Ik heb vele afwijkingen, waarvan er ten minste twee in mijn ogen volkomen terecht en logisch zijn. Te weten:
De crucifix. Dat ís het meest geesteszieke logo ooit. De aanblik van een man die een gruwelijke marteldood sterft, líjkt me reden genoeg om bang te worden. Dus waarom ik hier alleen in lijk te staan, vind 
ik bijzonder raadselachtig. Ter illustratie: als Jezus veertig jaar geleden ter dood veroordeeld was, zouden gelovigen dan nu massaal gouden elektrische stoeltjes om hun nek hangen? Zou hij dan vastgegespt aan riemen en met een natte spons op z’n kop in full colour onder duizenden Tiroolse afdakjes staan? Ik waag het te betwijfelen.
De grapefruit. Dat ís gewoon fruit dat rechtstreeks uit de moestuin van Satan komt. Een onwaarschijnlijk smerige, helse vrucht is het, en wie daar anders over denkt, moet zichzelve echt eens laten nakijken. De 
Kameel bijvoorbeeld, die elke ochtend zo’n tennisbal vloeibaar oorsmeer tot zich neemt, en daar nog 
tevreden slurpgeluiden bij maakt ook. Ik zou graag willen dat hij hierbij hulp zoekt.

Maar de derde afwijking vormt een probleem.

Die ongeremde 
chaos, die kakafonie van klanken: ik ben 
er te stom voor

Jazz. Ik kan niet tegen jazz. Jazz maakt mij gek. 
Jazz boort rechtstreeks een gat in mijn schedeldak. Jazz geeft mij de handjes en het hoofd van Stephen 
Hawking. Daar hebben meer jazzluisteraars last van, dat weet ik, ware het dat ik de desbetreffende beweginkjes niet maak uit luistergenot, maar omdat ik me moet inhouden om niet tegen een willekeurige muur op te vliegen. Tot overmaat van toeval is uitgerekend weer diezelfde Kameel liefhebber én connaisseur van jazz. Hij luistert vooral graag naar de meest 
tergende experimentele variant, onder het genot van een grapefruit. Ik verlaat dan meestal het pand. Die ongeremde chaos, die kakafonie van schelle klanken die totaal geen verband met elkaar lijken
te houden, de totale onbegrijpelijkheid van dit alles: nee, ik ben gewoonweg veel te stom voor jazz en ik geef het tenminste toe.

Dus je begrijpt, toen de Kameel laatst vroeg of ik meeging naar een jazzconcert, zei ik opgewekt: “Ja hoor, leuk!” Ik heb er namelijk nogal moeite mee als ik ergens te stom voor ben. Ook zo’n afwijking. 
Ik bedoel, mensen die het weten 
kunnen, zeggen toch niet voor niets dat het de hoogste kunstvorm is?
“Weet je het zeker? Het kán wat experimenteel klinken,” grinnikte de Kameel. “Ja,” zei ik. “Ik moet het gewoon maar eens leren waarderen.” Daarbij: de beweginkjes had ik al onder de knie.
Enfin, wij naar het concert van TaxiWars. 
Ik bezigde daar vele afwijkende uitspraken, die in mijn ogen allemaal even terecht en logisch zijn. Te weten:
“Jongen, káp nou met dat getoeter door alles heen! Ik hoor niks meer!”
“Volgens mij begin ik al een beetje op Stephen Hawking te lijken.”
“Alles is uit de maat! Is er wel een maat? Als ze nou tegelijkertijd één maat zouden spelen! Één maat maar!”
“Ja lekker, doe maar een fles wodka.”

VIVA-journalist Fleur Meijer (35) schrijft over haar dagelijkse strubbelingen. Elke week lees je Fleurs column in VIVA.

Lees meer columns van Fleur:

Zelfhulpthriller
In de kou
Doomsday
Hallo
IPB
Boodschappen
Nomen est omen
Stukje experience
Woorddiarree
Slijpen
Winaars van de nacht
Antwerpen
God en Elvis
Bedankt, rossige clown
Der club
Henk

Het bericht Fleurs column: Jazz verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Deze week in VIVA gaan we op date met Manuel Broekman. We dronken gin-tonics en sprongen daarna met ‘m op de scooter voor een ritje over de grachten van Amsterdam.

Het bericht VIDEO: Backstage met Manuel Broekman verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Het ticket is geboekt, de ‘Lonely planet’ is doorgebladerd: laat die exotische droomreis maar beginnen. Toch? Toen Annette(28) voor 3,5 aan het reizen was door Indonesië, liep het allemaal net even anders. Haar reisadvies: “Check van tevoren goed in wat voor wijk je hostel staat.”

Tekst Rhija Jansen | Foto’s iStock

“Nadat we op Java geland waren, ging het meteen al mis. Geen enkele taxichauffeur leek te weten waar ons hostel was. Uiteindelijk was er eentje die ons meenam en algauw werd duidelijk waarom de andere chauffeurs ons niet mee wilden nemen: ons hostel bleek in de getto van Jakarta te staan. Overal waren slagbomen waar we doorheen moesten en er stonden huisjes van spaanplaten. Uiteindelijk wilde de taxichauffeur niet eens verder rijden omdat het een te gevaarlijke no-go-area was. We twijfelden of we iets anders moesten boeken, maar we hadden al vooruitbetaald en hadden het toen niet echt breed. We gingen ervoor en uiteindelijk zagen we tussen al die krotten één mooi huis opdoemen: ons hostel. Eenmaal in bed, vielen we als een blok in slaap.”

Vluchten of vechten

“De volgende ochtend wilden we met de lokale bus naar het centrum. Ik was de eerste die instapte, Niels volgde. In de bus werd ik direct omsingeld door vijf mannen die mijn buiktas van mijn middel probeerden te rukken en de banden van mijn backpack probeerden door te snijden. De bus was gaan rijden, die chauffeur zat duidelijk in het complot. De bus was propvol en níémand deed wat. Je hoort weleens dat je in bedreigende situaties vlucht of vecht. Ik vocht. Ik gilde en sloeg om me heen. Ze hadden snel door dat ze aan mij de verkeerde hadden, dus stortten ze zich op Niels. Niels was zo overdonderd dat hij verstijfde, waardoor de mannen alles van zijn lijf rukten, behalve zijn backpack. Toen stopte de bus plotseling en sloegen de dieven op de vlucht. Dit gebeurde allemaal in een paar minuten. Paspoorten, geld, het fototoestel, telefoon, ze hadden alles van waarde bij zich. Ik was woest, maar ook in shock: hoe is het mogelijk dat dit ons op dag één overkwam? Niels nam ik niks kwalijk, hij was gewoon helemaal overdonderd.”

Kwetsbare westerlingen

“Nadat we alles met de bank hadden geregeld, wilden we maar één ding: weg uit Jakarta. Maar alle treinen die naar onze volgende bestemming, Jogjakarta, gingen, waren volgeboekt. We besloten een trein te nemen die ons zo ver mogelijk zou brengen. De avond was al gevallen toen we op ons eindstation aankwamen, een stadje dat niet in de Lonely Planet stond. We wilden verder reizen, naar een bekendere plek, maar er bleken geen treinen meer te gaan. Op het perron stond een groep van zo’n dertig mensen te wachten, op vrienden of familie, dacht ik. Maar toen Niels en ik het station verlieten, liepen al die mensen als een grote kudde met ons mee. Ze begonnen aan de ritsjes en clipjes van onze tassen te trekken, deden niet eens hun best om het stiekem te doen, ze graaiden gewoon. ‘Stop it! Leave us alone!’ riep ik, maar ze gingen gewoon door, zonder iets te zeggen. Het leek wel alsof ze allemaal een soort drugs hadden genomen, en voor niks gevoelig waren. Toen werd ik zo verschrikkelijk bang. Je loopt daar kwetsbaar, als twee westerse blanken in het donker, omringd door locals die aan je tassen trekken. Niels is een beer van een vent, maar ook hij was echt bang. Ondertussen begonnen die mensen ook nog eens met felle zaklampen op ons te schijnen, waardoor we nog meer een prooi werden.”

