
bungeejumpen. Ik ben wel uitgestuiterd.”

Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Tjitske Reidinga: ‘Ik droom regelmatig van een leven zonder werk’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Onder het motto ‘Nee heb je, ja kun je krijgen’ stuurde Nikkie Plessen een mail naar Kate Moss. Nu is ze het gezicht van haar modemerk NIKKIE, brengen ze samen een lijn uit én zitten ze in de friend zone.

Interview Jill Waas | Foto’s Ellen van Bennekom

Ze heeft al zo’n 36 uur niet geslapen als Nikkie Plessen bij de 
VIVA-shoot aankomt. Maandag vloog ze naar Singapore, moest ze meteen uit het vliegtuig door naar een fotoshoot en zat ze daarna weer op de vlucht terug om op woensdag hier te zijn. Door het tijdsverschil heeft ze geen oog dichtgedaan, maar hé: “Photoshop doet wonderen voor je wallen,” lacht Nikkie. De 
afgelopen twee maanden was de ontwerper het gesprek van de dag omdat ze niemand minder dan Kate Moss wist te strikken als gezicht van haar NIKKIE-lijn. Kate, die normaal overal ‘nee’ tegen zegt.

Had je gedacht dat het ging lukken om Kate binnen te halen?

“Nee, ik had überhaupt niet gedacht dat ik een antwoord zou krijgen op de mail die ik haar stuurde. Maar toen mochten we ineens naar Londen komen om allerlei presentaties te geven en daar bleek dat zij onze stijl leuk vindt. Dan gaat het erom of je ook een persoonlijke klik hebt en die was er onwijs, dus zo is onze samenwerking ontstaan.”

Wanneer merkte je dat die connectie er was?

“Je merkt in eerste instantie dat het niet doodvalt in een gesprek.Dat je hebt afgesproken tot tijd X, maar dan blijft doorpraten. 
En dat je het daarna met elkaar hebt over de kinderen en dat het echt gezellig is, alsof je met een vriendin bent. Dan neem je een wijntje en wordt het ineens héél erg leuk. Na de bekendmaking van Kates favorites-collectie Selected by Kate Moss in Berlijn zijn we nog met een kleine groep op haar kamer doorgegaan. Dat werd een onwijs leuk feestje tot vroeg in de morgen, dat hoeft ze natuurlijk ook niet te doen. Kate zei erover in de Duitse Vogue: ‘Natuurlijk is het een samenwerking, maar Nikkie is ook gewoon een heel leuk wijf.’”

Wat heb je voor Kate betaald?

“Dat vind ik zo mooi: heel Nederland is daar benieuwd naar, maar die vraag ga ik nooit beantwoorden. Ik leid mijn bedrijf heel weloverwogen en heb mezelf vooraf afgevraagd wat het 
mij oplevert en of dat het voor mij waard is. Nou, ja dus.”

Meer lezen over de samenwerking tussen Nikkie en Kate Moss? Check VIVA10. De editie ligt nu in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Nikkie Plessen: ‘Ik had niet verwacht dat ik antwoord zou krijgen van Kate Moss’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

VIVA gaat elke week op date met een leuke man. Deze week 
zaten VIVA’s San (achterop) en  Eline (voorop) op de motor 
bij acteur Manuel Broekman (30), die zijn eerste grote rol 
in België te pakken heeft.

Zeven minuten te laat, maar dan héb je ook wat: Manuel Broekman, die blij als een kind zijn scooter parkeert op de stoep bij The Hoxton in Amsterdam. Volgens de acteur is het een motor (“een Italiaans brommermodel”). Hij kan heel hard, 
wel 160 kilometer per uur, daarom vindt ie hem eigenlijk te 
snel voor de stad. Voor onze eerste date maakt Manuel graag een uitzondering. We zijn een Amsterdamse attractie met z’n drieën op de motor, scheurend langs de grachten. Manuel stuurt, praat, geeft gas én poseert voor de camera alsof hij een Italiaans brommermodel is.