Angsthazen met een mes

“Toen we eindelijk een hotel vonden, bleek het vol te zitten. Het eerstvolgende hotel was om de hoek. De groep mensen stond ons buiten op te wachten en begon meteen weer aan ons te plukken. Ik hield mijn megazware backpack in mijn armen voor me, zodat ze in elk geval niks eruit konden halen. Op een gegeven moment werden er zelfs stenen naar ons gegooid! Het andere hotel was niet goedkoop, maar dat kon ons niks schelen. Als we maar van die enge straat konden zijn. Op onze kamer op de eerste verdieping keek ik naar buiten. Vanaf de parkeerplaats staarde de groep mensen terug, zó éng. Ze stonden gewoon te wachten tot we weer naar buiten zouden komen. We voelden ons niet bepaald veilig.

Met ons zakmes uitgeklapt onder ons kussen, probeerden we in slaap te vallen. Toen dat eindelijk was gelukt, schrok ik opeens wakker. Er stond iemand aan onze deur te morrelen. Het klonk alsof hij met een ijzerdraadje of een verkeerde sleutel ons slot open probeerde te krijgen. Mijn lichaam verstijfde compleet, en ik begon verschrikkelijk te zweten. ‘Niels,’ siste ik. Hij schrok wakker, en had meteen door wat er aan de hand was. Als twee angsthazen lagen we naast elkaar in bed te fluisteren. Niels wilde de deur opentrekken en keihard schreeuwen dat ze weg moesten gaan, maar dat vond ik een slecht plan. Straks lokten we daarmee alleen maar meer geweld uit en daar was ik té bang voor. Uiteindelijk stopte het gemorrel, waarschijnlijk gaven ze het op. De volgende ochtend was de groep verdwenen. Blijkbaar kwamen ze alleen tevoorschijn als het donker was.”

Spierpijn

“We vervolgden onze reis naar Jogjakarta, en daar hadden we het een paar dagen op zich wel naar ons zin. Er waren meer backpackers en ik voelde me redelijk veilig. Totdat we op zoek waren naar een restaurantje en een scooterrijder me in het voorbijgaan vol bij mijn borsten greep. Ik was woedend. We deden niemand kwaad, liepen gewoon op straat. Waarom zou je zoiets doen? Ik was er helemaal klaar mee, wilde alleen maar weg van Java. Mijn moeder regelde tickets, en gelukkig verliep onze reis op Lombok en Bali wel vlekkeloos. Toch hebben de gebeurtenissen van de eerste dagen de vakantie wel overschaduwd. Ik heb dagenlang spierpijn in mijn hele lijf gehad, omdat ik verkrampt van angst in dat hotelbed had gelegen. Sindsdien heb ik nog een aantal keer zonder problemen gebackpackt, maar in Indonesië zul je me nooit meer tegenkomen.”

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 30. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Holiday from hell: ‘In de bus werd ik direct omsingeld door vijf mannen’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

In ‘Vette baan’ vertellen vrouwen over hun toffe carrière. Deze keer: Sita Sunar (29).Werk: Personal stylist Topshop –  Status: In dienst als stylist en zelfstandig blogger en fotograaf – Wapenfeit: Geeft fashionadvies op maat

Tekst Kim Buitenhuis | Foto  privébezit

No go  “Verwacht niet dat je veel betaald krijgt als je net begint. De mode-industrie is super competitief. Met doorzettingsvermogen en zelfkennis kom je er wel. Iedereen is creatief, maar de volhouder die alles aanpakt, wint.”

Struggles  “Hoe leuk het ook is om dagelijks omringd te worden door geweldige items, het is allesbehalve goed voor mijn bankrekening. Het klinkt misschien wat dramatisch, maar hou jezelf maar eens tegen.”

Key for success  “Duik niet zomaar ergens in omdat het 
je wel cool lijkt. Door goed te onderzoeken en voor ogen te krijgen wat jouw droombaan is, heb je meer kans op succes.”

Handige app  “Pinterest is dé tool om een moodboard met inspiratie voor outfits en looks te maken. Gebruik ik dagelijks.”

Meer lezen over de job van Sita? Check de rubriek ‘Vette baan’ in VIVA `0. De editie ligt nu in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Vette baan: Sita Sunar (29) is personal stylist verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

We love pink! Zie jij een avondje eten in het roze wel zitten? Dit zijn de leukste roze restaurants wereldwijd.

1. Sticky Fingers

   Niet alleen de roze muur is 
Instagram-waardig, ook de treats zijn hier finger licking good. 
Van kokosmakron en meringue 
tot croissant en quiche: 
we willen het allemaal proeven. Amsterdam, stickyfingers.nl

2. Great British Pizza

   Een van de beste pizzeria’s van 
Engeland ligt op een uurtje rijden van Londen. De ingrediënten voor de pizza’s zijn van lokale boeren. Maar vooral dat visgraatroze 
tegelwandje doet het ’m. greatbritishpizza.com

3. Pietro Nolita

   Dit nieuwe New Yorkse restaurant in de wijk Nolita is van top tot teen roze, of zoals ze het zelf 
zeggen: pink as fuck. Op het menu: heerlijk licht Italiaans met heel veel groente. pietronolita.com

4. Sketch

   De rozeinterieurhype begon bij restaurant Sketch in Londen. 
En hóé: pink fluwelen banken en stoeltjes, een visgraat tegelvloer, 
en dan dat toilet… sketch.london

Benieuwd naar andere tips op gebied van uitstapjes en entertainment? Check nu onze nieuwe rubriek ‘Flavours’ in VIVA 10!

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht 4x restaurants waar je kan eten in het roze verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

VIVA drinkt elke week een drankje met een leuke man. 
Deze keer hebben Katy (rechts) en Marloes (links) een date met stylist 
Fred – koekoek – van Leer (40) om te kletsen over zijn succes.

Tekst Marloes Teerenstra |  Foto’s Maaike van Haaster

Het is maandagmiddag twaalf uur als Fred van Leer café Nostra in Rotterdam binnenstapt. Glimmende zonnebril 
op, paraplu in z’n handen. “Kijk nou toch, jullie zijn er al. Heerlijk!” Meteen richt hij z’n telefoon op ons. “Lieve mensen, ik heb dus met deze knappe meiden van VIVA een interview. Om te gieren.” Die mededeling komt direct op Snapchat. “Nu nog een post op InstaStories en ik ben van jullie!”

Marloes: Hoe bewust ben je van je honderdduizenden volgers op Instagram, Snapchat, Facebook, Twitter en sinds kort ook YouTube?

“Ik ben elke dag top of mind. Mensen herkennen me, willen met me de foto. Op Milkshake Festival ben ik met vijftienhonderd man op de foto geweest. Maar hé, mij hoor je niet klagen. Laten we wel wezen: het is toch ook leuk.”

Wat doen likes persoonlijk met je?

“Het is toch wel een beetje een bevestiging. Ooit zei de manager van Leco tegen mij: ‘Je probeert grappig te zijn, maar dat hoeft niet, want je bént al leuk.’ Daar heb ik veel aan gehad. Of ik nou hysterisch ben, jank, lach, gil of gier: blijkbaar vinden mensen me enig om wie ik echt ben.”

Wij zien vooral je hilarische kant.

“Ik ben een beetje in dat imago gerold, maar joh, er zit een heel socialmediaplan achter.” (hij pakt z’n mobiel) “Dit is fake. Weet je hoe vaak ik op zondag helemaal in de kreukels lig, met een zak chips op de bank zit en dan een blije foto post van twee weken geleden? Dat is een bewuste keuze. Ik wil dat mensen naar mijn kanalen gaan om even te kunnen lachen. Lekkere bloes heb je trouwens aan.”

Thanks. Wanneer was je voor het laatst verdrietig?

“O, vanmorgen nog. Ik kreeg een kutbericht: een opdracht die ik helemaal heb uitgestippeld, gaat niet door. Dan zit ik meteen in een downer. En ik mis mijn beste vriend, die nu al een jaar in Miami woont.”

Ben je iemand die het leven zwaar kan maken?

“Elke dag denk ik weleens: blèh, wat is alles kut. Maar een 
uur later is dat gevoel weer compleet weggebonjourd en sta ik onwijs te genieten. Ik ben het type: hoge pieken, diepe dalen.”

Katy: Vier jaar geleden heb je na een avond stappen tinnitus opgelopen. Dat klinkt net alsof het over een soa gaat.

“Haha, inderdaad. Maar schat, elke seconde hoor ik een irritante ruis in m’n oren. Het is hel. Niet voor niks wordt het de suïcidepiep genoemd.”

Marloes: Heb je zelf ooit een moment gehad waarop je dacht: het hoeft niet meer?

“De eerste drie maanden dacht ik constant: als ik dit de rest van m’n leven heb, spring ik van een flatgebouw.” Dan wenkt ie naar de ober: “Liefje, heb je voor mij een kokosmakroon?”

Hoe ga je ermee om nu je weet dat die piep voor altijd is?

“Nu de muziek aanstaat, heb ik er minder last van. Maar ik slaap met slaappillen. En vooral ’s ochtends, als ik wakker word in een stil huis, word ik er gestoord van. Maar ja, het is wat het is.” Fred stroopt z’n mouw op. “Om die reden heb ik ook m’n eerste tattoo laten zetten: ‘Let it go.’ Dat heb ik niet gedaan omdat ik een ‘Frozen’-fan ben, haha.”

Katy: Die olifant op je arm is schattig.

“Het olifantje vind ik ’t leukst. Ik wilde een flamingo, maar ging de deur uit met een olifant: story of my life. Ik lijk eigenlijk ook een beetje op een circusolifant: ik doe een kunstje en ga daarna weer alleen m’n kooitje in, haha.”

Het hele interview met Fred lees je in VIVA 11. Het nummer ligt van woensdag 15 maart t/m dinsdag 21 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen.  Het artikel is ook te lezen op Blendle.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Fred van Leer: ‘Blijkbaar vinden mensen me enig om wie ik echt ben’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Ondanks een beginnende longontsteking ging zakenvrouw 
Olcay Gulsen (36) lachend de shoot in. De modeontwerper over haar drive in moeilijke tijden.

Interview Karin Kuijpers | Foto’s Ellen van Bennekom

Dook je na de shoot meteen je Hästens-bed in?

“Pfff… ja, ik ben een week uitgeschakeld geweest. 41 graden koorts, helemaal knock-out. Er moesten twee antibioticakuren in om die longontsteking tot bedaren te brengen. Daarna ging
ik weer als een daredevil.”

Je bent de oprichter van Supertrash, het nieuwe modelabel ST. studio, beautyatelier Kemist, de app Flawser. Hoe zwaar is het om Olcay Gulsen te zijn?

“Het valt niet altijd mee, zeker als je een nieuw merk als ST. studio in de markt wilt zetten in een tijd waarin mode lijkt te vervlakken. Mensen geven liever geld uit aan eten, drinken en vakanties dan aan kleding. Tegenwoordig kiezen ze eerder voor één bepaald kledingstuk, niet meer voor een designer of modelabel. Dat heeft consequenties voor ons, dus ik ben stevig aan het 
bezuinigen. Maar juist in moeilijke periodes is mijn drijfveer groter dan ooit en ben ik niet te houden.”

Altijd overleven, is dat een karakter-
kwestie?

“Ik ben altijd een heftig persoon geweest. 
Ik kom uit een gezin van zes kinderen, dan moet je wel een grote bek hebben om je 
te laten gelden. Onbewust dacht ik dat die 
grote bek nodig was om voor mezelf op te komen. Dat directe zit in mijn karakter; achterkamerpolitiek vind ik tijdverspilling en het maakt 
mensen onbetrouwbaar. Hoe groter je bedrijf wordt, hoe 
politieker je moet zijn, maar ik zit zo niet in elkaar. Vergeleken met tien jaar geleden ben ik meer in balans.”

Balans? Niet per se een woord dat bij je past.

“Tien jaar geleden was ik een superopportunist die nergens 
gevaren zag en voor het maximale wilde gaan. Nu ben ik iets rustiger geworden, hoewel ik het nog steeds heerlijk vind om 
retehard te leven. Het moet alleen niet onverantwoordelijk zijn. Balans is een strijd die je hele leven duurt. Ik merk wel dat er privé meer steun en rust is.”

Het hele interview met Olcay lees je in VIVA 11. Het nummer ligt van woensdag 15 maart t/m dinsdag 21 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Olcay Gulsen: ‘Ik ben altijd een heftig persoon geweest’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Freelance reisjournalist Yvette Bax (35) woont de helft van het jaar in Kaapstad 
en de andere helft in Amsterdam. Ze is verliefd op de zon, de zee, het outdoor leven en de feestjes in de zomer.

Tekst Yvette Bax | Foto’s Yvette Bax, Binniam Eskender

Wat is er zo tof aan 
Kaapstad?

“Het is een bruisende metropool, met zee, strand, bergen, wijngaarden, nightlife én een culinair walhalla. Het doet me denken aan zowel Rio de Janeiro, Miami, Saint-Tropez als Berlijn. Net als Rio heeft het bergen die de stad omringen en supermooie stranden, alleen is de zee helaas wel 
ijskoud. Kaapstad heeft een 
boulevard langs de kust net als Miami’s Oceans Drive, vol  restaurants en bars. Je hebt er, net als in Saint-Tropez, fancy partyplekken waar de jetset rondhangt en after- en poolparty’s in villa’s. En, wat mij als foodie heel blij maakt: net als Berlijn zit de stad vol goede restaurants, hippe koffietoko’s en healthy juicebars.”

Waarom kom je altijd terug?

“Ik hou van het outdoor 
leven: de bergen, de kust, een laid back vibe. Gecombineerd met een kosmopolitisch stadsleven, een mix van culturen 
en mensen van over de hele 
wereld en goed eten overal. ”

Al veel mensen ontmoet?

“Ik ken inmiddels redelijk wat mensen in Kaapstad. Iedereen is heel open en toegankelijk, je raakt overal aan de praat en je kunt elke dag nieuwe vrienden maken als je wilt. En het is 
relatief klein, dus je loopt altijd wel weer iemand tegen het lijf, heel gezellig. Behalve dan als je bijvoorbeeld een ex wilt 
ontwijken, haha.”

Hoe chillen jullie daar?

“De meeste mensen hier zijn heel sportief, ze gaan hiken in de bergen, surfen, hardlopen over de boulevard of yoga-en op het strand. Aanrader: zorg ervoor dat je body enigszins summerproof is, want het 
stikt hier van de afgetrainde modellen. Dat kan nog weleens een tikje intimiderend zijn. Verder zitten alle restaurants altijd vol en is er elke 
dag wel een feestje.”

Sleep well

Once is een budgettair verantwoord hostel én coole hang-out: 
het vormt namelijk een geheel met bar Yours Truly, de leukste van de drie vestigingen. De beste plek om hipsters te spotten in town.
onceincapetown.co.za

Must do

Superleuk: de Neighbourgoods Market bij de Old Biscuit Mill, 
za van 9-14 u. Met foodstandjes, muziek, kleding en sieraden.
neighbourgoodsmarket.co.za

Waar is dat feestje?

De plek waar ik bijna elke dinsdagavond te vinden ben, is Asoka. Dit restaurant, waar je superlekker Aziatisch eet, annex café, annex club is bekend om zijn zogeheten Asoka Tuesdays: met live jazz voor bij je diner vanaf een uur of acht waarna een dj het stokje overneemt en zowel de drank als de beats 
rijkelijk vloeien. Het is hier zien en gezien worden.
asoka.za.com.