Eline: Ben je een natuurmens of meer een stadsmens?

“Beide. De afwisseling heb ik nodig: reuring en rust. Ik ben onlangs een maand naar Brazilië geweest – súperlekker. Rio lijkt perfect voor iemand als ik, een jungle in een stad. Toch mis ik dan uiteindelijk Amsterdam. Ik ben hier geboren, ik ben een echte Jordanees. Maar soms zijn de prikkels me too much, dan kom ik tot rust door te wandelen in het park of het bos, of een stukje te gaan rijden.”

San: Heb je die afwisseling ook nodig qua werk? Want je speelt wel vaak dezelfde soort mooiboy-rollen.

“In mijn rollen zou ik graag meer afwisseling willen. Maar het hangt ook af van wat beschikbaar is in Nederland, hè? Zo veel films worden er niet gemaakt in een jaar. Ik vind in een rol duiken heel leuk en probeer bij elk karakter te bekijken wat 
ik ervan kan maken. Zoals bij ‘Feuten’: ik heb Bram nog wat verknipter gemaakt. Maar inderdaad, in zo’n Johan Nijenhuis-productie als ‘Rokjesdag’ word ik gecast als ‘hunk’. Daar kies 
ik dan voor, omdat ik het grappig vind om daarmee te spelen. Al mag het van mij allemaal wat minder clichématig. Waarom is het sexy als je met een bos bloemen onder haar raam staat, 
met je haar perfect gekamd? Het mag van mij wel wat rauwer, minder voorspelbaar. Volgens mij vinden vrouwen dat ook. 
Of niet?”

Eline: Klopt. Waar val je zelf op?

“Op míjn meisje (Adriana Mosk, red.). Ik vind het vet dat ze zelfspot heeft. En dat ze streetwise is. Mensen zijn zich zo 
aan het aanpassen tegenwoordig. Zo bezig met: wat doe jij op Instagram? Hoor ik er wel bij? Terwijl het juist sexy is als het 
allemaal niet zo overbewust is. Mijn vriendin en ik zijn allebei heel autonoom en vormen samen een team. Het is fijn om dingen te kunnen delen.”

San: Als je googelt op ‘Manuel Broekman’, krijg je als eerste hit dat je vriendin je afgelopen zomer op straat heeft gezet na een ruzie. Heb je last van die roddelpers?

“Nou, weet je: iedereen moet z’n geld verdienen. En in Nederland valt het mee met de paparazzi. Maar het is toch bizar dat de oma van mijn vriendin dit leest, ons helemaal overstuur opbelt, waarna je dus wat uit te leggen hebt? Ik hou me niet 
bezig met wat er over me gezegd wordt, van jongs af aan al 
niet. Het klopt toch nooit.”

Eline: Word je vaak aangesproken door meisjes?

“Ja. Je kijkt er vies bij, maar die aandacht is ook leuk. Het is 
altijd heel positief. Ik bedoel: dankzij mensen die met me op 
de foto willen, kan ik dit werk blijven doen. En daarvoor ben 
ik ze dankbaar.”

Het hele interview met Manuel lees je in VIVA 10. Het nummer ligt NUof kan je hieronder online bestellen. Het artikel is ook te lezen op Blendle.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Manuel Broekman: ‘Ja, ik speel vaak de hunk. Dat mag van mij wel wat minder voorspelbaar’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

VIVA drinkt elke week een drankje met een leuke man. Deze week hebben we een date met Domien 
Verschuuren (28), die elke avond op 3FM te horen is en een wekelijkse vlog maakt voor zijn YouTube-kanaal.