Borrelen en happen

Kloof Street House: Funky barok-inrichting, een toffe tuin en the best struisvogelsteak in town.
kloofstreethouse.co.za

Meer tips van Yvette? Check VIVA 11! De editie ligt van 15 maart t/m dinsdag 21 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Volgens locals: Kaapstad verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Op haar handen en knieën gaat ze voor me op het bed zitten. Kont omhoog, rug hol en met opgeheven hoofd kijkt ze me aan. Het is duidelijk, ze wil genomen worden op de minst persoonlijke manier die er is. Dierlijk, zonder oogcontact.
Ze heeft een smalle taille, brede heupen en een mooi gladde rug. Haar huid is zonnebankbruin, zonder dat het ordinair is. Ze is sportief, haar ontwikkelde spieren maken me geil. Haar goed gevormde armen staan recht onder haar brede, maar vrouwelijke schouders. Haar borsten, normaal fier en stevig, hangen nu een beetje. Dit is haar favoriete standje. Aan de bar, tijdens haar laatste glas wijn, had ze het al terloops laten vallen. Ze verlangt naar harde, onverwachte stoten, die achterlangs in haar natte grote kut binnenkomen.
Voordat ik mijn harde lul erin schuif, gaan mijn handen over haar ronde, strakke billen. Zo zacht en liefkozend als ik nu over haar billen wrijf, zo hard zal ik er straks op slaan. Hoe vaak en hard, dat zal zij mij zometeen duidelijk maken. Ik zal een stappenplan met haar doorlopen, met elke volgende stap bepaalt zij de intensiteit en hardheid.

Ze spoort me aan 
verder te gaan, 
de grens die ik zoek is nog niet in zicht

“Neuk me!” Ze wordt ongeduldig. Ik trek haar billen uit elkaar, haar schaamlippen gaan open. Een walhalla van roze glimmende geilheid. Het is niet nodig, maar ik spuug hard en luid een klodder op haar kut. Met platte hand wrijf ik mijn spuug door haar kutvocht. Dan spuug ik op haar anus en duw mijn duim in het kleine, strak gespannen gaatje. Terwijl m’n lul in haar kut verdwijnt, glijdt mijn duim in haar anus. Niet geschrokken van mijn rochel of mijn duim in haar kont, vraagt ze zachtjes of ik hard en diep wil stoten.

Mijn handen pakken haar taille vast, net boven haar uitstekende bekken. Nu kan ik de impact van mijn stoten intensiveren, door haar lichaam tegen mijn stotende pik aan 
te trekken. Haar kreunen spoort me aan verder te gaan, de grens die ik zoek, is nog niet in zicht. Ik schuif mijn linkerarm verder onder haar lichaam, haar kleine hangende tiet vult mijn hand. De andere hand pakt haar lange blonde haar. Het is een stevige, volle bos. Met haar haar om mijn pols gewikkeld trek ik ritmisch en met gepaste kracht, terwijl ik blijf doorstoten. Ook dit laat ze gewillig toe. Met deze geaccepteerde laatste stap kan ons samenzijn alleen nog maar eindigen in een heerlijk respectloos einde. Ik trek mijn lul uit haar. Trekkend aan haar lange haar draai ik haar om, zodat 
ze recht voor mijn stijve lul zit. Ik voel dat ze volledig ontspannen is, dus ik laat haar los. 
Ik heb haar goed aangevoeld, want ze blijft geduldig op handen en knieën wachten, haar mond half open. Terwijl ik een laatste ruk aan mijn pik geef en roep dat ik kom, gaat haar mond wijder open. Mijn warme zaad spuit ik tegen haar gehemelte. Dan pakt ze mijn lul en zuigt de rest van het zaad er gulzig uit.

De Badjas is een bewust naamloze schrijver uit Amsterdam, die elke week over zijn sexavonturen vertelt.

Lees ook:

Maak kennis met De Badjas: ‘Op sexgebied is iedereen ervaringsdeskundige, alleen schrijf ik het op’
De Badjas: Honden- of kattenmens
De Badjas: Gewoon trek
De Badjas: Klokkijker
De Badjas: De kasteelvrouw
De Badjas: Een pro
De Badjas: Verpest
De Badjas: Een vieze vette hap
De Badjas: Financieel onafhankelijk
De Badjas: Onbeschermd
De Badjas: Verliefd
De Badjas: Op de dansvloer
De Badjas: Op de dansvloer – deel 2
De Badjas: Sex met je ex
De Badjas: De dokter
De Badjas: Haar verhaal
De Badjas: Haar verhaal
De Badjas: Bekijks
De Badjas: Nachtcontacten

Het bericht De Badjas: Respectloos einde verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

De schuifdeuren gaan tergend langzaam open, zoals altijd. Ik begrijp wat ze daarmee willen zeggen: ‘Beste bezoeker/bewoner, denk eraan: u betreedt een eindstation. Hier komen oude treinen knarsend en vaak wat ontspoord tot stilstand, dus houdt u rekening met een ernstige vertraging. Onze excuses voor het ongemak.’ Goedkope symboliek, ik weet het, maar ik kan het op deze plek niet tegenhouden. Net als weemoed.

In het halletje bel ik aan. Nog eens. En nog eens. “Ik ben het,” zeg ik als ik eindelijk gekraak aan de andere kant hoor. Ik besef ineens dat ik hier sta in mijn rode mantel, en een mandje met bloemen en koekjes draag.
Ik ga godbetert grootmoeder koekjes brengen. 
Zoals ze me honderden keren had voorgelezen. 
Over goedkope symboliek gesproken. “Ik doe open!” zegt de stem die ik zo goed ken, en die gelukkig altijd hetzelfde is blijven klinken. Haar woorden niet meer, maar dat vergeet ik op zo’n moment. Of nee, ik ontken. Zij vergeet. Ik loop langs de eetzaal, waar een duifgrijs kwartet de tijd verdooft met een vroege borrel. Ze doen waarvoor ze hier zijn gekomen: de treinrit uitzitten. Wachten tot ze de dood op het perron zien staan. Tot die tijd is het een komen en gaan van flauwe sudderlapjes, aardappelzalf, rummikub en herinneringen.

Er is een wolf die alzheimer heet, en hij heeft m’n grootmoeder opgegeten

Daar staat ze, in de deuropening. Een klein, slank vrouwtje. Vroeger was ze dik, maar líef dik. Met lekker grote borsten om tegenaan te liggen als ik moe, gevallen of ziek was. Officieel was ze altijd op dieet, officieus propte ze in de keuken alvast een moorkop naar binnen voor ze de rest serveerde. “Wil jij niet, ma?” vroeg haar zoon een keer. “Nee, nee, ik ben aan de lijn,” zei oma. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo heilig kan kijken met een gigantische klodder slagroom op haar wang. Die zoon heeft ze trouwens nu alweer zeventien jaar overleefd.

“Hee oma!” zeg ik. “Hoe gaat het? Ik heb koekjes en bloemen voor je.” “Goed, goed”, zegt ze. Ze kijkt schaatsen op tv. Op tafel vind ik een briefje van mijn tante. Of ik de was even uit de droger wil halen en opvouwen. Ik denk aan de witte lakens van vroeger, kraakhelder wapperend boven het gras in de tuin. “Dat vind ik nou een heerlijk gezicht,” zei oma dan. Ze hield van wassen. We gaan aan tafel zitten. “Hoe is het met je broer?” vraagt ze. Als ik zeg dat ik geen broer heb, vraagt zij hoe het dan gaat met ‘mijn kind, die ene, hoe heet ie nou’. Vervolgens zeg ik dat ik ook geen kind heb. Dan begint zij over haar zoon van 
zes en voel ik alweer dat er tranen achter mijn ogen prikken. Er is een wolf die alzheimer heet, en hij heeft mijn grootmoeder opgegeten.

“Wil je een koekje?” vraag ik.
Ze hoeft niet. De wolf heeft genoeg gegeten.
“Ik wil niet meer leven,” zegt ze als ik mijn rode mantel weer aantrek. “Maar misschien hou ik het nog wel even vol.”
“Graag oma,” zeg ik.
Maar wat ik eigenlijk had moeten zeggen:
“Ga oma.”

VIVA-journalist Fleur Meijer (35) schrijft over haar dagelijkse strubbelingen. Elke week lees je Fleurs column in VIVA.

Lees meer columns van Fleur:

In de kou
Doomsday
Hallo
IPB
Boodschappen
Nomen est omen
Stukje experience
Woorddiarree
Slijpen
Winaars van de nacht
Antwerpen
God en Elvis
Bedankt, rossige clown
Der club
Henk
Jazz

Het bericht Fleurs column: Weemoed verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Het ticket is geboekt, de ‘Lonely planet’ is doorgebladerd: laat die exotische droomreis maar beginnen. Toch? Voor Fabiënne (24), liep het anders. Nadat ze 7 weken aan het reizen was ging het mis bij een waterval in Thailand. Haar reistip: “Glij niet zomaar van een waterval af, maar check waar het diep genoeg is.”

Tekst Rhija Jansen | Foto’s iStock

“Mijn been zakte als een pudding in elkaar, en gaf een stekende pijn die ik nog nooit eerder had gevoeld. Een minuut ervoor was ik van een hoge waterval in het dorpje Pai in Thailand afgegleden. Het water had de rotsen als een soort glijbaan uitgesleten. Iedereen gleed eraf, het zag eruit alsof het prima kon. Maar ik ging nét op een andere plek van de waterval af dan de anderen, en belandde drie meter lager in een ondiep stuk water dat tot mijn middel kwam.
Ik heb mijn been gebroken, was de eerste gedachte die in me opkwam. Het was zo’n harde klap, dat mijn adem stokte. Hierdoor kon ik amper praten of huilen. Ik zwaaide naar de andere backpackers; zij trokken me uit het water de kant op. Aan mijn been was niet veel te zien, behalve dat mijn grote teen verschrikkelijk bloedde uit een snee van vier centimeter lang. In het hostel kreeg ik pijnstillers en icepacks van de andere backpackers. Maar ik ben niet het type dat meteen naar de dokter gaat, ik dacht: het komt wel goed. ’s Avonds begon mijn voet enorm op te zwellen en werd paars, waardoor ik amper een oog dichtdeed van de pijn. Ik had een Nederlands meisje ontmoet met wie ik een paar weken reisde. Zij drong erop aan om er een dokter naar te laten kijken, dus de volgende ochtend ging ik naar het ziekenhuis, dat er erg aftands uitzag. Er zaten bijvoorbeeld geen deuren in de behandelkamers; een wachtkamer vol locals keek toe hoe mijn been onderzocht werd. Het bleek niet gebroken te zijn, maar de wond aan mijn teen zag er lelijk uit. Hij was open en gaan ontsteken, het pus kwam eruit. Ze verbonden mijn teen, en ik kocht krukken in het ziekenhuis zodat ik me kon voortbewegen. Nog steeds dacht ik er niet over om naar huis te gaan; dan maar verder backpacken op krukken.”

Uitgedroogd

“Het lopen op krukken in de hitte viel me zwaar, ook omdat ik me ziek voelde. Ik was misselijk, eten en drinken stond me tegen, ik had last van diarree en was ontzettend moe. Maar ik wilde dolgraag Bangkok nog bekijken.
Toen we in de trein zaten, kwam de conducteur helemaal van slag op ons af. Hij vertelde dat er aanslagen op een tempel in Bangkok waren gepleegd, waarbij twintig doden waren gevallen. Het was heel gevaarlijk om als toerist de trekpleisters van de Thaise hoofdstad te bekijken, ook omdat de daders nog niet gepakt waren.
In Bangkok vertrok mijn Nederlandse reismaatje naar Nederland, haar vakantie was voorbij, en in het hostel begon ik me steeds slechter te voelen. Ik kon nergens heen, omdat ik me ziek voelde en omdat er gevaar voor nieuwe aanslagen was. Ik belde mijn verzekering om te vragen of ik eerder naar huis kon, maar zij lieten me weten dat ik hiervoor een ‘Fit to fly’-formulier nodig had: een bewijs van een arts dat je gezond genoeg bent om te vliegen. De verzekeringsmaatschappij zorgde ervoor dat ik onderzocht werd in een vijfsterrenziekenhuis. De arts schrok: ik bleek zwaar uitgedroogd te zijn en werd meteen opgenomen en aan een vochtinfuus gehangen. Ik liet het maar over me heen komen.”

Eenzaam

“In het ziekenhuis heb ik me erg eenzaam gevoeld. Mijn reismaatje was weg, ik was te kort in Bangkok geweest om mensen te leren kennen in het hostel, met de zusters kon ik niet echt een gesprek voeren en de enige andere patiënt op mijn kamer had constant de gordijnen om zijn bed gesloten. Gelukkig kon ik bellen met mijn ouders en mijn vrienden, dat hielp heel erg. Verder heb ik vooral geslapen. De antibioticakuur sloeg niet aan, en mijn toestand ging in eerste instantie achteruit. Ik was ontzettend loom en mijn moeder zei aan de telefoon dat ik heel langzaam en onduidelijk praatte. Daarnaast was de diarree nog niet over, dus ik had nog steeds een vochttekort. De hele week hield ik echter mijn tranen binnen en probeerde ik mezelf moed in te spreken: ‘Kom op Fabiënne, je vindt jezelf een positief persoon, laat dat nu dan ook zien.’ Je kunt wel verdrietig zijn, maar daar raak je alleen maar gedeprimeerd van, wat het nog zwaarder maakt. Ook wilde ik niet dat het thuisfront zich extra zorgen zou maken.”

Buikinfectie

“Uiteindelijk bleek dat ik een parasiet in mijn lichaam had, waardoor ik een buikinfectie had gekregen die me ernstig ziek maakte. Die parasiet had ik waarschijnlijk een paar weken ervoor in Maleisië opgelopen. Ik kreeg nieuwe antibiotica, die wél aansloegen. Na bijna een week in het ziekenhuis aan het vocht en antibiotica te hebben gelegen, kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht. Toen ik dat hoorde, kwamen de tranen van opluchting. De volgende ochtend werd ik met een taxi naar het vliegveld gereden, waar speciaal rolstoeltransport op me stond te wachten.
Normaal baal ik altijd als ik weer op Schiphol ben na een lange reis, maar nu was ik dankbaar weer bij mijn familie te zijn en blij dat ik ze op het vliegveld weer in mijn armen kon sluiten. De val van de waterval is nu een jaar geleden, maar mijn enkel blijft instabiel. In Nederland kwam ik erachter dat mijn enkelbanden ingescheurd waren, daardoor werd het zo dik. Met fysiotherapie probeer ik ze sterker te maken, maar het is vreemd dat het al zo lang duurt.
Ondanks deze gebeurtenis hou ik nog steeds van reizen. Deze zomer ga ik backpacken in Laos, Myanmar, Sri Lanka en de Malediven. Want once the travel bug bites, there is no antidote.”

Dit artikel is afkomstig uit VIVA 30. Abonnee worden of een losse editie van VIVA bestellen? Klik hieronder:

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Holiday from hell: ‘Uiteindelijk bleek dat ik een parasiet in mijn lichaam had’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Los of in een curry, met de zoete aardappel kun je eindeloos variëren. Ook in een  pizza is de zoete pieper om je vingers bij af te likken.