Interview: Michelle Bakker | Foto’s: Anke van der Meer

Domien op de radio, Domien op YouTube, Domien op Snapchat en Domien op Twitter. Domien Verschuuren is dol op social media en dat blijkt al als ik in de trein naar Zandvoort een tweet lees van de 3FM-dj waarin hij vertelt een interview met VIVA te hebben. Ik heb hem nog nooit ontmoet, maar doordat ik hem al jaren ‘volg’, heb ik het idee dat ik ’m toch goed ken. Én dat ik ‘m ontzettend aardig ga vinden. Dat laatste klopt, want ondanks dat hij net daarvoor zijn vlogcamera in zee had laten vallen én hij midden in een verhuizing zit, lijkt hij in opperbeste stemming en maakt hij alle tijd vrij voor een uitgebreid en rétegezellig gesprek. Een biertje in het zand met Domien, ik heb ergere werkdagen gekend.

Je bent sinds een tijdje naast het radio maken ook druk met vloggen. Moet je daar narcistisch voor zijn?

“Ik ben wel een beetje narcistisch, ja. En ijdel. Maar ik ben mijn vlog niet begonnen om te laten zien hoe leuk ik ben of omdat ik mijzelf zo’n mooie jongen vind. Ik wil laten zien wat er buiten de radio om gebeurt. Het is trouwens wel zo dat mensen me vooral kennen van de radio en van het Glazen Huis, niet zozeer van mijn vlog.”

Wat heeft die bekendheid met jou persoonlijk gedaan?

“Bekend worden heeft niet altijd in mijn voordeel gewerkt. De eerste drie jaar bij 3FM was ik een onuitstaanbaar mannetje. Ik stelde me tegen alles en iedereen ontzettend arrogant op en hing onder mijn collega’s de toffe dude uit. Nee, echt geen leuk persoon. Maar ja, je bent achttien jaar oud en hebt bewijsdrang. Totdat ik in de auto zat met Bart (Arens, radio-dj bij Radio 2, red.) en hij me vertelde dat veel mensen negatief over mij praatten. Ze vonden mij arrogant. Ik was zo boos dat ik direct uit de auto wilde stappen,
 ik dacht dat hij uit zijn nek kletste. Dat 
is een bepalend moment geweest.”

Had hij gelijk?

“Op dat moment nam ik mezelf onder de loep en toen merkte ik het zelf ook. Het feit dat ik bij 3FM zat vond ik zo tof, daar gedroeg ik me naar. Terwijl ik achteraf gezien nog van alles moest leren. Mijn gedrag kwam voort uit onzekerheid.”

Is die onzekerheid er nog steeds?

“Toen ik in 2014 het Glazen Huis in mocht, kwam er een soort rust over me. Tien jaar daarvoor stond ik als student Journalistiek op het plein te kijken, en nu zat ik er zelf in. Het feit dat ik dat doel had behaald, gaf bevestiging. Dat was prettig, ik had er al die jaren naartoe gewerkt. Iedereen in dit vak is denk ik onzeker en die onzekerheid kan tijdelijk worden weggenomen door successen die je behaalt. Maar als het daarna dan weer even niet zo goed gaat, slaat die onzekerheid weer keihard toe. Dat hoort erbij, denk ik.”

Heb jij weleens zo’n terugslag gehad?

“Toen ik het ochtendprogramma op 3FM ging doen, viel dat loodzwaar. Ik moest Gerard Ekdom vervangen, die al jaren een megapopulaire ochtendshow had. Dat was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik was met mijn 21 jaar piepjong en opeens had íedereen een mening over mij. Ik kreeg veel shit over me heen. Mensen vonden mijn stijl van radio 
maken irritant, of ze vonden me te jong. Die drie jaren waren een heftige periode. Toen ik daarna een avondshow kreeg, ging ik veel lekkerder in mijn vel zitten. Het jongere publiek dat ’s avonds radio luistert, voornamelijk studenten, paste beter bij mij. Zij konden mijn stijl van 
presenteren meer waarderen.”

Lees je na al die shit nog steeds alles wat er over je gezegd wordt?