Benodigdheden voor 1 pizza: 1 grote zoete aardappel 
• 50 g havervlokken • 1 ei • snufje knoflookpoeder • snufje uienpoeder • peper en zout naar smaak • olijfolie

Verwarm de oven voor tot 200 °C. Schil de aardappel, snij ’m in blokjes en kook die gaar. Giet af en knijp al het water 
eruit door middel van een theedoek. Maal de havervlokken helemaal fijn in een keukenmachine. Voeg de aardappel, het ei, wat peper en zout, de knoflookpoeder en uienpoeder toe. Mix totdat 
alles goed gemengd is. Leg bakpapier op een bakplaat en smeer met olijfolie een mooi ‘pizzarondje’ met een doorsnee van ongeveer 25 cm, het formaat van een pizza. Schep hier het pizzabeslag op en gebruik de bolle kant van een lepel om het deeg gelijkmatig in een pizzavorm te verdelen. Bak de pizzabodem ongeveer 20 minuten in de oven. Smeer de bovenkant van de pizza in met wat olijfolie en bak nog 5 à 10 minuten totdat de pizza goudbruin en knapperig is. Draai de bodem om, beleg de pizza met je favoriete toppings en bak de pizza in ongeveer 10 minuten af, totdat de kaas gesmolten is. Beleg daarna je pizza met je favoriete toppings.

Margherita: tomaat, mozzarella*, basilicum
Geitenkaas: tomatensaus, geitenkaas, 
gegrilde courgette en eetbare bloemen 
(op de foto)
Tonijn mozzarella*: tonijn (uit blik), ansjovis, olijven, rode ui, kappertjes, oregano, chilivlokken
Salami: finocchiona mozzarella*, venkelsalami, chilivlokken en truffelolie
San Danielle: tomaat, prosciutto, rucola, 
Parmezaanse kaas, mozzarella*

* Als je buffelmozzarella gebruikt, voeg je deze pas toe na het bakken.

Dit recept is afkomstig uit het boek ‘Zoete aardappel’ van Colette Dike (Uitgeverij Becht € 10,99). In VIVA 11 vind je ook meer van zijn recepten. De editie ligt van 15 t/m 21 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Recept van de week: Zoeteaardappelpizza verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Spot Jesse, Mark
 of Lodewijk rond het Binnenhof.

1. South of Houston

   De ultieme plek voor de vleeslovers van het kabinet, want SOH’s dry aged meat is to die for. New Yorkse vibe qua inrichting en een romantisch terras. southofhouston.nl

2. Millers

   Dit is dé plek voor een verkiezingsoverwinningsfeestje: met cocktails, bubbels en fine wines weten ze hier wel raad. Voetjes van de vloer totdat de zon weer opkomt. millersdenhaag.nl

3. Dudok

   Al jaren de favoriete ontmoetingsplek voor politici, om te borrelen, te debatteren of te roddelen. De beroemde Dudok-appeltaart gaat er altijd in. dudok.nl

4. Hometown

   Hier moet je zijn voor slow coffee. Oké, je moet wel even wachten, maar dan heb je wel het beste bakkie pleur van de stad. Voor als de verkiezingsdrukte voorbij is. hometowncoffee.nl

Benieuwd naar andere tips op gebied van uitstapjes en entertainment? Check nu onze rubriek ‘Flavours’ in VIVA 11!

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht 4x hotspots rond het binnenhof

 verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

In haar studio brengt Emilie Sobels (28) online influencers en digitale creatievelingen bij elkaar. Ze runt 
inmiddels drie locaties van Hashtag Workmode.

Beroep: founder van creatieve studio Hashtag Workmode
Status: eigen baas
Motto: Life is short, work somewhere awesome

Tekst Sanne Eijkelestam | Foto Lotte Manou van Wely

Onderhandelen 
“Verplaats je in de tegenpartij. Soms moet je een beetje water bij de wijn doen om dichter bij je doel te komen. Maar: bepaal wel hoe ver je maximaal wilt gaan.”

No go “Blijven hangen 
in een baan waar je geen energie meer uithaalt. Het 
kan goed zijn om iets af te 
sluiten en verder te gaan.”

Struggles “Veel mensen denken dat je met een onderneming veel vrijheid hebt. Niets is minder waar, ik ben 24/7 aan het werk. Het is veel makkelijker om de werkdag af te sluiten als je voor een baas werkt.”

Handige app “Redbooth! Dit is een megahandige 
projectmanagementtool. Hier kunnen we per taak documenten toevoegen, bijhouden wat de status is en chatten.”

Meer lezen over de job van Emilie? Check de rubriek ‘Vette baan’ in VIVA 11. De editie ligt van 15 t/m 21 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Vette baan: Emilie Sobels (28) is founder van Hashtag Workmode verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Tim Douwsma (29) en Jessie Jazz Vuijk zijn geen setje meer. VIVA’s Eline (donker) en Kim (blond) doken de sportschool in om tussen het opdrukken en squatten door te vragen naar zijn liefdesverdriet, maar ook naar zijn nieuwe films.

Tekst Kim Buitenhuis | Foto’s Anke van der Meer

De sportschool in met Tim Douwsma, dat belooft wat. Zo sportief als de nuchtere Fries zijn we zeker niet, blijkt al tijdens de warming-up op de loopband. Tim: “Kom op, sneller dames! Jeetje, hebben jullie het nu al heet? We beginnen net.” Hij  ontpopt zich al snel tot onze personal trainer. Bij het bankdrukken: “Ja, til die twintig kilo er maar op, huppa!” Voor de spiegel de armspieren trainen: “Wel tegelijk omhoog hè, dames!” Tijdens de pull ups: “Dit is voor mij ook de zwaarste  oefening.” Gelukkig. Na een halfuurtje zweten is het tijd  voor de coolingdown met een eiwitshake. Tim: “Die drink  ik geregeld, perfect om te herstellen. Ik ben gemiddeld vier à vijf dagen per week in deze sportschool te vinden en heb hier inmiddels zelfs een groep vrienden.”

Kim: Je bent net weer vrijgezel. Daten in de sportschool: go of no go?

“Niet als eerste date. En dan laten zien hoeveel je tilt? Niet mijn ding.”

De breuk tussen jou en Jessie Jazz voelt onverwachts. Is er een kans dat het goed komt?

“We zitten niet in dezelfde levensfase, maar houden ook zielsveel van elkaar . Als we meant to be zijn, vinden we elkaar wel weer. En anders zullen we de mooie momenten samen koesteren. Het is wat het is.”

Eline: Wat is voor jou de beste manier om met liefdesverdriet om te gaan?

“Het is nooit makkelijk wanneer een relatie niet werkt. En of dat alleen voor nu is of voor de toekomst, dat weet je nooit. Voor nu vind ik het fijn om veel in de natuur te zijn. Lekker met de hond eropuit. En ook beseffen dat er altijd weer goeie tijden
zullen komen.”

Praat je er veel over, of liever niet?

“Ik ben altijd een prater over mijn emoties, dat heb ik meegekregen vanuit huis. Daar heb ik dus niet veel moeite mee.”

Kim: Je nieuwe single ‘Dat ding met jou’ gaat over die ene ex die je maar niet uit je hoofd kan krijgen…

“Mijn nieuwe single is ineens wel toepasselijk ja. Haha… Ach, genoeg inspiratie voor nieuwe muziek. Dat zal later dit jaar volgen.”

Eline: En als we veel verder in de toekomst kijken: wat voor type vrouw hoop je ooit te trouwen?

“Ik ben niet bezig met een nieuwe liefde of een bepaald type vrouw. Ik focus me op mezelf,  om verder te groeien als mens. Wat de toekomst zal brengen, laat ik los.”

Het hele interview met Tim lees je in VIVA 12. Het nummer ligt van woensdag 22 maart t/m dinsdag 28 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen. Het artikel is ook te lezen op Blendle.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Tim Douwsma: ‘Als Jessie en ik meant to be zijn, vinden we elkaar wel weer’ verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

‘Nederlocal’ Iris Springveld (28) begint de dag met een kop thee op haar balkon en duikt na werk de Middellandse Zee in. Ze woont in havenstadje Port d’Alcúdia en kent na acht jaar alle hotspots.

Tekst Tom Springveld

Hoe kwam je op Mallorca terecht?

“Ik ben als stagiair entertainment begonnen bij Garden Hotels. Toen ik na vijf maanden weer naar huis moest, heb ik tranen met tuiten gehuild. Gelukkig mocht ik terugkomen. Ik promoveerde van stagiair via medewerker naar manager, en nu ben ik coördinator entertainment.”

Hoe ziet je dag eruit?

“’s Morgens zet ik eerst een grote kop thee en ontbijt in de zon op mijn enorme balkon met uitzicht op een meertje. De ene dag zit ik op kantoor, de andere ben ik druk met excursies, decoraties of shows in een van onze hotels. Een duik in de Middellandse Zee aan het eind van de dag mag natuurlijk niet ontbreken en 
’s avonds bikkel ik graag nog een uurtje in de sportschool.”

Wat maakt het eiland zo 
bijzonder?

“Ik ben niet alleen verliefd op Mallorca, maar ook op een sportieve Spanjaard met wie 
ik nu ruim vier jaar samen ben. We ontdekken nog 
steeds de tofste strandjes, restaurants en evenementen. Fietsend, rijdend, varend, 
lopend en zwemmend.”

Wat is je favoriete plek?

“Bij de vuurtoren van Cala Ratjada heb je een fantastisch mooi uitkijkpunt en prachtige strandjes, zoals Cala Gat. Op heldere dagen kun je vanaf hier Menorca zien liggen.”

Wat is nou echt typisch 
Mallorca?

“Eten, eten en nog eens eten. Sobrassada, ensaimada, frit mallorquí, pa amb oli, sopas mallorquinas, arroz brut – 
allemaal de moeite waard om te proeven.”

Wat doe je als je vrij bent?

“Mijn enige vrije dag is heilig. Het liefst ga ik de avond ervoor iets drinken met vrienden, 
zo nu en dan tot in de vroege uurtjes. Op zomerdagen kun je me vinden op een van de vele mooie stranden. Beachvolleyballen, snorkelen of gewoon een lekker dik boek lezen. 
Op frissere dagen kun je me wakker maken voor een excursie of een wijntje op het terras. Mijn dag kan niet meer stuk na een rondje tapas in Ca’n Punyetes, in de haven van Port d’Alcúdia.”

Vamos a la playa

Cala Molins Het zeewater is zo blauw als een zwembad. Niet doorvertellen, maar de locals gaan vaak één strandje verder, naar Cala Carbó.

Waar is dat feestje?

Banana Club in Port d’Alcúdia. Ze zijn onwijs vriendelijk en kennen je bij naam. Je kunt feestjes meepakken op een boot, in een waterpark en natuurlijk in de club zelf. bananaclub.es

Shoppen

Bodega Ribas in Consell: De oudste wijnmakerij op Mallorca en de op twee na oudste van Spanje. Er worden tours gegeven, proeverijen georganiseerd en natuurlijk kun je meteen een doosje mee naar huis nemen. Bodegaribas.com  

Dag massa

Zeker weten dat je geen hordes dronken toeristen tegen het lijf loopt? Blijf dan weg van oorden als Magaluf en El Arenal. Magaluf zit vol Engelsen en in El Arenal krioelt het van de Nederlanders.

The place to eat

Mango Thai Bar in Port d’Alcúdia. Om je vingers bij af te likken! Kan het je niet pittig genoeg zijn, bestel dan de Thaise soep. Geen verkoudheid die het overleeft. Mangothai.es

Meer tips van Iris? Check VIVA 12! De editie ligt van 22 maart t/m dinsdag 28 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Volgens locals: Mallorca verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Soms gebeuren er dingen waaraan je 
later gaat twijfelen. En dan wil je die 
bewuste nacht nog eens in gedachten doornemen, om te bepalen of je intuïtie 
en oordelend vermogen op dat moment wel correct waren. De vraag die bleef: 
wat was er gebeurd als ik iets anders 
had gedaan?

Toen ze vroegen of ik bij hen thuis nog 
een joint wilde roken, zei ik dat het mij 
een goed plan leek. Ik dacht: potentieel trio. Het waren kroegvriendinnen, die ik 
de afgelopen tijd vaker tegengekomen was. De trio-gedachte was in het begin meer fantasie dan realiteit. Ze hadden 
allebei een vriendje en voor zover ik 
begreep, waren we in de friendzone 
beland. Normaal was het gezelschap groter, maar deze avond niet. Mijn fantasie werd verder gevoed door het feit dat het allemaal ongepland leek. En ik had een paar jaar geleden al begrepen dat de beste trio’s spontane trio’s zijn.

Het zou een wilde nacht worden waarin ik optimaal wilde presteren

Eenmaal in de kleine woonkamer wist ik het bijna zeker. Er was geen bank, alleen een groot bed. Terwijl de een de muziek regelde, haalde de ander een doosje tevoorschijn. 
Ze keken elkaar aan en begonnen te lachen. Ja, hoor! Ik was hier met voorbedachten rade naartoe gelokt. Ik begreep hun onderonsje toen het doosje een kleine nachtapotheek bleek. De kleine vakjes waren 
gevuld met zakjes, capsules en poeders. 
Het zou een wilde nacht worden waarin 
ik optimaal wilde presteren, dus ik moest verstandig kiezen. Cocaïne, daar krijg ik 
een klein, hard lulletje van. GHB is moeilijk 
te doseren, dus daar begin ik niet aan. 
Pillen vertrouw ik niet en jaren geleden werd ik er wel actief van, maar nog nooit sexueel actief. En hasj en wiet maken van mij een achterdochtige, luie minnaar. Dus toen mijn vriendinnen enthousiast werden van ketamine, was mijn keuze snel gemaakt. Binnen enkele minuten maakte mijn alcoholroes plaats voor een wereld waarin alles trager verliep. We lagen op bed, met onze kleren nog aan. Een van de vriendinnen zei iets, stond op en verdween naar een andere ruimte. Dit was mijn teken. Terwijl ik met de ene zou beginnen, zou haar vriendin naakt terugkeren en meedoen.

Dat was het laatste wat ik me kan herinneren toen ik enkele uren later wakker schrok. Wazig maar geruisloos rolde ik mezelf van het bed af, waar ik met mijn kleren aan op lag. Ik zag de vriendinnen tegen elkaar aan liggen. Ook met hun kleren nog aan. Toen 
er eentje haar ogen opendeed, zei ik dat ik er maar beter vandoor kon gaan. Ik voelde me niet heel scherp. Dit was een ander soort kater. Onderweg naar huis pakte ik mijn 
telefoon. Google bood het antwoord: ketamine is een narcosemiddel, dat ervoor kan zorgen dat je in een diepe slaap valt. Ik heb me nog vaak afgevraagd of ik mijn kansen op een trio heb verspeeld. Of had de alcohol al eerder voor grootheidswaanzin gezorgd? Ik zal ze het de volgende keer eens vragen. Kijken wat er dan gebeurt.

De Badjas is een bewust naamloze schrijver uit Amsterdam, die elke week over zijn sexavonturen vertelt.

Lees ook:

Maak kennis met De Badjas: ‘Op sexgebied is iedereen ervaringsdeskundige, alleen schrijf ik het op’
De Badjas: Gewoon trek
De Badjas: Klokkijker
De Badjas: De kasteelvrouw
De Badjas: Een pro
De Badjas: Verpest
De Badjas: Een vieze vette hap
De Badjas: Financieel onafhankelijk
De Badjas: Onbeschermd
De Badjas: Verliefd
De Badjas: Op de dansvloer
De Badjas: Op de dansvloer – deel 2
De Badjas: Sex met je ex
De Badjas: De dokter
De Badjas: Haar verhaal
De Badjas: Haar verhaal
De Badjas: Bekijks
De Badjas: Nachtcontacten
De Badjas: Respectloos einde

Het bericht De Badjas: Het potentiële trio verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Drie vrouwen op wintersport, dat is natuurlijk lachen gieren brullen. Dat is wakker worden in zo’n fijne Tiroolse hut met schilderijen vol woekerend edelweiss, een zak knuspriges Brot aan de deurklink. En terwijl de een eieren probeert te koken op een lauwe kookplaat en de ander zich vast in z’n geile skihose hijst, hangt de derde, de meest praktisch ingestelde, boven een moeilijke bergkaart. Als zij dingen roept als ‘vandaag nemen we de Trittkopfbahn’, roepen de anderen ‘ah, de Tietenkontbaan!’ Dat is natuurlijk lachen gieren brullen.