“Alles. Kijk, ik ben natuurlijk niet zo 
bekend als een Lieke van Lexmond, wat als voordeel heeft dat ik geen bakken vol stront over me heen krijg. Maar er wordt weleens iets gezegd, en dan wil ik altijd weten wat. Ik zoek op Twitter ook op mijn eigen naam. Dat is heel makkelijk als je zo’n aparte naam hebt. Dan kom 
je soms op berichten uit die niet per se voor jou bedoeld zijn, er wordt veel achter je rug om gekletst.”

Wat is het gekste wat je ooit gehoord hebt?

(Domien is even stil en begint dan te 
lachen) “Haha, het was geen kritiek, maar vorige week ontving ik toch wel 
een bizar berichtje. Ik vertelde in mijn vlog dat ik misschien een kat wil en 
toen stond er een reactie onder: OMG, Domien mag anders wel in mijn poes 
gaan wonen. Dat meisje is waarschijnlijk niet ouder dan veertien en heeft gewoon een vader en een moeder… Ik heb maar niet gereageerd. En tijdens het draaien 
op feestjes kom je soms rare mensen 
tegen. Ik kreeg laatst nog een biertje 
naar me toe gegooid toen ik de muziek even stilzette, omdat ik iets wilde 
zeggen.”

Ah, een Ronnie Flex-moment!

“Klopt. Dat gebeurt soms en dat is niet leuk. Niet zozeer dat ik er niet tegen 
kan, maar je staat er wel met peperdure apparatuur te werken. Maar wat Dave Roelvink deed (die kreeg een biertje 
tegen zijn hoofd en riep ‘je moeder is een kankerhoer’ door de microfoon, red.), vind ik super dom. Je moet niet vergeten waarom je er staat: mensen betalen om jou te zien spelen. En het voelt niet eens als werken man, het is hartstikke leuk 
om te doen. Behalve als ze mijn apparatuur slopen, dan ben ik naar huis.”

Lekker met je kat op schoot op de bank.

“Ja ik ben ontzettend huiselijk. Ik kan niet wachten om in mijn nieuwe huis met mijn vriendin op de bank te duiken en ja, dan ook het liefst met een kat op schoot. Dat staat wel in contrast met het leven als dj, dat druk en rumoerig kan zijn. Terwijl ik zelf eigenlijk best saai ben. Ik wil bijvoorbeeld nooit naar een afterparty als ik ergens gedraaid heb.”

Waarom niet? Gezellig juist!

“Klopt, maar ik ben een ontzettende 
controlfreak en wil van tevoren precies weten hoe laat het afgelopen is en hoe ik dan weer naar huis kan. Mijn werk mag er sowieso niet onder lijden. De enige 
plek waar ik me kan laten gaan, is op 
vakantie. Of op een goed feest, zoals laatst bij Armin van Buuren, dat vind 
ik te gek. In een kroeg heb ik het na een uur wel weer gezien. Festivals vind ik te gek, maar daar kom ik te weinig omdat 
ik veel moet draaien in het weekend.”

Kan een controlfreak zichzelf wel 
laten gaan met drank en drugs?

“Ik drink graag een biertje en ik kan af en toe goed dronken worden. Verder zal ik nooit vanavond een pilletje nemen en dan komende week nog een keer. Maar áls ik het doe, vind ik het leuk en kan ik me ook laten gaan. Maar ja, niet te vaak. Tja, die controle hè.”

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 30. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Domien Verschuuren: ‘Ik was een 
onuitstaanbaar en arrogant mannetje’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Cécilia Cosnard des Closets (25), communicatieconsultant, woont nu tweeënhalf jaar in Kopenhagen. Ze krijgt geen genoeg van de lieve mensen, de waanzinnige burgers en haar favoriete koffietentje.

Waarom is Kopenhagen zo’n fijne stad om te wonen?