Nou, en daarna lopen de drie vrouwen op wintersport naar een depot vol vierkant bekaakte bergboys om voor een krankzinnig bedrag ski’s en schoenen te huren (“Wir wollen mieten bitte”), en zetten ze daarna alvast hun helmen op, waarbij ineens kraakhelder te zien is dat een van hen met die helm en zonnebril sprekend op Annie de Rooij lijkt, maar écht. Ook dat is natuurlijk lachen gieren brullen. Goed, en dan geven ze nogmaals een krankzinnig bedrag uit aan ook zo’n fors bekaakte skipasloketboy, maar dan mogen de drie vrouwen op wintersport eindelijk officieel op wintersport. Dus ze laten zich in een hijsbak laden die door een wit wonderland trekt waar Bob Ross duidelijk zijn plasje over heeft gedaan, en schmieren ze dingen als ‘wat hebben we het toch goed, hè?’

Doet u ons nog maar een Heisse Oma toe: vast oefenen voor de après-ski

Dat hébben de drie vrouwen op wintersport het ook, vooral als ze even later op een terras van een of andere pistehütte zonlicht absorberen en de eerste viertel Weiß naar achter klappen, samen met een Knoblauchsuppe mit Wursteinlage. Doet u ons anders nog maar een Heiße Oma toe zeggen ze: vast oefenen voor de après-ski straks, nietwaar? Nur genießen, jetzt geht los und die Händchen die Luft in oder wie sage ich das jetzt? Wordt hoe dan ook lachen gieren brullen.

Mooi, en dan besluiten de drie vrouwen dat het al een beetje spät is, en dat ze maar op het dal aan mussen gehen oder etwas, waarna ze bemerken dat alleen de zwarte bügelpiste nog open is. Daar geraken ze als drie senioren met hevige obstipatie vanaf, en nu alleen het laatste stukje nog. Enfin, en dan zien twee van de drie vrouwen op wintersport ineens de derde vrouw liggen. En zijn ze even later getuige van een Bond-fähige actiescène met een gele helikopter. En zitten ze nog even later met hoopvolle blikken in een Tiroolse wachtkamer, en daarna met de derde vrouw ernaast, met gele krukken en paars gips.“Schnapps und tabletten,” luidt het verdere doktersadvies, en dat gaat ze dan maar doen, net als er het beste van maken.

Juist, en dan slepen de drie vrouwen op wintersport zich voort, vooral die ene, die 
ze voortaan die Kröpele noemen, en zetten ze haar op een kruk in de douche met 
een plastic zak om haar paarse gipspoot, wassen ze haar haar, drinken Schnapps, 
laten scheten, janken van de pret. Helemaal als de andere vrouw ook nog haar gloednieuwe iPhone én geld in een diep ravijn laat vallen. Ja, drie vrouwen op wintersport, dat is lachen gieren brullen.
Jammer alleen van die wintersport.

VIVA-journalist Fleur Meijer (35) schrijft over haar dagelijkse strubbelingen. Elke week lees je Fleurs column in VIVA.

Lees meer columns van Fleur:

Doomsday
Hallo
IPB
Boodschappen
Nomen est omen
Stukje experience
Woorddiarree
Slijpen
Winaars van de nacht
Antwerpen
God en Elvis
Bedankt, rossige clown
Der club
Henk
Jazz
Weemoed

Het bericht Fleurs column: Schnapps und tabletten verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Deze geniale cheesecake is een droom voor de echte zoetekauw.

Dit heb je nodig voor 6 stuks:
Voor het beslag: 140 g ongezouten boter • 200 g poedersuiker • 110 g amandelmeel • 50 g patentbloem • merg van 1/2 vanillestokje • 120 g eiwit 
(van 3-4 biologische eieren) Voor de vulling: 6 tl aardbei-rozenjam (of gewone aardbeienjam met een paar druppels rozenwater)

Voor het glazuur: 170 g poedersuiker • 1-2 aardbeien (of 1/2 theelepel aardbeienjam) • 1/2 tl rozenwater • een beetje vanillemerg (1/4 stokje) of 1 tl vanille-extract • 1 el glucose of 
honing • onbespoten rozenblaadjes of aardbeien 
(ter garnering)

Smelt de boter in een pan op hoog vuur. Laat koken tot de boter begint te schuimen, goudbruin wordt en een beetje begint aan te branden. Haal de pan van het vuur. Doe de droge ingrediënten en het vanillemerg in de keukenmachine en meng alles goed. Giet, terwijl de machine draait, het eiwit er geleidelijk bij. En daarna de gekaramelliseerde boter (ook de aangebrande bruine stukjes). Zet het beslag minimaal een uur in de koelkast (en maximaal een week). Verwarm, zodra je wilt gaan bakken, de oven voor op 190 °C/170 °C (heteluchtoven/gas stand 5). Vet de siliconenvormpjes in met boterspray (gebruik je metalen vormpjes, vet die dan in met boter en bestuif met bloem). Verdeel het beslag over de vormpjes, tot circa 2 cm van de bovenrand. Druk met een theelepel het beslag wat opzij en duw jam in de kuiltjes. Als je de 
lepel eruit haalt, vloeit het beslag over de jam. Bak 25-30 minuten in de oven. Leg een groot stuk bakpapier op de vormpjes, leg daar een bakplaat op en keer het geheel voorzichtig. 
Laat zo 20 minuten staan. Meng de ingrediënten voor het glazuur in een kom. Prak de aardbeien. Het glazuur moet de textuur hebben van dikke honing. Is het té dik, voeg dan druppels water toe. Haal de cakejes uit de vormpjes en laat afkoelen op een rooster voor je het glazuur 
erover schept of spuit. De cakejes blijven bij 
kamertemperatuur 2 tot 3 dagen lekker zacht.

Dit recept is afkomstig uit het boek ‘Zoete aardappel’ van Colette Dike (Uitgeverij Becht € 10,99). In VIVA 12 vind je ook meer van zijn recepten. De editie ligt van 22 t/m 28 maart in de winkel of kan je hieronder online bestellen.

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht Recept van de week: Cheesecake met witte en pure chocolade verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.

Lekker aan het uitwaaien aan de Zeeuwse kust? Deze hotspots moet je echt checken!

1. Lief huisje
   Om meteen verliefd op te 
worden: dit kleine, witte huisje met lichtblauwe kozijnen op 
het platteland van Zeeuws-Vlaanderen. De slaapkamer 
zit in de nok van het dak en 
er is een bad op pootjes. 
airbnb.nl/rooms/3572251
2.  Koffiebar Expresszo
   Voor koffie, taart en tosti-trek in Middelburg. Het karakteristieke gebouw aan de rand van de markt heeft een Oudhollandse gevel en houten banken met schapenvellen. 
expresszo-middelburg.nl
3. Sint John
   Deze vroegere koffie- en 
theeschenkerij, waar tegenwoordig ook bier en wijn geserveerd wordt, is een begrip in Middelburg. Inclusief huiselijke sfeer, bruingeel verkleurd 
schilderwerk en donkerhouten accenten. sintjohn.nl
4. Domburgsche 
Bier- en Melksalon
   Je kunt er terecht voor ontbijt, lunch, koffie en er valt nog 
wat te winkelen ook. Een 
hippe doch ongecompliceerde zaak waar je je urenlang kunt vermaken. bierenmelksalon.nl

Benieuwd naar andere tips op gebied van uitstapjes en entertainment? Check nu onze rubriek ‘Flavours’ in VIVA 12!

»Bestel VIVA online | Klik hier «

Het bericht 4x hotspots aan de Zeeuwse kust verscheen eerst op V!VA - Stoer, sprankelend en smaakvol.