Ik ben hier vanuit Parijs naartoe gekomen voor mijn masteropleiding aan de Kopenhaagse business school. Nu kan ik me niet voorstellen dat ik ooit weer vertrek, ik voel me hier heel erg thuis. Het is echt een stad voor wandelaars en fietsers, waar mensen respect hebben voor elkaar.”

Waar woon je?

“In de wijk Amagerbro, waar je net als in de rest van Kopenhagen een perfecte mix vindt van oude architectuur en modern design. Het is er goedkoop wonen en er zijn ontelbaar veel restaurants. Sterker nog: dit is dé nieuwe foodie spot.”

Hoe ziet je ideale vrije dag eruit?

“Dat hangt af van het weer, maar beginnen met een lange brunch is altijd goed. Daarna ga ik lekker naar het park aan het water in Islands Brygge, waar ik bedenk in welk restaurant ik die avond wil eten. Ik eindig de dag met een cocktail.”

Klopt het dat iedereen fietst in Kopenhagen?

“Ja! Het is hier heel plat, dus je fietst overal zo heen. Goed voor de gezondheid, portemonnee en het milieu. Omdat Denen heel bezorgd zijn over onze impact op het milieu, verplaatsen ze zich in Kopenhagen het liefst op een ‘groene’ manier. Dat doen ze trouwens al heel lang.”

Wat is behalve fietsen nou typisch Kopenhaags?

“Kopenhagers kunnen echt overal chillen. Elke spot in de zon waar je kunt zitten, ook al is het op de grond, is perfect om een wijntje of biertje te drinken en te ontspannen. Bij de Dronning Louises-brug komen veel verschillende soorten mensen samen. Verder vind ik vooral Christianshavn geweldig, omdat ik graag aan het water zit.”

Lezen

Mad About Copenhagen is een fantastisch blog over de beste plekken om te eten en drinken. De fotografie op hun website en Instagram is om je vingers bij af te likken. Ik krijg er als foodie geen genoeg van.
madaboutcopenhagen.dk

Shoppen

Magasin du Nord is een van de bekendste warenhuizen van Denemarken. Zeven verdiepingen mooie merken! Als je weet waar je naar op zoek bent, reken er dan maar op dat ze het hebben.
magazine.dk

Uitgaan

Chateau Motel is een te gekke club met goeie muziek en een interieur dat eruitziet als een mix tussen een oversized zolder en een mansion.
chateaumotel.dk

Eten

Väkst is mijn favoriet. Het eten is waanzinnig goed en – voor Kopenhaagse begrippen – betaalbaar, de service is fantastisch en de vibe is top voor iedereen die net als ik van planten houdt. Dit restaurant zit namelijk in een kas!
hostvakst.dk

Koffie

“Zoek je een gezellige plek aan het water om tussen de locals een goeie kop koffie en simpel menu met één gerecht per dag te nuttigen, probeer dan La Banchina. Ver weg van het centrum en zonder toeristen: het is de vredigste plek die ik ken. Ook in de wijk Nørrebro struikel je over de schattige koffiespots. Bevar’s is altijd supergezellig.”
labanchina.dk, bevars.dk

Zomer

Rond het eerst weekend van juni is het vijf dagen een ‘georganiseerde chaos’ in de stad, want dan vindt Distortion plaats. De straten van Nørrebro en Vesterbro lopen dan vol met feestvierders. Een soort Koningsdag, maar uiteraard zonder oranje. 31 mei t/m 4 juni
cphdistortion.dk

Meer tips van Cécilia? Check VIVA 10! De editie ligt nu in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Volgens locals: Kopenhagen verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Het blijft interessant hoe je makkelijker 
volstrekt onbekenden toelaat in je leven naarmate de nacht ochtend wordt. En 
bizarre situaties accepteert alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Jammer dat je deze vluchtige contacten niet meer kunt vragen wat er precies door hun hoofd ging. Het raam van de bijrijder gaat langzaam naar beneden. Daar zit het meisje haar net gebietste sigaret te roken. Ze wil wat eten, mijn vriend die achter het stuur zit, vraagt of ik nog iets weet. Het is dinsdagochtend vijf uur, geen tent die ik ken, is nog open. Ik sta voor de ingang een sigaret te roken met misschien wel de minst mooie, maar zeker meest gewillige vrouw van de dansvloer. Omdat mijn sigaretten op waren, had ik er twee bij mijn vriend gehaald. Hij zat 
te wachten in zijn auto, die hij voor had 
gereden. Het meisje op de bijrijdersstoel, had ik ook naar hem gestuurd, toen ze mij om een sigaret vroeg.

Haar toonhoogtes van genot klinken loepzuiver

Het meisje kende mij niet, mijn vriend niet, maar toch nam ze plaats in zijn auto. De vrouw waar ik mee sta, is ook een onbekende. Op de dansvloer hadden we maar 
weinig zinvolle woorden gewisseld. Onze 
lichamen vonden elkaar daar gewoon. Mijn opening: “Ik heb zin om je de hele nacht 
kapot te likken. Met mijn hoofd onder die gekke rok van je.” Mijn vriend hangt nu half uit het raam, 
over het meisje heen. “Hey, kunnen we nog ergens iets eten?” Zijn intonatie en ongeduldige blik bevestigen mijn vermoedens. Onze zoektocht naar last minute casual sex op een doordeweekse dag is volbracht. We moeten het alleen nog maar consumeren. “Waarom rij je niet naar mij toe. Ik heb nog wel wat dingen in de koelkast. Wij gaan op haar fiets. We zien jullie zo.”

De voordeur heb ik opengelaten, want terwijl zij haar fiets vastzette, reed mijn vriend de straat in. In het trappenhuis glijden mijn handen te pas en te onpas onder haar zwierige hippie rok. Ik zit middenin een verbouwing. Mijn meubilair bestaat uit een grote houten eettafel en twee tweepersoons 
matrassen op de grond. Mijn belofte om haar de hele nacht te likken, moet blijkbaar direct worden ingelost. Want voor ik het weet liggen onze kleren door de woonkamer en duwt zij mijn hoofd vrijwel direct tussen haar dikke dijen. Ze is zangcoach en naarmate de intensiteit van haar genot stijgt, komen alle mogelijke toonhoogtes loepzuiver uit haar keel. Wij zijn totaal niet bezig met onze omgeving en hebben dus ook niet door dat mijn vriend en zijn ‘vriendin’ al in de woonkamer staan.

Wat gaat er in godsnaam door het hoofd van het sigaretten bietsende meisje. Je wilt een sigaret, je hebt trek. En nu sta je enigszins ongemakkelijk naast een charmante 
onbekende man, die je probeert te verleiden met een lasagne van gister. Die hij in een koekenpan opwarmt. En voor je op de grond ligt een onbekende vrouw, als een nachtegaal zo zuiver, alle toonladders te gillen 
terwijl ze klaarkomt.

De Badjas is een bewust naamloze schrijver uit Amsterdam, die elke week over zijn sexavonturen vertelt.

Lees ook:

Maak kennis met De Badjas: ‘Op sexgebied is iedereen ervaringsdeskundige, alleen schrijf ik het op’
De Badjas: Op mijn tieten
De Badjas: Honden- of kattenmens
De Badjas: Gewoon trek
De Badjas: Klokkijker
De Badjas: De kasteelvrouw
De Badjas: Een pro
De Badjas: Verpest
De Badjas: Een vieze vette hap
De Badjas: Financieel onafhankelijk
De Badjas: Onbeschermd
De Badjas: Verliefd
De Badjas: Op de dansvloer
De Badjas: Op de dansvloer – deel 2
De Badjas: Sex met je ex
De Badjas: De dokter
De Badjas: Haar verhaal
De Badjas: Haar verhaal
De Badjas: Bekijks

Het bericht De Badjas: Nachtcontacten verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Vandaag is het Internationale Vrouwendag. Doen we nog aan feminisme, of was dat iets uit je moeders tijd? En wie is je voorbeeld? VIVA vroeg het vrouwen met ballen.

Foto’s en tekst Daphne Ponsteen

Thea Barnwell (22), professioneel danseres

Noem jij jezelf een feminist?
“Ik ben wel opgegroeid tussen de vrouwen. Mijn grote zus heeft me geleerd om een vrouw te zijn, dit heb ik weer aan mijn jongere zusje geleerd. Nu woon ik in Berlijn en zij nog in Canada. Dus de afstand is groot, maar onze band nog steeds heel hecht.”

Je beroep staat voor absolute girlpower.
“In mijn wereld Ik dans ballet en daar zitten voornamelijk vrouwen. Het is dus heel moeilijk om op te vallen, want de competitie is groot. Het is belangrijk om veel charisma te hebben op het podium, je moet laten zien wie je bent. Als danseres gedraag je je zo vrouwelijk mogelijk.”

Welke vrouw is jouw voorbeeld?
“Mijn danslerares. Ze leidt het Friedrichstadt-Palast, een groot danstheater in Berlijn. Ze heeft zo’n zestig dansers, onder wie veertig meiden, onder haar vleugels. Dus dat is een groep vol girlpower.”

Gabrielle Lussier (22), model en student

Kom jij op voor je rechten?
“Zeker, ik ben een grote feminist! Ik accepteer nooit ‘nee’ als antwoord van een man, dat slaat nergens op. Ik heb het van mijn moeder, ze is rechter en mijn grootste inspiratie. Iedere vrouw moet voor zichzelf opkomen, zeker als je werkt in een mannenwereld.”

Je bent zelf model, word je in een hokje geduwd?
“Ja, mensen zien me eerst als een stereotiepmodel. Maar zodra ik begin te praten, hebben ze door dat ik ook iemand ben met inhoud en een mening. Daarnaast verdienen vrouwelijke modellen veel meer dan mannelijke, wat heel opvallend is.”

Wie is jouw ultieme powerwoman?
“Model en it-girl Alexa Chung. Zij is een grote inspiratie voor me. Ze is een stereotype feminist waar we allemaal heel veel van kunnen leren. Daarnaast kleedt ze zich supervrouwelijk en is ze erg krachtig. Ze is niet te stoppen!”

Nienke van Baal (28), yogaleraar bij Niko Vinyasa Flow Yoga

Ben jij een independent woman?
“Ik oog misschien niet heel stoer door m’n zachte uiterlijk, maar ik ben heel onafhankelijk en zelfstandig. Als ik iets wil bereiken, ga ik daar voor de volle honderd procent voor en werk ik keihard. Ik ben een echte streber, dan komt mijn girlpower het best tot z’n recht.”

Word je anders behandeld als vrouw?
“Eigenlijk niet. Ik werk in een kledingwinkel met alleen maar mannen en daar ben ik echt one of the guys. Daarnaast geef ik yogales aan bijna alleen maar vrouwen, maar ik vind het alleen maar leuk als er een man meedoet, soms level ik daar zelfs beter mee dan met vrouwen.”

Welke vrouw inspireert jou?
“Mijn yogatrainer Marlene Henny, zij straalt zo veel kracht uit en heeft me gemotiveerd meer met yoga te doen. Daarnaast ben ik erg fan van Scarlett Johansson, maar wie niet. Zij is zo puur en heeft prachtige vrouwelijke vormen, heel tof om te zien in Hollywood.”

Meer lezen? Check de rubriek ‘Streetview’ in VIVA 10. De editie ligt vanaf 8 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen. 

»BESTEL VIVA ONLINE | KLIK HIER «

Het bericht Girlpower! VIVA ging de straat op voor Internationale Vrouwendag verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.